Ως κυβέρνηση-τεφλόν κανένα στίγμα δεν κόλλαγε πάνω της. Ολα τα ακύρωνε η περίφημη «περίοδος χάριτος», αλλά κυρίως τα απόνερα από το πρωτοφανές αντι-ΣΥΡΙΖΑ κλίμα που την έφερε στην εξουσία. Δυστυχώς, όμως, τα ωραία πράγματα συνήθως κρατάνε λίγο.
Από τις πρώτες μέρες του νέου έτους ανοίγει ένας νέος πολιτικός κύκλος με δύο καθοριστικά σημεία καμπής για τις εσωτερικές εξελίξεις: την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και τον νέο εκλογικό νόμο. Και στα δύο μέτωπα η κυβέρνηση οφείλει να διαχειριστεί μια νέα παράμετρο: το πολιτικό κόστος.
Για παράδειγμα, στο ζήτημα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Παρότι διάφοροι «πονηροί» σχολιαστές σπεύδουν για να προστατεύσουν τον Κ. Μητσοτάκη να απαξιώσουν τη διαδικασία εξομοιώνοντάς την περίπου με την επιλογή διαχειριστή πολυκατοικίας, η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική.
Σύμφωνοι, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν εξοπλίζεται από το Σύνταγμα με ισχύ και αρμοδιότητες, αλλά διαθέτει ρόλο και κυρίως συμβολισμό. Ακόμη και όσοι δεν είναι σύμφωνοι με τον περίφημο αφορισμό του Φρανσουά Μιτεράν ότι «πολιτική είναι η τέχνη της διαχείρισης των συμβόλων», τη σημασία την αντιλαμβάνονται.
Για όσους δυσκολεύονται, να την εξηγήσουμε με παραδείγματα. Μια επιλογή Παυλόπουλου θα ικανοποιούσε πιθανώς τη βάση της Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ, θα δυσαρεστούσε όμως κεντρογενείς, μεταρρυθμιστές και λοιπούς «αλλοδαπούς» ψηφοφόρους του Κ. Μητσοτάκη. Θα περιείχε λοιπόν πολιτικό κόστος.
Το ίδιο και στην απέναντι όχθη. Μια κεντροαριστερή επιλογή τύπου Μαρίας Δαμανάκη και Αννας Διαμαντοπούλου είναι βέβαιο ότι θα προκαλούσε αναστεναγμούς και «εγκεφαλοπάθειες» στην παραδοσιακή Ν.Δ.
Ακόμη και οι υποτιθέμενες «ασφαλείς επιλογές» μιας «άχρωμης» υποψηφιότητας τύπου Πικραμμένου δεν είναι χωρίς κόστος. Ακριβώς γιατί είναι τόσο άοσμες και αδιάφορες που αποκαλύπτουν μια εργαλειακή και «ωχαδερφίστικη» αντίληψη του θεσμού.
Ανάλογα προβλήματα παρουσιάζει και η ψήφιση του νέου εκλογικού νόμου. Μέχρι στιγμής η κυβέρνηση απολαμβάνει την ευγενική συγκατάθεση του ΚΙΝ.ΑΛ. σχεδόν σε όλες τις κορυφαίες πρωτοβουλίες της. Θα συμπαραταχθεί όμως με την κυβέρνηση και στον εκλογικό νόμο; Δύσκολα μέχρι στιγμής.
Ανάλογα ερωτήματα τίθενται και για τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης. Αρα είναι πολύ πιθανό η κυβέρνηση να εξαναγκαστεί σε ένα κορυφαίο πολιτικό ζήτημα να βρεθεί για πρώτη φορά μόνη της, χωρίς συμμάχους και απέναντι σε ισχυρά πυρά της αντιπολίτευσης.
Για να επανέλθουμε, η κυβέρνηση-τεφλόν μετατρέπεται σε μια κανονική κυβέρνηση. Υποχρεωμένη πλέον να έρχεται αντιμέτωπη με το πολιτικό κόστος των επιλογών της. Μετά τη διέλευση από τα προσεχή κρίσιμα σημεία καμπής θα έχουν φανεί τα όρια των ικανοτήτων και της αντοχής της. Με άλλα λόγια, ο πολιτικός χρόνος τώρα αρχίζει.