Σου καίγεται το σπίτι; Χάνονται οι αναμνήσεις, η ζωή που ζούσες, η «βολή» σου, τα γυαλιά σου(φόραγες φακούς όταν έφυγες), τα ρούχα σου, η αγαπημένη σου κούπα και η κιθάρα, τα βιβλία σου, οι φωτογραφίες σου από τα παλιά, αλλά και η χαρτούρα για την επόμενη μέρα. Βρε, που θα βρω τα συμβόλαια του σπιτιού; Τρέξε και πλήρωνε. Βρε, που είναι το ένα και το άλλο στοιχείο που μου ζητούν; Τι, ξέχασες ακόμη και το ΑΦΜ σου; Γιατί άραγε; Έλα ντε… Κάτι ξέρω…
Το 2018 με την τραγωδία στην ευρύτερη περιοχή του Ματιού, τα ψηφιακά βήματα ήταν ακόμη και μόνο ιδέα– αλλά και μετά, για το επίδομα ενοικίου θα έπρεπε να παρουσιάσεις τις γραπτές αποδείξεις για το ηλεκτρονικό μισθωτήριο! Λες και θα δραπέτευες τον επόμενο μήνα από την «φωλιά» που μόλις είχες δημιουργήσει μετά την καταστροφή. Και θα έπρεπε- ισχύει μέχρι σήμερα- να παρουσιάσεις μαζί με το σθένος του πλέον ψύχραιμου ανθρώπου και χιλιάδες άλλες υπεύθυνες δηλώσεις για να καταλήξεις ενίοτε στο προηγούμενο βήμα της αναζήτησης. Τι να λέμε τώρα… Και θα έπρεπε επίσης να ζήσεις αυτόματα υπό τις νέες συνθήκες σα να μη συνέβαινε τίποτα. Να πας στη δουλειά σου δυνατός-ή (αρκεί να την έχεις), να δεις τι θα γίνει με τα παιδιά (μην σου τύχει να δίνουν και πανελλαδικές, που δεν ξέρεις τι να σκεφτείς ή να πληρώσεις) και να κάνεις και όνειρα γιατί «τα ντουβάρια ξαναχτίζονται», εσύ δεν θα τα καταφέρεις; Μετά από οκτώ χρόνια οικονομικής κρίσης. Και ξαναρχίζεις. Όπως μπορείς. Μπορείς. Προσπαθείς. Αν είσαι τυχερός, βρίσκεις σπίτι σε ένα-δύο μήνες στα «κυβικά» σου. Κοντά στο σχολείο των παιδιών. Κοντά στο σπίτι- για το οποίο δούλευαν οι γονείς σου μια ζωή να το αποκτήσουν και τώρα αμφιβάλλουν αν αντέξουν μέχρι να το ξαναφτιάξουν. Τα παιδιά τους. Εκείνοι είναι συνταξιούχοι. Και εσύ- το παιδί τους- πρέπει να κάνεις τα αδύνατα, δυνατά. Ζεις όμως, αναπνέεις. Και κλαις για τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν. Σπαράζεις. Και έχουν δίκιο, όσοι λένε να μην λένε οι άλλοι μπαρούφες, όταν δεν ξέρουν τι είναι να έχεις ζήσει κάποια λεπτά από την τραγωδία στο Μάτι, να έχεις χάσει (και πως; ) τους δικούς σου ανθρώπους. Τους διπλανούς σου, τους φίλους σου, τον οποιονδήποτε στην τελική.
Είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής βασική προτεραιότητα βρε! Ναι! Έχει κανείς αντίρρηση; Υποστηρίζει κανείς ότι ας σωθεί το δάσος, τα σπίτια και «βλέπουμε» για τους ανθρώπους και τα ζωάκια; Όχι. Άρα, δεν υπάρχει ερώτημα. Καλώς τώρα, επέλεξαν γρήγορα οι αρμόδιοι τον δρόμο για να υπηρετήσουν την βασική προτεραιότητα. Για τα άλλα, χωρίς δικαιολογίες και άλλοθι, κρίνονται αυστηρά και θα κριθούν: αν μπορούν, να στηρίξουν πραγματικά τους πληγέντες στα πρώτα και τα επόμενα βήματά τους, σε μια δύσκολη πορεία, με στόχο να ξανακερδίσουν την ζωή που ζούσαν.
