Η Ν.Δ. πήρε πίσω ένα μέρος της απώλειας που είχε από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, το οποίο δεν λειτούργησε (ή λειτουργεί) αρνητικά από μόνο του, αλλά σε συνδυασμό με τη φθορά διακυβέρνησης έξι ετών και μια σειρά από άλλα γνωστά φαινόμενα όπως της αλαζονείας, τα οποία δεν είναι της παρούσης, άλλωστε σε αυτά αναφέρθηκε και ο ίδιος ο Μητσοτάκης στη Θεσσαλονίκη.

Σε κάθε περίπτωση, το κυβερνών κόμμα καταγράφει μια απώλεια της τάξεως των 10 μονάδων από τις εκλογές του 2023, αλλά είναι σαφές ότι ευρισκόμενο περίπου στο 30% είναι «μέσα στο παιχνίδι». Ειδικά όταν οι αντίπαλοί του είναι πολιτικά ζόμπι. Τι να πει κανείς για το ΠΑΣΟΚ που βρίσκεται στα μισά περίπου, στο 15%, και τι για τον ΣΥΡΙΖΑ που μετριέται κοντά στο 6% και περιμένει με αγωνία τι θα πει και τι θα κάνει ο Τσίπρας. Για τα υπόλοιπα κόμματα νομίζω ότι με αυτή την ιδεολογική τους τοποθέτηση δεν αξίζει να γίνει κάποια συζήτηση, σεβαστή μεν, αλλά εκτός πλαισίου.

Μια πιο προσεκτική ανάλυση της σημερινής έρευνας της Marc για το «Πρώτο Θέμα», ένα καλό διάβασμα, που λένε, μπορεί να βγάλει αρκετά συμπεράσματα για το τι αναζητά το εκλογικό κοινό και ειδικά όχι αυτό που ανταποκρίνεται στα πεπραγμένα της κυβέρνησης, αλλά ένα αρκετά μεγάλο τμήμα του κόσμου που «ακούει», δεν συμφωνεί αρχικώς, αλλά βρίσκεται στην ευρύτερη περίμετρό της. Από τα μέτρα της ΔΕΘ, μεγάλες κατηγορίες πληθυσμού, ηλικιακά και κοινωνικά, «άκουσαν τα μέτρα» με προσοχή και πιθανότατα θα τα καταλάβουν και καλύτερα από την 1η Ιανουαρίου που θα δουν τις φοροελαφρύνσεις στους μισθούς τους και θα εισπράξουν περισσότερα. Είναι δε η πρώτη φορά που καθιερώνεται ένα σοβαρό πακέτο μέτρων για τη νεολαία, τους νέους ανθρώπους που εργάζονται και βρίσκονται σε δύσκολο οικονομικά στάδιο της ζωής τους, όπως συμβαίνει συνήθως στην αρχή.

Η άποψή μου είναι λοιπόν ότι η κυβέρνηση έτσι πρέπει να πορευτεί από εδώ και στο εξής: αν θέλει να αποκτήσει κι άλλους πολίτες που να ακούνε τα πεπραγμένα της. Και έχει μπροστά της ένα καθαρό 12μηνο να κάνει πράγματα, να εφαρμόσει ή να αλλάξει πολιτικές και να κερδίσει τη συμπάθεια ή και την ψήφο πάλι ενός κόσμου που λογικά μετά από έξι χρόνια έχει απομακρυνθεί. Και για να εξηγούμεθα, αυτό συμβαίνει γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική στην αντιπολίτευση. Αν υπήρχε, το θέμα θα είχε πιθανώς τελειώσει.

Δίνω ένα παράδειγμα, τη μεταναστευτική πολιτική, που μέσα σε τρεις μήνες από τότε που ανέλαβε ο νέος υπουργός Πλεύρης βλέπουμε ένα διαφορετικό, αξιόπιστο και πολύ πιο αυστηρό αλλά λογικό νομικό πλαίσιο στο μείζον αυτό ευρωπαϊκό ζήτημα. Υπάρχουν στη χώρα περίπου 80.000-100.000 νόμιμοι μετανάστες, οι οποίοι είτε ζουν από επιδόματα του ελληνικού κράτους και δεν δουλεύουν, είτε δουλεύουν ανασφάλιστοι, δηλαδή κλέβουν το Ελληνικό Δημόσιο. Συνεπώς, το δόγμα της νέας μεταναστευτικής πολιτικής (Πλεύρης σήμερα στο «Πρώτο Θέμα») «όποιος νόμιμος μετανάστης δεν δουλεύει θα απελαύνεται» -φυσικά με εξαίρεση περιπτώσεις ανθρωπιστικού περιεχομένου- παράγει αποτέλεσμα υπέρ του Δημοσίου. Θέσεις εργασίας που λείπουν, φορολογικά έσοδα για το κράτος και έννομη τάξη, γιατί ξέρουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι δουλεύουν. Σωστό είναι επίσης το ότι θα παραμένουν έγκλειστοι όσοι έρχονται χωρίς να δικαιούνται άσυλο.

Υπάρχουν πολλά ακόμη που πρέπει να γίνουν στην καθημερινότητα και δεν είναι μεγαλεπήβολα, αλλά μπορεί να συμβάλλουν στην ανακούφιση της ακρίβειας και φυσικά δεν έχουν να κάνουν με τις διεθνείς ανατιμήσεις.

Οι δήμοι της χώρας, ειδικά στα τουριστικά νησιά που σφύζουν από κίνηση κάθε καλοκαίρι και οι ανάγκες είναι μεγάλες, χρεώνουν το νερό… όσο θέλουν είτε διά των ιδιωτικών μονάδων αφαλάτωσης, είτε μέσω των υδροφόρων πλοίων (4-5 ευρώ το κυβικό), με αποτέλεσμα να έρχονται κάτι απίθανα ποσά σε μικρά σπίτια παραθεριστών ή ντόπιων κατοίκων. Προφανώς, όλοι επικαλούνται το ενεργειακό ή μεταφορικό κόστος κ.λπ., αλλά ακόμη προφανέστερο είναι ότι η μόνη λύση είναι η κρατική παρέμβαση ώστε να σταματήσει αυτό το όργιο με τις δεκάδες πισίνες στα ξενοδοχεία.

Πολύ περισσότερο, δεν πρέπει να αργήσει η κυβερνητική παρέμβαση στις δημοτικές επιχειρήσεις ύδρευσης (κάποιες δεκάδες) που σπαταλούν το λιγοστό νερό που μας έχει απομείνει.

Αντίστοιχες παρεμβάσεις… απομένει να γίνουν πολλές, όπως για παράδειγμα στις πολεοδομίες, στο περιβάλλον, στην Παιδεία και γενικά στην καθημερινότητα που ενδιαφέρει τους πολίτες. Αυτά μετράνε και αυτά θα κρίνουν το αποτέλεσμα στο τέλος.