Είναι πολύ πιθανό σε λίγους μήνες και ο Κ. Μητσοτάκης να μας εξομολογηθεί τη δική του αυταπάτη. Με αφορμή την υπόθεση του Μεταναστευτικού. Μπορεί η ιστορία να επαναληφθεί, όχι σαν φάρσα, αλλά με την εκδοχή της μικρότερης τραγωδίας, γιατί τα δύο ζητήματα (η έξοδος από το ευρώ και το Μεταναστευτικό) είναι προφανώς ασύμμετρα.
Υποψιάζομαι ότι η αυταπάτη της Ν.Δ. για μια fast track λύση προέκυψε από δύο επιπόλαιες παραδοχές. Πρώτον, ότι το πρόβλημα δημιουργήθηκε κυρίως από μια ιδεοληπτική αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ. Δεύτερον, ότι αρκεί η επιστροφή σε μια πολιτική ισχύος και επίδειξης δύναμης για να εξαφανιστεί. Αλλωστε η Δεξιά και η Νεοδεξιά στη χώρα μας ουσιαστικά ποτέ δεν απομακρύνθηκαν από το σύνδρομο του χωροφύλακα.
Μετά από 150 ημέρες, μόλις τώρα η κυβέρνηση αρχίζει να κατεβαίνει από το συννεφάκι της αυταπάτης και να καταλαβαίνει ότι το Μεταναστευτικό είναι πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα από τις ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που η προσγείωση μοιάζει να πλησιάζει επικίνδυνα στην επικράτεια του χωροφύλακα.
Κάτι τέτοιο υπαινίσσεται η ανάθεση σχεδόν μονοπωλιακά της διαχείρισης του προβλήματος σε έναν στρατηγό. Ο οποίος στην πρώτη δημόσια παρέμβαση μετά δυσκολίας απέφυγε να μιλήσει για «στρατώνες», «στρατωνισμό» και «σχέδια μάχης κατά των εισβολέων».
Αν η επιλογή έγινε τυχαία και μέσα από τον πανικό που έχει προκαλέσει στην κυβέρνηση η διόγκωση του Μεταναστευτικού, τότε τα πράγματα μπορεί να διορθωθούν. Με μια νέα ανάθεση καθηκόντων.
Αν όμως η κυβέρνηση επιχειρεί μια αλλαγή της προσέγγισης, τη διατύπωση ενός νέου «δόγματος» για τη διαχείριση του Μεταναστευτικού, τότε τα ζητήματα υπερβαίνουν κατά πολύ το πεδίο της γραφικότητας.
Μέχρι στιγμής ο Κ. Μητσοτάκης προέκρινε την πολιτική της ήπιας και ευρωπαϊκής διαχείρισης του προβλήματος, με μια κεντρώα ρητορική, η οποία φρόντιζε να διατηρεί αξιοσημείωτη απόσταση από το παραδοσιακό φοβικό και συντηρητικό ρεπερτόριο της βαθιάς Ν.Δ. Σε γενικές γραμμές κινήθηκε πάνω στις συντεταγμένες της προηγούμενης κυβέρνησης, επιχειρώντας να βελτιώσει ριζικά τη διαχειριστική ικανότητα των κρατικών μηχανισμών.
Βρισκόμαστε τώρα μπροστά σε μια αλλαγή δόγματος και σε βαθμιαία διολίσθηση προς μια κλασική συντηρητική κατεύθυνση με μιλιταριστική χροιά; Η απάντηση θα δοθεί το επόμενο διάστημα. Πάντως, για να αποδειχθούν οι φόβοι μας υπερβολικοί, καλό θα ήταν ο πρωθυπουργός να συμβουλεύσει άμεσα τον στρατηγό ότι «η πολιτική δεν είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα». Προτού τα πράγματα αρχίσουν να μπερδεύονται επικίνδυνα…