Ο Αθνάρ στην Ισπανία αντιπροσωπεύει επάξια την πρώτη λίστα. Ο Σρέντερ στη Γερμανία τη δεύτερη.
Ολες οι κυβερνήσεις στη διάρκεια της θητείας τους αντιμετωπίζουν έκτακτες καταστάσεις και κρίσεις. Από τις ορθές ή εσφαλμένες επιλογές στις οριακές στιγμές μιας κρίσης, στα σημεία καμπής καθορίζεται το υπόλοιπο της κυβερνητικής θητείας. Ορισμένα ελληνικά παραδείγματα απεικονίζουν καλύτερα τα προηγούμενα.
Η δεύτερη κυβερνητική θητεία του Κ. Σημίτη τραυματίστηκε το 2001 από την άτακτη υπαναχώρηση στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Στη συνέχεια, το εκσυγχρονιστικό αφήγημα σε καμία στιγμή δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα τραύματα.
Ο Κ. Καραμανλής κέρδισε τις εκλογές του 2007, παρά τις απίστευτες αστοχίες που κόστισαν δεκάδες ανθρώπινες ζωές στις φωτιές της Πελοποννήσου. Στη συνέχεια ήρθε η κρίση του Βατοπεδίου και το σημείο καμπής με την «υπόθεση Βουλγαράκη». Αφότου άρχισε να παπαγαλίζει τα περί «νόμιμου» και «ηθικού» δεν κατάφερε να ξαναπάρει ποτέ στα χέρια του την πρωτοβουλία των κινήσεων. Μέχρι το τέλος…
Σημείο καμπής για την κυβέρνηση του Α. Σαμαρά ήταν το «μαύρο» στην ΕΡΤ. Δημιούργησε το κατάλληλο εφαλτήριο για την τελική έφοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Για τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, η υπόθεση Βρούτση δεν δείχνει να αποτελεί μια αντίστοιχη οριακή στιγμή. Κυρίως για ένα λόγο. Η κυβέρνηση δεν έχει ακόμη εισέλθει στον κύκλο της φθοράς. O πρωθυπουργός διατηρεί μια καθαρή εικόνα και την πρωτοβουλία των κινήσεων, ενώ ο χρόνος από τις εκλογές είναι ελάχιστος.
Ομως αν αυτό είναι το καλό νέο για την κυβέρνηση, ας μην παραβλέψουμε και το κακό. Η υπόθεση Βρούτση έπληξε τον στρατηγικό πυρήνα της διακυβέρνησης.
Το αφήγημα Μητσοτάκη στηρίζεται σε ορισμένες βασικές προϋποθέσεις. Οτι δεν είναι δεξιός, αλλά πάνω-κάτω ένας κεντρώος πραγματιστής πολιτικός. Οτι δεν θα επιτρέψει τις παλαιοκομματικές πρακτικές. Οτι πιστεύει στη μεταρρύθμιση του κράτους. Οτι θα είναι απόλυτος σε φαινόμενα διαφθοράς και εξυπηρέτησης ημετέρων.
Η υπόθεση με τα vouchers, λοιπόν, είναι προφανές ότι πλήττει στην καρδιά το κυβερνητικό αφήγημα. Για τρεις κυρίως λόγους. Πρώτον, γιατί επαναφέρει την παλιομοδίτικη τακτική «να κοροϊδέψουμε τους φραγκολεβαντίνους».
Δεύτερον, γιατί στηρίχτηκε στην επαρχιώτικη τακτική του άρπα-κόλλα. Τρίτον και κυριότερον, γιατί αναδίδει μια οσμή εξυπηρέτησης των φίλων και των «κολλητών».
Με άλλα λόγια, επαναφέρει στο προσκήνιο όλη την αφόρητη παλαιοκομματική σκουριά της Ν.Δ. και μαζί το κεντρικό ερώτημα: πώς το αφήγημα Μητσοτάκη θα καταφέρει να συνυπάρξει σε βάθος χρόνου με τη σκουριά του κυβερνώντος κόμματος;
Πολύ περισσότερο μετά την περίοδο της πανδημίας, όταν η διαχείριση της επόμενης μέρας είναι βέβαιο ότι θα αποδειχθεί μια δύσκολη και επικίνδυνη υπόθεση. Οι απαντήσεις, προσεχώς…