Βεβαίως στην περίπτωση του «Παλλάς» την εβδομάδα που πέρασε το πράγμα ήταν… λίγο πιο σύνθετο, αφού ο οικοδεσπότης γνώριζε για τους συγκεκριμένους καλεσμένους του και επέλεξε να τους εξευτελίσει πολιτικά με τον χειρότερο τρόπο, μη σεβόμενος ούτε τα τυπικά μιας αστικής ευγένειας, που η αλήθεια είναι ότι δεν τους διέκρινε ποτέ. Ούτε αυτόν, ούτε τον χώρο του, με «ιστορικές εξαιρέσεις», όπως αυτήν, ας πούμε, του αείμνηστου Λεωνίδα Κύρκου.

Ας αφήσουμε, όμως, τα μαθήματα savoir faire κατά μέρους για να πάμε στην ουσία της εκδήλωσης Τσίπρα, η οποία ήταν η αναγγελία, το «τρέιλερ» ενός κόμματος με αφορμή το βιβλίο του. Ο πρώην πρωθυπουργός έχει υιοθετήσει μια τακτική, στρατηγική αν θέλετε να το… αναβαθμίσετε στο μυαλό σας, υψηλού ρίσκου. Οπως άλλωστε έκανε από την πρώτη μέρα διακυβέρνησής του, που αντί να επιλέξει τα αυτονόητα -μια κανονική συμφωνία με την Ευρώπη-, τα οποία θα τον είχαν οδηγήσει ασφαλώς σε δύο τετραετίες έτσι όπως είχε τότε τραυματιστεί το δικομματικό πολιτικό σύστημα, πήγε κι έπεσε μόνος του στα βράχια. Οχι μόνος του, αλλά, για να ακριβολογούμε, παρασέρνοντας και μια χώρα που την πλήρωσε με ένα επιπλέον μνημόνιο και 99 χρόνια δέσμευση των περιουσιακών της στοιχείων. Αν και η περιπέτεια είχε και τα καλά της, μαζεύτηκε η κατάσταση στα δημόσια οικονομικά ακόμη περισσότερο απ’ ό,τι το 2010 με τα δύο προηγούμενα μνημόνια και φυσικά κατέρρευσε ο μύθος της Αριστεράς ως ιδεολογίας και πρακτικής που μπορεί να κυβερνήσει την Ελλάδα.

Σήμερα ο Τσίπρας, λοιπόν, εκπέμπει στην κοινωνία, στους πολίτες που ψηφίζουν, ένα μήνυμα περίπου ότι «εγώ ήμουν καλός και τίμιος με αγαθές προθέσεις, αλλά έμπλεξα με ανίκανους συνεργάτες». Δηλώνει και υπερήφανος σε όλους εμάς που τον χαρακτηρίσαμε «αμετανόητο» όταν διαβάσαμε το βιβλίο του και κατηγορεί σχεδόν το σύνολο των ανθρώπων που κυβέρνησε μαζί του, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Πώς γίνεται να δηλώνεις υπερήφανος για το τι έκανες και να «κράζεις» τους υπουργούς και τα στελέχη σου, πείτε εσείς.

Ειδικά όταν γράφει στο βιβλίο του ότι τη βασική απόφαση που οδήγησε τη χώρα και τους πολίτες της σε ακραία οικονομική ταλαιπωρία από το 2015 και μετά -από το δημοψήφισμα- την αποφάσισε ο ίδιος και μάλιστα δηλώνει και γι’ αυτό ότι έπραξε σωστά.

Ταυτοχρόνως όμως και όλους αυτούς τους πρώην υπουργούς του και τους «κάλεσε» στην εκδήλωσή του και τους έβαλε και στο θεωρείο, αφήνοντας έτσι να δημιουργηθεί μια εικόνα στην κοινή γνώμη ότι δεν τους θέλει, επιθυμεί μια απόσταση από αυτούς. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν τους ήθελε στην επικοινωνιακή του εξίσωση, απλούστατα θα τους έλεγε μέσω τρίτων «μην έρθετε» ή θα έβαζε είσοδο με προσκλήσεις.

Κάπως έτσι νομίζω, μπερδεμένο και θολό το ’χει ακόμα στο μυαλό του το ζήτημα διαχείρισης της πρώην βιτρίνας του μαγαζιού του, γιατί, όπως και να το κάνουμε, η πελατεία του όλη «μπαινοβγαίνει» και στα δικά τους μαγαζιά, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά. Δεν είναι εύκολο να ξεκόψεις από τη μια στιγμή στην άλλη, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται και για κόμματα της Αριστεράς, άρα για κόμματα μηχανισμών.

Θα πείτε γιατί… το παιδεύουμε τόσο και ασχολούμεθα με έναν κατακερματισμένο και αποσαθρωμένο ιδεολογικά χώρο, όταν όλος μαζί δεν αθροίζει ούτε 10%; Η αλήθεια είναι ότι αν… υπήρχε ΠΑΣΟΚ δεν θα έχρηζε παρά μόνο κοινωνιολογικής ανάλυσης το πώς διαλύθηκε και μάλιστα σε τόσα κομμάτια ένα κόμμα που είχε 32% πριν από μόλις έξι χρόνια, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.

Προφανώς, λοιπόν, ο Τσίπρας αναζητεί να διαλύσει τα κόμματα που συνέθεταν τον ΣΥΡΙΖΑ, να πάρει τον κόσμο που είναι εκεί σήμερα πίσω, αλλά να «ξεκλέψει» και λίγο από το Κέντρο ή έστω την Κεντροαριστερά, με βάση την προφανή αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να πείσει ακόμα και τους σημερινούς δηλωμένους στις δημοσκοπήσεις δικούς του ψηφοφόρους. Τώρα βέβαια να δηλώνεις υπερήφανος για τη διακυβέρνηση του 2015 και να πάρεις κεντρώο ψηφοφόρο, μάλλον δύσκολο έως απίθανο, ακόμα κι αν ξεκόψεις από τις «αντιτουριστικές φάτσες» που πέταξες στον εξώστη. Εκτός αν η δική σου «πολιτική φάτσα» είναι συμπαθέστερη από εκείνη του Ανδρουλάκη. Θα φανεί.