Ας εστιάσουμε σήμερα στη… μυστηριώδη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ – αφού όλα τα υπόλοιπα τα έχουμε λύσει! Εκεί, δηλαδή, όπου οι πλούσιοι και ισχυροί – τραπεζίτες, υπουργοί, διευθύνοντες – μαζεύονται κάθε χρόνο για να σχεδιάσουν ποιον θα ψηφίσουμε και πώς θα ελέγξουν τον πλανήτη… Ή μήπως όχι; Το σίγουρο είναι πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα συμμετείχε για πρώτη φορά ως Πρωθυπουργός, αλλά τον πρόλαβαν οι εξελίξεις, η νέα κρίση στη Μέση Ανατολή.

Η Λέσχη ξεκίνησε το 1954 με έναν πρίγκιπα και κάμποσες ελίτ φιγούρες στην Ολλανδία, με στόχο να γεφυρώσουν ΗΠΑ και Ευρώπη μετά τον πόλεμο. Εν συνεχεία, εξελίχθηκε σε ετήσια σύναξη χωρίς δημοσιογράφους, με κόσμο τόσο μυστικό που «ποτέ δεν μαθαίνουμε τι ακριβώς λένε», όπως υποστηρίζουν πολλοί. Και κάπως έτσι, οι θεωρίες συνωμοσίας φύτρωσαν σαν μανιτάρια του τύπου «αυτοί εκεί μέσα ορίζουν τις ζωές μας» ή «μόνο μυστικά κουβεντιάζουν στο Grand Hotel της Στοκχόλμης».

Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ πιο βαρετή: off-the-record συζητήσεις για χρηματοπιστωτικά, γεωπολιτικά και τεχνολογικά ζητήματα – χωρίς σχέδιο κατάληψης του κόσμου. Και ναι, πίσω από τις ελίτ υπάρχουν συμφέροντα, αλλά δεν κάνουν κουμάντο στις κυβερνήσεις όλου του πλανήτη με κρυφά πρωτόκολλα. Γιατί, λοιπόν, τόση φασαρία; Επειδή ο λαϊκισμός και η τοξικότητα ανθίζουν όταν ο κόσμος -αντί να βρει τις σωστές απαντήσεις στο γιατί η ακρίβεια τρώει τα εισοδήματά του- βρίσκει πιο εύκολο το να κατηγορεί «μυστικές λέσχες που είναι σαν μασόνοι, ασούμε». Μη μου πείτε ότι δεν έχετε ακούσει – δει – διαβάσει το αξεπέραστο «αυτή η Λέσχη αποφασίζει μέχρι και για τον υπουργό Οικονομικών».

Η αλήθεια είναι πως η πραγματικότητα -σχεδόν πάντα- είναι πιο βαρετή από την κάθε κουτσομπολίστικη φαντασία. Τα «σκοτεινά σχέδια», οι «παγκόσμιες κυβερνήσεις» και τα «κουμάντα του πλανήτη σε ένα ξενοδοχείο» αναπαράγονται εύκολα γιατί πουλάνε στους ψεκασμένους πολίτες κάθε χώρας.

Αν, λοιπόν, θέλουμε να δούμε ψύχραιμα και ρεαλιστικά τι μπορεί να προκύψει από την παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη φετινή συνάντηση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τα σενάρια για «παγκόσμιες μυστικές κυβερνήσεις», «πανίσχυρους συνωμότες» και «νέα τάξη πραγμάτων» που ευδοκιμούν σε ελληνικά forums και τηλεοπτικές εκπομπές τρίτης διαλογής. Η Λέσχη ούτε κυβέρνηση είναι, ούτε κέντρο αποφάσεων με σφραγίδες, ούτε παγκόσμιο συμβούλιο που μοιράζει θρόνους και αξιώματα.

