Για παράδειγμα, αν ισχύει ότι «δείξε μου τους φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι», τότε η Σακελλαροπούλου, κατά την ταπεινή μας γνώμη, προέρχεται από καλές παρέες. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, προτιμότερο οι φίλοι σου να είναι ο αείμνηστος Σταύρος Τσακυράκης και ο Νίκος Αλιβιζάτος παρά ο Μίμης Παπαγγελόπουλος και διάφοροι σκοτεινοί εκδότες.
Ένα δεύτερο σημείο αναφοράς αποτελεί η θητεία της στο δικαστικό σώμα. Οπωσδήποτε είναι διαφορετικό το νομικό αποτύπωμα της καριέρας σου να είναι οι επιλογές υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της πολυπολιτισμικής κοινωνίας και άλλο ο «βασικός μέτοχος», οι τηλεοπτικές άδειες της… Φλωρεντίας και οι πολιτικο-δικαστικές ίντριγκες.
Αυτά λοιπόν τα εισαγωγικά και τα υπόλοιπα ας τα αφήσουμε στο μέλλον και τις πράξεις της στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
Εκτός όμως από τα ερωτήματα για το μέλλον, υπάρχουν και ορισμένες σαφείς απαντήσεις που αφορούν το παρόν και κυρίως τους δύο πολιτικούς αρχηγούς. Ίσως για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια διαμορφώνεται μια κατάσταση win-win τόσο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη όσο και τον Αλέξη Τσίπρα. Με την επιλογή τους, ο ένας να προτείνει τη Σακελλαροπούλου και ο άλλος να συγκατατεθεί, ανοίγουν έναν προσωπικό δρόμο χειραφέτησης από τα βαρίδια, τις παθογένειες και τις αρχαϊκότητες των κομμάτων τους.
Καταρχήν για τον Μητσοτάκη. Η επιλογή ενός προσώπου έξω από τις κομματικές ισορροπίες ουσιαστικά στέλνει ένα τελεσίγραφο διάλυσης και αποστρατείας στις παραδοσιακές «βαρονίες» της Ν.Δ. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στη σχετική ονοματολογία, όλα αυτά είναι πολύ γνωστά. Οπως επίσης είναι γνωστές οι προτιμήσεις των «βαρόνων» για το προεδρικό αξίωμα. Ο Κυριάκος λοιπόν απέρριψε τις προτιμήσεις τους και επιπλέον αρνήθηκε να «συναποφασίσει» για την επιλογή τους. Είναι βέβαιο ότι έμαθαν τα νέα από την τηλεόραση.
Το μήνυμα είναι σκληρό, αλλά ευανάγνωστο. Η πρόθεση του Μητσοτάκη δεν είναι μόνο η στροφή της Ν.Δ. προς το Κέντρο, αλλά και η παράδοση της σκυτάλης των πολιτικών εξελίξεων σε μια καινούρια πολιτική γενιά, η οποία πάνω κάτω ηλικιακά και «πολιτισμικά» συντονίζεται με το προσωπικό του στίγμα.
Αντίστοιχη κίνηση πολιτικής χειραφέτησης αποτελεί και η ακομπλεξάριστη συγκατάθεση που έδωσε ο Τσίπρας στην επιλογή της Σακελλαροπούλου. Γιατί έδειξε εμπράκτως και πάνω σε ένα μείζον πολιτικό γεγονός ότι δεν επιλέγει ένα déjà-vu της περιόδου 2012-2015, αλλά επιδιώκει να θέσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια νέα τροχιά με σκληρή αλλά ορθολογική αντιπολιτευτική στρατηγική.
Μια επιπρόσθετη παράμετρος που αξίζει να επισημανθεί είναι ότι πλέον χωρίς τον Προκόπη Παυλόπουλο πλησιάζει η αρχή του τέλους για την αφύσικη συμπαράταξη του ΣΥΡΙΖΑ με την καραμανλική συνιστώσα της Ν.Δ. Αντίστροφα, ανοίγει ο δρόμος για την ολοκληρωτική επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στον φυσικό του χώρο, την Κεντροαριστερά και την ορθολογική Αριστερά.
Αρα το στοίχημα είναι υψηλό και για τους δύο και υπερβαίνει το θέμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ουσιαστικά δείχνει προς ένα νέο, ριζικά διαφορετικό από το παρελθόν πολιτικό σύστημα. Και σίγουρα πιο ελπιδοφόρο…