H διπλωματία των κανονιοφόρων είναι μια έκφραση που έχει μείνει στην ιστορία από τα τέλη του 19 ου και τις αρχές του 20 ου όταν τα μικρά οπλισμένα σκάφη των μεγάλων δυνάμεων της εποχής που μπορούσαν να επιχειρούν μακριά από τις ακτές -ακόμη και σε ποτάμια -έκαναν επίδειξη δυνάμεως για προφανείς λόγους ειδικά σε περιόδους κρίσεως.
Μετά, ήρθε η ευρεία χρήση του αεροπλάνου -το μέσο που πήγαινε παντού- και οι κανονιοφόροι πέρασαν σταδιακά σε αχρησία. Σήμερα, οι κανονιοφόροι είναι μια μακρινή ιστορία – μια ανάμνηση αρχειακής φύσης.
Πολλές δεκαετίες μετά , στις αρχές του 21ου αιώνα η παγκοσμιοποίηση έφερε μαζί της νέα ήθη και έθιμα. Το “soft power” αλλά και ο πολυκεντρισμός της ισχύος σε έναν κόσμο (που ορισμένοι ήθελαν να πιστεύουν) χωρίς υπερδυνάμεις έγιναν τα νέα κυρίαρχα στοιχεία για τις διεθνείς σχέσεις.
Μετά δεν ήλθαν οι… μέλισσες αλλά οι πραγματικότητες ενός κόσμου που δεν αλλάζει ποτέ (όπως θα έλεγε και ο Κεμάλ του Νίκου Γκάτσου και του Μάνου Χατζιδάκι . Ο γείτονας Ερντογάν, η κα Μέρκελ και ο κ. Σόι μπλε, ο πρώην σύντροφος Πούτιν και πολλοί άλλοι είναι η απόδειξη της υπεροχής της ψυχρής, σκληρής πραγματικότητας έναντι των θεωρητικών και άλλων κατασκευών των ακαδημαϊκών και των κάθε λογής εμπειρογνωμόνων.
Το “soft power” εξακολουθεί να στηρίζεται αλλά δεν έχει την δύναμη της επιβολής. Αρέσκεται σε αναρτήσεις σε blogs – σε ανταλλαγές επιστολών. Το ζήσαμε αυτήν την εβδομάδα με την κοινή ανάρτηση των κορυφαίων αξιωματούχων του ΔΝΤ (Mωρίς Όμπστφελντ – Πόουλ Τόμσεν), την απάντηση του επιτρόπου Μοσκοβισί μέσω FT κλπ. Μια διπλωματία των αναρτήσεων που όμως δεν μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα που συνεχίζουν να ακολουθούν πιστά τις παραδόσεις . Η ισχύς και η δύναμη των συμφερόντων υπεράνω όλων!