Οταν έχεις εκλογές σε 7-8 μήνες και η ακρίβεια και ο πληθωρισμός έχουν φτάσει το κόστος ενός κινητού iPhone σήμερα στην Τουρκία να ισούται με εκείνο ενός Golf VW αυτοκινήτου πριν από δύο χρόνια, αντιλαμβάνεται κανείς ότι μόνο με… ανάποδα τιμόνια μπορείς να ξανακερδίσεις εκλογές ακόμα και σε μια semi-δικτατορία.
Είναι γι’ αυτόν τον τύπο πολιτικού ανδρός και για τη χώρα του σχεδόν φυσικό να κάνει ό,τι μπορεί για να κερδίσει πόντους, ακόμα και να βρει αφορμή να αναβάλει τις εκλογές για κάνα εξάμηνο με δήθεν αφορμή εθνικό θέμα, όπως μπορεί να είναι μια κρίση με την Ελλάδα.
Ασφαλώς, η στρατηγική του Ερντογάν με τη θεωρητικά ουδέτερη στάση του έναντι του πολέμου -αλλά ουσιαστικά 100% υπέρ της Ρωσίας και του Πούτιν- τον έχει «τοποθετήσει» σε μια ιδιαίτερη θέση. Κατ’ αρχάς, ενδέχεται η τουρκική οικονομία, αν θεωρήσουμε αξιόπιστα τα στοιχεία δυτικών αρμόδιων πηγών, να ζει και να αναπνέει σχεδόν και μόνο από την εισροή ρωσικού χρήματος.
Οι πηγές αυτές αναφέρουν ότι περί τα 25 δισ. δολάρια «αγνώστου προελεύσεως» μπήκαν το επτάμηνο Ιανουαρίου – Ιουλίου του έτους στις τουρκικές τράπεζες ως συνάλλαγμα, δηλαδή 30% περισσότερο από το ξένο νόμισμα που εισέρρευσε στην Τουρκία από τον τουρισμό της. Μια ματιά στα τουρκικά παράλια απέναντι από τα δικά μας, στα θέρετρά τους (Μποντρούμ κ.λπ.), θα «πέσει πάνω» σε δεκάδες mega yachts αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων και φυσικά σε ορισμένους από τους πλέον γνωστούς (ίσως και ορισμένους καταζητούμενους) Ρώσους ολιγάρχες τύπου Αμπράμοβιτς, Ριμπολόβλεφ κ.ά.
Σε κάθε περίπτωση, δεν θέλει και πολλή αντίληψη για να καταλάβει κανείς ότι, ναι, ο Ερντογάν είναι ίσως στην πιο επικίνδυνη φάση της 15ετίας που κυβερνάει, αν και, όπως λένε στρατιωτικοί και γεωπολιτικοί αναλυτές (δείτε και τα σημερινά ρεπορτάζ σε άλλες σελίδες), δεν θα του είναι διόλου εύκολο να κερδίσει κάτι από ένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο, στα νησιά μας, για δύο λόγους.
Πρώτον, διεθνώς… δεν είναι ώρα για ένα νέο μέτωπο στο ΝΑΤΟ και δεν θα αφήσουν εύκολα οι Αμερικανοί να εξελιχθεί μια τέτοια διαμάχη – ενδεχομένως στην ίδια γραμμή είναι και οι Γάλλοι. Δεύτερον και κυριότερο, η Ελλάδα διαθέτει πια μια στοιχειωδώς σοβαρή αποτρεπτική δύναμη κυρίως με τα Rafale, αλλά και μια σειρά από άλλα όπλα που δεν είναι… για περίπατο, ούτε για να παίζεις στο Αιγαίο.
Και αυτό το ξέρει ο Ερντογάν, ο οποίος έχει φτάσει πια στα όρια του γραφικού -μέρα παρά μέρα- να δηλώνει ότι θα ’ρθουν νύχτα στα νησιά, σε σημείο που φυσικά θα εξαντλήσει και την «εθνικοπατριωτική γοητεία» που προκαλούν στην κοινή γνώμη τέτοιες ατάκες.
Αντιθέτως, επεισόδια μπορεί να συμβούν μεταξύ των δύο χωρών με αφορμή τους μετανάστες, «μακάβριο παιχνίδι» στα χέρια ενός αδίστακτου ανθρώπου όπως ο Τούρκος πρόεδρος, από την εποχή που τους έσπρωχνε στον Εβρο σαν ανθρώπινη ασπίδα μέχρι σήμερα, τις τελευταίες ημέρες, που τους πνίγει στα νερά της φουρτουνιασμένης θάλασσας.
Αντίστοιχο επεισόδιο μπορεί να στήσει στην κυπριακή υφαλοκρηπίδα με το δικό του πλωτό γεωτρύπανο ή στην περιοχή του τουρκολιβυκού συμφώνου.
Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα, χωρίς να μη λαμβάνεται υπόψη ότι και εμείς είμαστε σε προεκλογική περίοδο, του απαντάει όπως πρέπει και έχει κάθε λόγο να το κάνει.
Επρεπε να το είχαν κάνει και οι προηγούμενοι, αλλά ίσως τώρα έχουμε και κάθε λόγο γιατί δίπλα μας διεκδικούν και άλλοι σύνορα, αλλά και γιατί μπορούμε λόγω στρατιωτικής ενίσχυσης, αλλά και πολιτικής συγκυρίας. Και η κοινή γνώμη επιδοκιμάζει την τακτική και στρατηγική αυτή του Μητσοτάκη.