Είναι, όμως, ένα από τα κλειστά fora εκείνα όπου οι ηγέτες, οι επιχειρηματίες, οι επενδυτές, οι τραπεζίτες, οι πανεπιστημιακοί, οι επικεφαλής think tanks και οι επικοινωνιολόγοι συζητούν, ανταλλάσσουν απόψεις και μετρούν δυνάμεις. Αυτό ακριβώς είναι και το διακύβευμα: η δικτύωση. Εκεί όπου θα βρισκόταν ο Ελληνας πρωθυπουργός δεν επρόκειτο να του παραδοθεί κάποιο «ιερό βιβλίο» με τις εντολές της ελίτ — αλλά ήταν πολύ πιθανό να βρεθεί δίπλα σε ανθρώπους που έχουν στα χέρια τους τεράστια επενδυτικά κεφάλαια, πολιτική επιρροή και επιχειρηματική γνώση.

Η συμμετοχή σε τέτοιες συναντήσεις δεν είναι επικίνδυνη επειδή γίνεται στο παρασκήνιο — η ίδια η ζωή της διεθνούς πολιτικής και οικονομίας λειτουργεί συχνά σε παρασκηνιακό επίπεδο. Εκεί όπου κλείνονται πρώτες επαφές, ανοίγονται δίαυλοι επικοινωνίας και δημιουργούνται οι βάσεις για μελλοντικά deals. Στις μέρες μας, ένας πρωθυπουργός που θέλει να φέρει επενδύσεις, να αναβαθμίσει τον γεωπολιτικό ρόλο της χώρας του και να συμμετέχει στις μεγάλες συζητήσεις για τις επόμενες κινήσεις του παγκόσμιου οικονομικού παιχνιδιού, δεν μπορεί να μένει εκτός τέτοιων κύκλων.

Στη συγκεκριμένη συγκυρία μάλιστα, η Ελλάδα έχει μπροστά της σειρά από φλέγοντα ζητήματα: τον ρόλο της στην ενεργειακή μετάβαση, την τουριστική της υπεραξία, τις επενδύσεις σε logistics και υποδομές, τις συζητήσεις γύρω από την αμυντική βιομηχανία, τις τεχνολογικές συνέργειες και βέβαια τον ρόλο της ως γεωπολιτικό σταυροδρόμι στη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. Είναι πολύ πιθανό, λοιπόν, σε τέτοιες συναντήσεις να μη συζητούν «σκοτεινές ατζέντες», αλλά πιο πρακτικά πράγματα: για ποια projects υπάρχει ενδιαφέρον, ποια funds κοιτούν τις αποκρατικοποιήσεις, πού μπορεί να υπάρξει στρατηγική συνεργασία.

Αν ήταν να περιμένουμε κάτι απτό από την παρουσία του Μητσοτάκη στη Στοκχόλμη, ήταν πολύ περισσότερο πιθανό να είχε τη μορφή μιας επενδυτικής προοπτικής που θα «ψηνόταν» στο περιθώριο της συνάντησης, παρά την αποκάλυψη κάποιου συνωμοτικού σεναρίου που θα κλονίσει τη διεθνή τάξη – γελάω! Οι συναντήσεις αυτές λειτουργούν περισσότερο ως «εργαστήρια γνωριμιών» — κάπως όπως λειτουργούν οι μεγάλες διεθνείς εκθέσεις ή τα επιχειρηματικά συνέδρια, μόνο που εδώ δεν υπάρχουν κάμερες, δημοσιογραφικά πάνελ και δελτία Τύπου.

Το αν η συμμετοχή Μητσοτάκη θα οδηγούσε σε ουσιαστικά αποτελέσματα για την ελληνική οικονομία, αυτό θα κρινόταν στους επόμενους μήνες και στα πραγματικά τραπέζια διαπραγματεύσεων – εάν γινόταν η συνάντηση που ακυρώθηκε λόγω Μέσης Ανατολής. Εκεί που δεν θα υπάρχουν ούτε μυστήριες κουρτίνες, ούτε… αποκρυφιστικές χειραψίες, αλλά απλές οικονομικές προτάσεις με αριθμούς, δεσμεύσεις και συμφωνίες.

Μέχρι τότε, μπορούμε απλώς να απολαμβάνουμε τη φαντασία των social media που κάθε χρόνο τέτοια εποχή θυμούνται ότι υπάρχει και η… «σκοτεινή Λέσχη Μπίλντερμπεργκ». Γιατί ως γνωστόν, οι θεωρίες συνωμοσίας, όπως και τα παραμύθια, ζουν και βασιλεύουν — απλώς δεν φέρνουν επενδύσεις.