Οτι είναι πλούσιο, με επιλογές κ.λπ. κ.λπ., υπήρξαν πολλά και έντονα σχόλια ότι είναι καλύτερο απ’ ό,τι έχουν τα σχολεία, ο στρατός κ.ά. Δεν γνωρίζω καν αν είναι τόσο ακριβές, αλλά έχω να παρατηρήσω δύο τινά, στα οποία, αν και σε κάποιου είδους αντιδιαστολή μεταξύ τους, νομίζω ότι ισχύουν (και τα δύο). Λοιπόν ναι, το 75% των κονδυλίων που δίνεται για τη διαμονή και τη σίτιση των μεταναστών είναι ευρωπαϊκά. Δηλαδή η Ε.Ε. από την αρχή του προβλήματος, εδώ και μία δεκαετία, φρόντισε να δημιουργήσει -με δικά της χρήματα βέβαια- ένα «κανονικό και ανθρώπινο περιβάλλον» για τους μετανάστες, το οποίο φυσικά δεν ήταν η Μόρια του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι δομές που έχτισε από το 2019 και μετά η Ν.Δ. Το γεγονός αυτό όμως δημιούργησε εξίσου ανθρώπινα και λογικά ένα κίνητρο για πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους να θέλουν να φύγουν από τον φτωχό τόπο τους και να περάσουν απέναντι.

Οταν δίνεις σε έναν φτωχό «μετανάστη» δωρεάν ευπρεπή διαμονή, δωρεάν φαγητό της προκοπής και του λες βγες από τη δομή ό,τι ώρα θες και ξαναγύρνα ή δούλεψε κυρίως με μαύρα μεροκάματα, ε, πώς να το κάνουμε, θα αφήσει τη χώρα του και θα έρθει στην Ελλάδα. Και μπορεί να δώσει και ο Αλλάχ να βρεθεί και στη Γερμανία ή έτσι νομίζει ότι συμβαίνει ακόμα, όπως μέχρι πριν από 5-6 χρόνια που οι Ευρωπαίοι, και κυρίως οι Γερμανοί, τους καλοδέχονταν. Προσοχή, δεν μιλάμε για τους δικαιούμενους άσυλο, αλλά για όλους τους υπόλοιπους – κυρίως Αιγύπτιους- που φυσικά και θα προτιμήσουν το δικό μας περιβάλλον.

Τα στοιχεία από την αρχή του έτους είναι ενδεικτικά, από τους περίπου 9.000 ανθρώπους που έχουν έρθει παράνομα στη χώρα μας μόλις το 10%-15% δικαιούται άσυλο, το υπόλοιπο 85% είναι από χώρες όπως η Αίγυπτος, το Πακιστάν και το Μπανγκλαντές. Για να δει κανείς πόσο στρεβλό είναι το σύστημα, αρκεί να σημειωθεί ότι η Αίγυπτος είναι μια χώρα φιλική προς την Ελλάδα (αν εξαιρέσει κανείς προσφάτως τις διαφορές για την Αγία Αικατερίνη), με την οποία υπάρχει διακρατική συμφωνία για να έρχονται εργάτες να δουλέψουν εδώ, κάτι όμως που επί της ουσίας δεν γίνεται.

Υπό αυτή την έννοια δεν μπορεί κανείς εύκολα να κατανοήσει, πέραν της παραδοσιακής εμμονής της Αριστεράς, τη λογική όσων… διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τα πρόσφατα μέτρα της κυβέρνησης για το Μεταναστευτικό. Νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο πως το πάγωμα του ασύλου γενικώς θα κρατήσει ως μέτρο ένα διάστημα μέχρι να ξεκαθαρίσει τι θα γίνει κυρίως στην Ευρώπη και τι μέτρα θα λάβει η Ε.Ε. και μετά θα επανέλθει. Αλλά επαναλαμβάνω ότι τα στατιστικά είναι αμείλικτα, η συντριπτική πλειοψηφία όσων έρχονται δεν δικαιούται άσυλο. Μου έκανε εντύπωση επίσης το «παρών» του ΠΑΣΟΚ στο θέμα αυτό, όπως και το «παρών» στην πρόταση κατά 14 βουλευτών της Ν.Δ. για να παραπεμφθούν για εσχάτη προδοσία για τα Τέμπη. Τι κάνουν;

Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα δεν μπορεί, ούτε και το προτείνει κανείς, νομίζω, να διαφοροποιηθεί από τον ευρωπαϊκό άξονα για το Μεταναστευτικό, στο τέλος με τον έναν ή τον άλλον τρόπο η Ευρωπαϊκή Ενωση θα βρει έναν τρόπο, κυρίως με τα κονδύλια που διαθέτει απλόχερα συνήθως, να μαζέψει τις ροές ή έστω να τις περιορίσει. Από χθες κυκλοφορεί ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο-ρεπορτάζ του «Economist», το οποίο, μεταξύ άλλων, σημειώνει: «Το σύστημα δεν λειτουργεί. Σχεδιασμένο για τη μεταπολεμική Ευρώπη, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει έναν κόσμο με πολλαπλασιαζόμενες συγκρούσεις, φθηνά ταξίδια και τεράστιες μισθολογικές ανισότητες. Περίπου 900 εκατομμύρια άνθρωποι θα ήθελαν να μεταναστεύσουν μόνιμα. Δεδομένου ότι είναι σχεδόν αδύνατο για έναν πολίτη μιας φτωχής χώρας να μετακομίσει νόμιμα σε μια πλούσια, πολλοί μετακινούνται χωρίς άδεια». Σε άλλο σημείο αναφέρει: «Οι ψηφοφόροι έχουν δίκιο να πιστεύουν ότι το σύστημα έχει καταστρατηγηθεί. Οι περισσότερες αιτήσεις ασύλου στην Ευρωπαϊκή Ενωση απορρίπτονται πλέον αμέσως.

Ο φόβος για χάος στα σύνορα έχει τροφοδοτήσει την άνοδο του λαϊκισμού, από το Brexit έως τον Ντόναλντ Τραμπ, και έχει δηλητηριάσει τη συζήτηση για τη νόμιμη μετανάστευση». Και προσθέτει: «Οι συμπονετικοί Δυτικοί μπορεί να νιώθουν την ανάγκη να βοηθήσουν τους πρόσφυγες που βλέπουν να φτάνουν στις ακτές τους. Ωστόσο, αν το ταξίδι είναι μακρύ, επίπονο και δαπανηρό, αυτοί που το ολοκληρώνουν δεν είναι συνήθως οι πιο απελπισμένοι, αλλά άνδρες υγιείς και σχετικά ευκατάστατοι». Για να καταλήξει: «Η αντιμετώπιση του συσσωρευμένου προβλήματος των προηγούμενων παράτυπων αφίξεων θα εξακολουθήσει να είναι δύσκολη. Η πολιτική μαζικών απελάσεων του κ. Τραμπ είναι τόσο σκληρή όσο και δαπανηρή. Καλύτερα να αφήσουμε όσους έχουν ριζώσει να μείνουν, διασφαλίζοντας παράλληλα τα σύνορα και αλλάζοντας τα κίνητρα για μελλοντικές αφίξεις. Αν οι φιλελεύθεροι δεν δημιουργήσουν ένα καλύτερο σύστημα, οι λαϊκιστές θα δημιουργήσουν ένα χειρότερο».

Μέχρι τότε, θα προσέθετα εγώ και με δεδομένο ότι οι διαδικασίες της Ε.Ε. είναι τραγικά αργές και επίπονες, ο καθένας στην Ευρώπη θα πρέπει να… κοιτάει τη χώρα του. Και εμείς δεν αντέχουμε τις θεωρίες για τα δήθεν ανθρώπινα δικαιώματα, ειδικά όταν βλέπουμε μπροστά μας ότι το 85% όσων εισβάλλουν στην Ελλάδα δεν δικαιούται άσυλο. Γιατί τώρα πλέον θα «λιάζονται» μονίμως (για να θυμηθούμε και την Τασία επί ΣΥΡΙΖΑ) εδώ στη χώρα, αφού δεν τους θέλει κανείς και εκτός των άλλων θα δούμε και τα ακροδεξιά κόμματα στα ποσοστά της υπόλοιπης Ευρώπης.