Αναμφίβολα, ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στα δύο τελευταία χρόνια οι Έλληνες πολίτες είναι η ακρίβεια. Μια ακρίβεια που είχε σαν αφετηρία τον πόλεμο στην Ουκρανία που διατάραξε τις τιμές των προϊόντων σε όλο τον πλανήτη -και τότε μιλούσαμε για εισαγόμενο πληθωρισμό- αλλά σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό στην Ελλάδα που είναι εξαρτημένη από εισαγωγές σε πάρα πολλά προϊόντα που καλύπτουν τις βασικές καθημερινές ανάγκες.
Όταν εξακοντίστηκαν οι τιμές του πετρελαίου, του φυσικού αερίου, του ηλεκτρικού ρεύματος, των σιτηρών και άλλων πρώτων υλών, υπήρχε η δικαιολογία των ανατιμήσεων. Στη συνέχεια, στο παζλ του πληθωρισμού προστέθηκε και η ακαρπία των ελαιώνων αλλά και οι καταστροφές στην αγροτική παραγωγή από την κλιματική κρίση. Σήμερα όμως με την εξομάλυνση σε μεγάλο βαθμό της βασικής γενεσιουργού αιτίας του πληθωρισμού που ήταν οι τιμές της ενέργειας, και επειδή η ακρίβεια στο καλάθι της νοικοκυράς δεν υποχωρεί, όλοι κάνουν λόγο για τον πληθωρισμό της απληστίας.
Κι εδώ πλέον προκύπτει το ερώτημα. Αυτή η απληστία των παραγωγών, της βιομηχανίας, των πολυεθνικών, των διακινητών αλλά και των λιανοπωλητών, γιατί δεν μπορεί να ελεγχθεί;
Ένα απλό παράδειγμα. Οι φούρνοι αύξησαν έως και 100% την τιμή του ψωμιού γιατί αναγκάστηκαν να πληρώνουν ακριβό ρεύμα και σιτάρι. Σήμερα που η τιμή του ρεύματος γύρισε πάνω κάτω, στα προ πολέμου Ουκρανίας, όπως και το σιτάρι, γιατί ο καταναλωτής συνεχίζει να πληρώνει το ψωμί με αμείωτη τιμή; Μήπως γιατί ισχύει ο άγραφος κανόνας πως ό,τι ανεβαίνει, δεν κατεβαίνει; Το ίδιο ισχύει και στις βιομηχανίες τροφίμων που προτιμούν να καρπώνονται εις βάρος των καταναλωτών την αντικειμενική μείωση του κόστους παραγωγής από το ρεύμα.
Την περασμένη εβδομάδα, ο Έλληνας πρωθυπουργός έστειλε επιστολή στην πρόεδρο της Κομισιόν, επισημαίνοντας την ανάγκη μιας ευρωπαϊκής παρέμβασης στις πολυεθνικές προκειμένου να επιβληθούν ενιαίες τιμές των προϊόντων τους σε όλες τις χώρες και να αφήσουν τα κολπάκια με τις συσκευασίες και το βάρος του περιεχομένου, την εκμετάλλευση προς όφελός τους με υψηλότερες τιμές όπου δεν υπάρχει σοβαρός ανταγωνισμός από ομοειδή προϊόντα κ.λπ.
Κολπάκια βέβαια που είναι νόμιμα με βάση την υφιστάμενη ευρωπαϊκή νομοθεσία. Ο εκπρόσωπος της ΕΕ, απαντώντας στο περιεχόμενο της επιστολής του πρωθυπουργού, δήλωσε πως έχει δίκιο, έτσι έχει η κατάσταση και πως τα αρμόδια όργανα θα επιληφθούν και θα μελετήσουν το θέμα και θα εισηγηθούν τρόπους αντιμετώπισης. Με άλλα λόγια «ζήσε, Μάη μου». Και το ερώτημα είναι: μα τώρα ανακάλυψαν πως οι πολυεθνικές κερδοσκοπούν πάντα εκμεταλλευόμενες τις τρύπες που αφήνει (εσκεμμένα ή όχι δεν το ξέρω) το νομοθετικό πλαίσιο που ψηφίζουν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών; Μήπως η λειτουργία δεκάδων lobbies στις Βρυξέλλες, που επηρεάζουν με το αζημίωτο τις αποφάσεις, είναι μια γάγγραινα που πρέπει να αντιμετωπιστεί;
Σε λίγες μέρες ψηφίζουμε για τους αντιπροσώπους μας στην Ευρωβουλή. Εκεί που σε μεγάλο βαθμό παίρνονται οι αποφάσεις και ψηφίζονται νόμοι και κανονιστικές διατάξεις που αφορούν στις ζωές όλων των Ευρωπαίων πολιτών. Ένα πεδίο σύγκρουσης συμφερόντων των χωρών που προσπαθούν να στηρίζουν από τη μια τους πολίτες τους και από την άλλη τις εταιρείες και την παραγωγή τους εις βάρος των άλλων εταίρων.
Κι εμείς (δεν ξέρω τι γίνεται στις άλλες χώρες) για το μόνο που δεν συζητάμε και το μόνο που δεν ακούμε είναι οι θέσεις των κομμάτων αλλά και των υποψηφίων για όλα εκείνα τα ζητήματα που αφορούν άμεσα τις ζωές μας, το βιοτικό μας επίπεδο και πως θα αλλάξει η Ευρώπη, έτσι ώστε να εξασφαλίσει το μέλλον της ως οντότητα και να προστατεύει όλους τους πολίτες της ΕΕ από τέτοια φαινόμενα. Πώς θα γίνουν όλες οι χώρες ισότιμα μέλη αυτής της οικονομικής Ένωσης και θα σταματήσει ο διαχωρισμός σε πληβείους και πατρικίους.
Από δικαιωματιστές υπέρ των πιο απίθανων μειοψηφιών χορτάσαμε. Δικαιωμαστιστές υπέρ των συμφερόντων των πολλών δεν βλέπουμε. Και το πιθανότερο να στείλουμε και πάλι στην Ευρωβουλή κάποιους απίθανους-ες που ανάθεμα αν έχουν καταλάβει πόσο σοβαρή είναι η δουλειά που θα αναλάβουν. Πολλώ δε μάλλον, να αντιληφθούν πως απέναντί τους θα έχουν τα πιο γερά μυαλά με εξειδικευμένες γνώσεις και προσόντα που χρυσοπληρώνονται από πολυεθνικές και εταιρείες κολοσσούς, για να περνούν τις θέσεις και τα συμφέροντά τους, χωρίς να παίρνουν χαμπάρι οι celebrities ευρωβουλευτές και οι «επιβραβευμένοι» δικαιωματιστές του me too, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μειοψηφιών, της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, των πρωινάδικων της τηλεόρασης ή πρώην αθλητές που αναζητούν νέα ενδιαφέροντα στη ζωή τους μετά παχυλού μισθού!
Αν και δεν έχω ελπίδες πως θα στείλουμε κάποια Greek dream team, που θα αγωνιστεί για τα συμφέροντά μας, μέχρι να ανοίξουν οι κάλπες τουλάχιστον μπορώ να το ονειρεύομαι και να πιστεύω στη… σοφία του λαού!