Τι πιο αυτονόητο; Μόνο που ο Γερμανός διανοητής δεν έγραφε τηλεγραφικά tweets ή αποκομμένα τσιτάτα. Διέθετε ολοκληρωμένη, αυθεντική και μοναδική σκέψη. Την οποία ενδεχομένως ο Αλέξης Τσίπρας να γνώρισε από την μετάφραση του Καζαντζάκη ή από την περισυλλογή του Μπατάιγ του Φουκώ και του Ντελέζ πάνω στο έργο του φιλόσοφου, συγγραφέα και ποιητή. Αλλά κι αν δεν τα διάβασε δε χάθηκε δα κι ο κόσμος. Πιθανότητα κάποιος του «σφύριξε» μια αποσπασματική ατάκα και ο ίδιος την χρησιμοποίησε προς εντυπωσιασμό ευρυμάθειας. Τίποτε, ως εδώ, το ενοχλητικό.

Περιγράφοντας την κατάσταση στη Μόρια ως άβυσσο τον ευρωπαϊκό πολιτισμού και καταλογίζοντας στον πρωθυπουργό ότι συνειδητά δεν έδωσε λύση, δανείσθηκε από το Φρίντριχ Νίτσε τη φράση « όταν κοιτάζεις πολύ καιρό σε μια άβυσσο, η άβυσσος επίσης σε κοιτάζει». Σε ολόκληρο το απόφθεγμα, βέβαια, προηγείται η φράση “όποιος πολεμά με τέρατα μπορεί να προσέχει, ώστε να μην γίνει τέρας» από το βιβλίο «Πέρα από το καλό και το κακό». Λεπτομέρειες τώρα. Στον ίδιο μάλλον αρκούσε η δριμύτατη κριτική, η άκαμπτη ζέση και το αφοριστικό στιλ του πυρετικού συγγραφέα. Πάλι ουδέν το μεμπτόν. Τέτοιο ύφος μοιάζει αποδεκτό τόσο στο ορίτζιναλ όσο και στο υποτιθέμενο διευρυμένο ακροατήριο του κόμματος του.

Το ζήτημα, ωστόσο είναι πως στην καθιερωμένη ομιλία και συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στη «νύφη του Θερμαϊκού» συνειρμικά παρέπεμψε στα «παλιά» . Σε εκείνο το περιβόητο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», που δεν εφαρμόστηκε ποτέ μια και καταχωρίστηκε στην εποχή της αυταπάτης. Η έκπληξη, αν όχι άθλος, ήταν ότι ο ίδιος κατάφερε να το επανασυνοψίσει έξι χρόνια αργότερα με πλειοδοσία εξαγγελιών. Σε στυλ «πάρε κόσμε» έταξε άφθονες προσλήψεις, διορισμούς, επιδόματα, ενισχύσεις, μειώσεις φόρων , πακέτα δωρεών. Βάφτισε το πρόγραμμα προσφορών αναγκαίο , αδιαπραγμάτευτο, ρεαλιστικό. Και τόσο κοστολογημένο , ώστε απέφυγε να το ζυγίσει στα 30 βαριά δις που στοιχίζει.

Φαίνεται τα ότι τα λεφτόδενδρα ανθίζουν στη Κουμουνδούρου και είναι έτοιμα για συγκομιδή των καρπών τους. Κανένα πρόβλημα. Καλάθια υπάρχουν. Ακόμη και για τα άφταστα «κρεμαστάρια» με τα οποία , προσχωρώντας στου μύθους του Αισώπου, δικαιολόγησε προσχηματικά την ιδιοσυγκρασιακή απροθυμία του να ζητήσει άμεσα εκλογές. Λογικό. Οι δημοσκοπικές σφαλιάρες στέλνουν τη μπάλα στη άδεια κερκίδα. Αντιπολιτευτικά «σφυροκοπήματα, άλλωστε, με έμφαση στο «παγουρίνο» και το «σκόιλ ελικικού», προφανώς δεν συγκινούν το απαιτητικό κεντροαριστερό κοινό.

Η κύρια ωστόσο αδυναμία στο κινητήρα του τρέχοντος αφηγήματος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έγκειται στη δήθεν σοσιαλδημοκρατική μεταστροφή του. Είναι ότι χρησιμοποιεί ως αντίδοτο στην ανεπάρκεια της πρώην πρωθυπουργικής του θητείας τη σπορά μεγαλεπήβολων προσδοκιών που ξεπροβάλουν από ένα φαντασιακά φουσκωμένο πορτοφόλι. Δεν είναι ο πρώτος που μοιράζει τζάμπα ελπίδα ούτε ο τελευταίος που αποψιλώνεται με την ακατάσχετη υποσχεσιολογία του στην συνείδηση των ψηφοφόρων. Είναι, όμως, ο μόνος που ασκείται στη διάδοση της κακής μνήμης. Εκείνης για την οποία έγραφε ο Νίτσε στο βιβλίο του «Ανθρώπινο, πάρα πολύ ανθρώπινο», το πλεονέκτημα της είναι πως «κάποιος διασκεδάζει πολλές φορές με το ίδιο πράγμα σαν να είναι η πρώτη φορά»