Μήπως το υπουργείο Παιδείας είναι του ΣΥΡΙΖΑ;

Όμως το πιστεύουν επειδή γνωρίζουν πως η ανθρώπινη μνήμη είναι κοντή. Τόσο κοντή που μέσα της δεν περιλαμβάνει ούτε την προχθεσινή, που λέει ο λόγος, καταστροφή

Ετσι με εφαλτήριο τις μάσκες, μεγέθους Extra Large και όλα τα συμπαρομαρτούντα οι παρέες του ΣΥΡΙΖΑ εφορμούν με ύφος εισαγγελέα. Αν και προσωπικά πιστεύω, όμως δεν μπορώ να το αποδείξω, πως κι αυτοί αν βρίσκονταν στο τιμόνι της εξουσίας, τις ίδιες γκάφες, το ίδιο φιάσκο, ίσως ακόμα και χειρότερα θα έκαναν. Τι με κάνει να το πιστεύω αυτό; Μα τα τέσσερα και πλέον χρόνια. Μα φυσικά οι πύρινες φλόγες στο Μάτι. Και τόσα άλλα

Με δεδομένες, λοιπόν, τις δικές τους επιδόσεις. Με δεδομένο το δικό του «ποινικό μητρώο». Και με δεδομένες τις αλλεπάλληλες γκάφες των σημερινών ιθυνόντων στο Υπουργείο Παιδείας, ένα πράγμα έρχεται και καρφώνεται στο δικό μου το μυαλό. Ρε παιδία του Υπουργείου Παιδείας, μπας και είστε Συριζαίοι και δεν το ξέρετε;

Θα μου πείτε δεν είναι. Φυσικά δεν είναι. Όμως οι πράξεις μετράνε. Όχι τα λόγια και οι ρητορικές κορώνες. Πάμε παρακάτω. Επομένως, λένε οι απλοί πολίτες. Είτε το ένα κόμμα, είτε το άλλο, είτε το τρίτο, ένα και το αυτό είναι. Ολοι το ίδιο είναι. Οι ιδεολογίες είναι ταμπέλες. Οι ταμπέλες είναι παραπλανητικές. Οι ταμπέλες παραπλανούν τους πολίτες. Τους μαντρώνουν. Ετσι η κάθε στάνη μαντρώνει τα δικά της αμνοερίφια. Κι έτσι τα κόμματα κάνουν την δουλειά τους, οι πολιτικοί εκλέγονται και εξασφαλίζουν τον «επιούσιο». Και τα πρόβατα βελάζουν και στενάζουν. Τι Γιάννης τι Γιαννάκης

Ολοι το ίδιο είναι. Με τα εξής χαρακτηριστικά: επιπολαιότητα, αδιαφορία, ανικανότητα, προχειρότητα, αναποτελεσματικότητα. Θέλετε απόδειξη; Ιδού!

Τι κι αν είσαι αριστερός, δεξιός, κεντρώος η σοσιαλδημοκράτης. Κάθε πολίτης, ανεξαρτήτως πολιτικών, κομματικών και ιδεολογικών προτιμήσεων, θα περίμενε η δεν θα περίμενε από το Υπουργείο Παιδείας τα κάτωθι στοιχειώδη:

Ένα λοιπόν. Δάσκαλοι, καθηγητές και κάθε εργαζόμενος σε κάθε σχολείο έπρεπε, πάση θυσία, να υποβληθεί στο γνωστό τεστ. Στις επιχειρήσεις, για τους αδειούχους, έγινε. Στα δημόσια σχολεία δεν έγινε. Απίστευτο! Και άσε το άλλο απίστευτο. Ολες οι συνδικαλιστικές ενώσεις Παιδείας, έπρεπε να υποχρέωναν τα μέλη τους, να κάνουν το τεστ. Ασε και το ακόμα πιο απίστευτο. Κάθε δάσκαλος και κάθε καθηγητής θα έπρεπε από μόνος του, να είχε κάνει το τεστ. Αυτό λέγεται στοιχειώδης προσωπική ευθύνη. Αφού, αγαπητέ μου και αγαπητή μου δεν διαθέτετε ίχνος προσωπικής ευθύνης, τότε με τι φόντα είστε ικανοί να διδάξετε το δικό μου το παιδί μου; Ε;

Δύο λοιπόν. Από τον Μάρτιο, με το Lockout έπρεπε να είχαν εντοπιστεί και ανευρεθεί περισσότερες αίθουσες διδασκαλίας. Η απόσταση, η σωστή απόσταση είναι το ίδιο απαραίτητη όπως οι μάσκες. Εγινε; Δεν έγινε. Και με την ευθύνη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οι ευθύνες είναι μοιρασμένες

Τρία λοιπόν. Λιγότερα παιδιά, περισσότερες αίθουσες και φυσικά μεγαλύτερο προσωπικό καθηγητών. Την περασμένη χρονιά σαράντα χιλιάδες περισσότεροι. Φέτος, με τον κορωνοιό, είκοσι χιλιάδες λιγότεροι. Ανατριχιαστικό

Τέταρτο και τελευταίο οι μάσκες. Το φιάσκο με τις μάσκες Extra Large. Αν το ίδιο είχε συμβεί σε κάποια άλλη ευρωπαική χώρα, θα πέφταμε χάμω από τα γέλια. Τώρα όλα αυτά σε ρίχνουν σε ακόμα μεγαλύτερη μελαγχολία

Είμαι βέβαιος πως αν όλα αυτά είχαν συμβεί επί ΣΥΡΙΖΑ, η σημερινή υπουργός Παιδείας θα τους έσουρνε τα μύρια όσα. Και με το δίκιο της. Επομένως είτε Γαβρόγλου, είτε Κεραμέως, «γύρισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι»!