Η δέσμη μέτρων που ανακοινώθηκε για την Βαρυμπόμπη, για το Κρυονέρι, τη Δροσοπηγή, τις περιοχές της Βόρειας Εύβοιας, τη μισή Πελοπόννησο και άλλους τόπους που τους επισκέπτονται τα πύρινα μέτωπα, είναι στη σωστή κατεύθυνση. Και μακάρι με ένα κλικ να λυθούν γρήγορα, πολλά γραφειοκρατικά, πρακτικά και οικονομικά ζητήματα. Από κει και πέρα χρειάζεται πράγματι ένα σχέδιο ανασυγκρότησης των περιοχών που επλήγησαν, με διαρκή εποπτεία και με την διαβεβαίωση ότι αυτοί που θα αναλάβουν την υλοποίησή του θα ελέγχονται κάθε λεπτό της ώρας για το αποτέλεσμα που εξασφαλίζουν σε κάθε τους βήμα. Στην Εύβοια, δεν χάθηκαν μόνο σπίτια, χάθηκαν και οι δουλειές των ανθρώπων, που θα εγκαταλείψουν τον αγαπημένο τους τόπο, αν δεν εξασφαλίσουν μεροκάματο και προοπτική. Το ίδιο θα κάνουν και στα χωριά γύρω από το Γύθειο, όπου κάηκαν χιλιάδες ρίζες ελιές και θα αναγκαστούν να αναζητήσουν αλλού, ίσως στα αστικά κέντρα, δουλειά και βάση επιβίωσης, αν δεν υπάρξει μέριμνα για την στήριξη του πρωτογενούς τομέα. Αν δεν βρουν σύντομα άκρη στο πλέγμα της περιβόητης βιώσιμης και πράσινης ανάπτυξης. Αν δεν ξυπνήσουν σύντομα από τον εφιάλτη με την βοήθεια της Πολιτείας.
Το ενθαρρυντικό είναι ότι η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που κουβαλά στις πλάτες της τον αιφνιδιασμό, κατά τον Αλέξη Τσίπρα, στο Μάτι, θέλει επισήμως να μιλήσει και να κάνει προτάσεις για την επόμενη μέρα. Επισήμως… Είναι επίσης ενθαρρυντικό ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έκλεισε την πόρτα στις προτάσεις της Κουμουνδούρου, παρά τα πυρά που ανταλλάσσουν στελέχη των δύο πλευρών για την αντιμετώπιση της πύρινης λαίλαπας. Και είναι τέλος ενθαρρυντικό ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε ό,τι έκανε μέχρι τώρα: να ζητεί παραιτήσεις χωρίς καταρχάς να μπορεί να τις επιβάλλει ή να μπορεί να καθοδηγήσει μέσω αυτών τις αναγκαίες δομικές αλλαγές στο σύστημα Πολιτικής Προστασίας. Τώρα, είναι άλλη η φάση, που λένε και οι έφηβοι.
Ο κόσμος έχει θυμό, οργή και αυξημένες, εύλογες απαιτήσεις και προσδοκίες. Και αν, κάτι θα ήθελε γενικώς, από την αντιπολίτευση να ακούσει, δεν είναι οι κάποιες ατάκες συμπαράστασης της πρώτης ημέρας από τους τοπικούς βουλευτές. Είναι η ανάγκη να δει και να ακούσει συγκεκριμένες προτάσεις για το μέλλον του. Είναι στο χέρι του Μαξίμου να εξασφαλίσει συνθήκες εθνικής συνεννόησης για την οικοδόμηση του αύριο -μετά την δεκαετή κρίση και την «εδώ είμαι ακόμη» πανδημία- στα απομεινάρια της πύρινης λαίλαπας και υπό συνθήκες κλιματικής κρίσης. Καλοδεχούμενη η συγνώμη, αλλά χωρίς άμεσες έμπρακτες αποδείξεις, καίγεται γρήγορα. Όσο για τις παραιτήσεις που βρίσκονται ψηλά στο συρτάρι του πρωθυπουργού: όποιος ήταν ή θα είναι στη θέση του στο Μαξίμου έχει και την «μπαγκέτα» των αποφάσεων, τόσο για τα πρόσωπα όσο και για τις πολιτικές επιλογές και τα δομικά προβλήματα του οικοδομήματος, ειδικά στις κρίσιμες συγκυρίες. Μια παραίτηση ή ένας ανασχηματισμός λύνει τα προβλήματα; Αν, ήταν έτσι, θα ήταν εύκολη η εξίσωση…