Προσοχή, το «κοκτέιλ της ιστορίας» μοιάζει ένα από τα πιο επικίνδυνα: άκρως απρόβλεπτος -έως αλλοπρόσαλλος- πλανητάρχης σε προεκλογική περίοδο, ο οποίος ταυτοχρόνως αντιμετωπίζει στο εσωτερικό της χώρας του καταγγελίες με ποινή καθαιρέσεως (impeachment).
Ασταθής, απρόβλεπτος, επιθετικός, αλλά και «χοντρός παίκτης» στη διεθνή πολιτική σκακιέρα Τούρκος πρόεδρος, άνευ ουσιαστικής εσωτερικής αντίστασης στα 16 χρόνια που κυβερνάει κατά τρόπο δικτατορικό τη χώρα του. Τεράστια πολιτική ρευστότητα στην ευρύτερη γειτονιά, με πολέμους στη Συρία και στη Λιβύη. Προσθέστε σε όλα αυτά το «κερασάκι στην τούρτα» που είναι η συνεχής ανεύρεση εξόχως ενδιαφέροντων πετρελαϊκών κοιτασμάτων στην ευρύτερη περιοχή, δηλαδή χρήμα, τεράστια οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα.
Ολο αυτό το εκρηκτικό μείγμα για την Ελλάδα συνοδεύεται και από ένα απολύτως απτό, καθημερινό πρόβλημα που μπαίνει στο σπίτι ακόμα και του πιο αδαούς και απληροφόρητου πολίτη, το Μεταναστευτικό, το οποίο λαμβάνει διαστάσεις τρόμου (ας μην κρυβόμαστε), αφού, έτσι όπως πάει, κάθε χρόνο θα έρχονται περί τις 120.000 αγνώστου ταυτότητος εξαθλιωμένοι μουσουλμάνοι.
Στην εικόνα αυτή δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία οι αντιπολιτευτικές κορόνες του ΣΥΡΙΖΑ ή όποιου άλλου κόμματος, αν και το ΚΙΝ.ΑΛ. υπήρξε ιδιαιτέρως προσεκτικό στις διατυπώσεις του όλες αυτές τις δύσκολες ημέρες, και κατά την επίσκεψη του Ελληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ και μετά την ενημέρωση της Γεννηματά από τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη.
Η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να συναινέσει στην αμυντική συμφωνία της χώρας με τις ΗΠΑ συνιστά αυτογελοιοποίηση, αφού η ίδια συμφωνία ήταν «στο τραπέζι» όταν ασκούσε την εξουσία, δηλαδή πριν από έξι μήνες. Αλλά, εντάξει, δεν έγινε και κάτι, αντιπολίτευση είναι, ό,τι θέλει λέει (στην Ελλάδα είθισται άλλωστε).
Στην κρίση αυτή το θέμα πάντα είναι τι κάνει αυτός που έχει την ευθύνη, δηλαδή αυτός που κυβερνά, και για την ώρα μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα ότι δεν κάνει λάθη. Οτι η Τουρκία είναι ο πιο μεγάλος και πιο ισχυρός παίκτης στην περιοχή το ξέρουμε, είναι δεδομένο, είναι ο πιο πλούσιος και πιο σημαντικός παράγων της γεωπολιτικής σκακιέρας.
Επομένως, λοιπόν, επιβιώνεις απέναντί του μόνο με διπλωματικές τακτικές και ελιγμούς, με συμμαχίες και απόλυτη προσήλωση στους στόχους που έχεις βάλει, με έναν σκοπό: σε αυτήν τη φάση είναι να μη χαθεί τίποτα και να μη δοθεί τίποτα. Μη γελιόμαστε, όταν τους λέμε θέλουμε διάλογο θα πρέπει να τους το λέμε για να μη γίνει επί της ουσίας ποτέ και τίποτα. Ούτε υφαλοκρηπίδα, ούτε ΑΟΖ, ούτε…μπακλαβά από απέναντι θέλουμε, αλλά φυσικά… με κάποιον τρόπο. Ολα αυτά ισχύουν για το παρόν, γιατί τώρα είμαστε αδύναμοι και… κυκλοφορεί και πολύ πετρέλαιο γύρω μας, οπότε δεν συμφέρουν οι αλλαγές στο status. Είχε η Ελλάδα ιστορικά την ευκαιρία σε καλύτερες στιγμές και υπό ευνοϊκότερες συνθήκες να ανοίξει έναν ειλικρινή διάλογο (ακόμα και να πάει στη Χάγη) για τις οικονομικές ζώνες και την υφαλοκρηπίδα με την Τουρκία. Και δεν το έκανε με δική μας ευθύνη.
Τώρα, όμως, δεν είναι η ώρα και ίσως μας ευνοεί η γενικότερη αναστάτωση στην Ανατολική Μεσόγειο, κανείς δεν θέλει άλλη μια φωτιά. Λογικά ούτε οι Τούρκοι, ασφαλώς όχι οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι. Ενίοτε, λοιπόν, με τον διάλογο… διαλογίζεσαι, αλλά δεν σημαίνει ότι καταλήγεις. Δεν συμφέρει να καταλήξουμε.