Ισχύει για μύριους όσους πιάστηκαν με τη “γίδα στη πλάτη”. Ταιριάζει γάντι σε φραπεδόσουλατσαδόρους, μικροβοναπαρτικούς ντραβεριτζήδες και κονφερασιέ αυτοφωράκηδες οι οποίοι κάνουν καριέρα με παρονομαστή το ηθικό τους έλλειμμα σε μαγαζιά και παραμάγαζα. Και εφαρμόζεται αδιακρίτως με παρλάτες, αφορισμούς και τζαμπαμαγκιές από εκείνους που υποβιβάζουν, αν δεν ευτελίζουν, τους πολιτικούς θεσμούς σε μπίζνα. Κοινώς “μαγαζί”
Το κακό είναι ότι το παρουσιάζουν ως ουδέτερο, άχρωμο, άοσμο, αυτονομημένο από πάθη, βούληση, επιλογές. Το περιγράφουν μόνο ως αεροστεγή επιχείρηση προσανατολισμένη σε δουλειές και εκχωρήσεις. Το χειρότερο πως την εμφανίζουν δίχως μαγαζάτορα, επιτηδευματία, ιδιοκτήτη, σαν να προέκυψε από παρθενογένεση. Το αδιανόητο, πάντως, είναι πως απεικονίζουν το αφεντικό της -παντού υπάρχει αφεντικό- να προσέρχεται στον δημόσιο χώρο ως προνομιακός διαχειριστής και, κυρίως, υπεράνω κριτικής άρχοντας.
Από την αξιωματική αντιπολίτευσης η πρόσφατη ηχογραφημένη συνομιλία στελέχους της με επιχειρηματία η οποία δημοσιοποιήθηκε, εκτιμήθηκε, πολύ βολικά, ότι έθετε τον αρχηγό του κόμματος της στο απυρόβλητο. Με αποτέλεσμα να στριμώξουν τα πραγματικά ή υποτιθέμενα πολιτικά ανομήματα του πρώην πρωθυπουργού κάτω από το σφουγγάρι μιας σκοπούμενης λήθης. Και συνεπώς ασυλίας. Δικαίωμα της. Το φάουλ, ωστόσο, εντοπίστηκε στην αμήχανη προβολή του αρχηγού της παράταξης τους ως πρόσκαιρου κουμανταδόρου ή απλώς εποπτεύοντος. Όχι ως αιρετού ηγέτη με βαριά ευθύνη πολιτικής λειτουργίας και συνέχειας.
Το αν αναμεταξύ τους τα στελέχη του κόμματος κρατούν κάποια “πισινή”, αυτό είναι εσωτερικό τους θέμα. Θέμα, όμως, δημοσίου συμφέροντος είναι οι εκκρεμείς υποθέσεις που αφορούν πρόσωπα της 54μηνης περιόδου της δικής τους διακυβέρνησης. Δεν είναι μόνο η διερεύνηση της σκευωρία Novartis.
Υπάρχει η διαχείριση και διανομή των κονδυλίων του μεταναστευτικού, η ζημιά από τη μη τιμολόγηση των φαρμάκων το πρώτο εξάμηνο του 2015, η υπόθεση ΔΕΠΑ-ELFE, η εξαγορά της σκοπιανής θυγατρικής από τη ΔΕΗ. Και ακόμη η πώληση του Ελ. Βενιζέλος, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, των βλημάτων στη Σαουδική Αραβία και η παραχώρηση του Θριάσιου. Δεν είναι όλα “ψιλά γράμματα”για ”στραβά μάτια”.
Προφανώς θα αποτελούσε ολίσθημα για τον πολιτικό πολιτισμό της να μεταλλαχθεί η χώρα σε ένα απέραντο Ειδικό Δικαστήριο. Η δημοκρατία δεν είναι εκδικητική. Ωστόσο κινδυνεύει να αυτοακυρωθεί αν υπομείνει το μακροχρόνιο ευτελισμό της από ανάξιους λειτουργούς και αξιοθρήνητους εκλεγμένους διαχειριστές. Μπορεί μεν να ανεχτεί εκδηλώσεις αλαζονείας ή την απουσία φιλότιμου αλλά δεν θα ταπεινωθεί κιόλας από θρασύδειλα αδειάσματα και φραστικούς τσαμπουκάδες. Υπάρχει και η κοινωνία που βλέπει και ακούει.
Αναπόφευκτα, η ανεξάρτητη δικαιοσύνη, ως προαπαιτούμενο του πολιτισμού, οφείλει να προστατεύσει το κύρος της και να μην ενταχθεί από τους πολίτες που την εμπιστεύονται στη χορεία των ανυπόληπτων θεσμών. Ναι μεν δηλώνει τυφλή, αλλά εφόσον υπάρξουν επιβαρυντικά στοιχεία, δεν επιτρέπεται να κλείνει πονηρά το μάτι εξυπηρετώντας εκάστοτε πολιτικές σκοπιμότητες.