Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει! Μα δεν πετάει. Oχι, σου λέει. Αν τον φορτώσω και τον ενισχύσω με μηχανή και φτερά, τότε θα πετάξει. Ποιος το λέει; Ο ίδιος άνθρωπος, η ίδια παράταξη, το ίδιο κόμμα. Που τη μια στιγμή ως αντιπολίτευση ισχυρίζεται πως ο γάιδαρος πετάει. Ή δεν πετάει. Ανάλογα με το τι συμφέρει. Και όταν βρεθεί στον θώκο της εξουσίας ισχυρίζεται τα ακριβώς αντίθετα. Ανάλογα με το κομματικό συμφέρον και τις περιστάσεις. Γάιδαρος είναι αυτός, τον κάνουν ό,τι θέλουν.
Παράδειγμα; Η πρόσφατη επίσκεψη του Μάικ Πομπέο, του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ. Οταν ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε φιλοξενούμενος του Ντόναλντ Τραμπ, η επίσκεψη θεωρήθηκε ωφέλιμη, χρήσιμη και σπουδαία. Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο. Οι ταχαριστεροί «θυσίασαν» την αντιαμερικανική και αντι-ιμπεριαλιστική ιδεολογία τους χάριν ελληνικών συμφερόντων. Τι να κάνουμε, συντρόφια. Δεν έχουμε άλλη λύση. Εστω και με αυτό τον ακροδεξιό, τον καραγκιόζη, τον χυδαίο Τραμπ θα πάμε παρέα. Υποκύπτουμε στις ανάγκες του έθνους!
Τώρα; Α, τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μα πώς είναι διαφορετικά; Αντιθέτως, τώρα είναι που χρειαζόμαστε προστασία. Α, σου λέει. Και τι μας έδωσε; Τίποτα. Οχι μόνο δεν μας έδωσε, αλλά από πάνω πήρε από εμάς τα φτωχαδάκια. Ο Πομπέο ήρθε εδώ για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της χώρας του.
Δηλαδή, πώς αλλιώς; Τι ακριβώς περιμέναμε από μια τέτοια επίσκεψη; Να καταφτάσει με εκατομμύρια δολάρια; Να μας δωρίσει σύγχρονα όπλα της πολεμικής βιομηχανίας; Να εκτοξεύσει πύρινους λόγους εναντίον Ερντογάν και Τουρκίας; Να συνάψει σύμφωνο στρατιωτικής προστασίας από κάθε εχθρό που επιβουλεύεται τη σωματική ακεραιότητα της Ελλάδας;
Φυσικά οι ΗΠΑ είναι υπερδύναμη. Φυσικά η επίσκεψη συνοδεύτηκε με την «αναβάθμιση» της Σούδας. Φυσικά η Τουρκία, γεωγραφικά, θεωρείται πιο σημαντική, σε αυτή την εύφλεκτη περιοχή, ως στρατιωτικός βραχίονας της Συμμαχίας. Φυσικά η Τουρκία πρέπει να παραμείνει στους κόλπους της Συμμαχίας. Φυσικά η πολεμική βιομηχανία των ΗΠΑ, όπως Γαλλίας, Γερμανίας, Αγγλίας, ψάχνει πελατεία. Φυσικά η «μικρή» Ελλάδα προσπαθεί να αποσπάσει, έστω ελάχιστο είδος προστασίας, αγοράζοντας όπλα και παραδίδοντας εδάφη στις αμερικανικές βάσεις.
Και φυσικά η πολιτική της Ουάσινγκτον ήταν και είναι «ουδέτερη» και «αντικειμενική». Μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας. Στοιχειώδες. Φυσικά, τώρα λόγω των επερχόμενων προεδρικών εκλογών ο Πομπέο, με τις φιλελληνικές του τοποθετήσεις, αλληθωρίζει προς το ελληνοαμερικανικό λόμπι. Φυσικά ο Κυριάκος -και κάθε άλλος πρωθυπουργός- θα προσπαθούσε με την παροιμιώδη κρητική φιλοξενία να αποσπάσει κάποια θερμά λόγια από τον Αμερικανό. Και φυσικά αυτές οι δηλώσεις θεωρήθηκαν -για τα ελληνικά συμφέροντα- θετικές. Εστω για λόγους πολιτικών σκοπιμοτήτων και εκλογικής πελατείας. Μπας και ιδρώσει το αυτί του Ερντογάν.
Ολα αυτά είναι τόσο αυτονόητα, όπως το «τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια». Θα μπορούσε να ήταν κάπως διαφορετικά; Ναι, θα μπορούσε. Με τις εξής προϋποθέσεις: παραγωγική ανάπτυξη, οικονομική αυτοδυναμία, ανταγωνιστικά προϊόντα παρέα με υψηλή τεχνολογία και στρατιωτικούς εξοπλισμούς επιπέδου Ισραήλ. Το κάναμε; Οχι. Αμ καταχρεωμένοι, αμ εξαρτημένοι, αμ τζάμπα μάγκες. Γίνεται; Ποτέ των ποτών.
Θα μου πείτε ότι όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά και ιδιότητες μιας πληρέστατης και ολοκληρωτικής υποτέλειας. Θα σας έλεγα πως δεν είναι επιθυμητή. Ωστόσο είναι αναγκαστική. Γι’ αυτό, στην πραγματικότητα και επί της ουσίας, η Ελλάδα δεν αναζητεί συμμάχους. Από τέτοιους έχει μπόλικους. Προστάτες ψάχνει. Είτε «καλός», είτε «κακός», ο Μάικ Πομπέο είναι Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών.
«Λίγα ψίχουλα αγάπης σού γυρεύω. Αυτά τα λίγα ψίχουλα κι αν θα μου τάξεις / σου τα πληρώνω με οποιαδήποτε τιμή / και θα τα πάρω και αν ακόμα τα πετάξεις / όπως πετάνε σ’ έναν σκύλο το ψωμί».