search icon

Γνώμες

Βαριά η σκιά μιας νέας οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη

Όλα δείχνουν πως η παγκόσμια οικονομία μπαίνει ξανά σε ένα καθοδικό σπιράλ, με πολλές νέες φούσκες έτοιμες να σκάσουν. Κι αυτό λίγα μόλις χρόνια από την οικονομική κρίση του 2008 που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και συμπαρέσυρε ολόκληρες χώρες

Την ώρα που η οργή και ο θυμός για τα Τέμπη δεν λένε να καταλαγιάσουν στην ελληνική κοινωνία, οι εξελίξεις στις διεθνείς αγορές έρχονται να προσθέσουν έναν νέο φόβο στην Ευρώπη. Μιας νέας οικονομικής κρίσης με αφορμή την κατάρρευση της Credit Suisse και το ντόμινο πιέσεων στις τράπεζες της Ευρώπης. Κι αλίμονο αν επιβεβαιωθεί η εκτίμηση του γνωστού και μη εξαιρετέου κ. Ρουμπινί που δήλωσε πως η Credit Suisse μπορεί να γίνει η Lehman Brothers της Ευρώπης!

Μπορεί για τον απλό πολίτη που αγωνιά για τον επιούσιο, αυτές οι ειδήσεις με τις μετοχές, τις τράπεζες και τους επενδυτές που χάνουν τα λεφτά τους, να είναι αδιάφορες, όμως στην πραγματικότητα δεν θα έπρεπε, γιατί όλες αυτές οι οικονομικές κρίσεις είτε μικρές είτε μεγάλες, στο τέλος έχουν άμεσο αντίκτυπο στις ζωές των ανθρώπων.

Δεν υπάρχουν στεγανά που να μην επιτρέπουν τη διάχυση του κινδύνου και των επιπτώσεων σε όλο το τραπεζικό σύστημα και κατ΄ επέκταση στις οικονομίες των χωρών. Έτσι, από χθες έχει απλωθεί ένα μαύρο πέπλο σε όλη την Ευρώπη και όλοι αναρωτιούνται μέχρι πού μπορούν να φθάσουν οι επιπτώσεις του Bank run από τις προβληματικές ευρωπαϊκές τράπεζες κι είναι αρκετές.

Μια πρώτη γεύση πήραμε από τη κάθετη πτώση των τιμών των μετοχών και των ελληνικών τραπεζών παρότι δεν φαίνονται να είναι διασυνδεδεμένες με τον ελβετικό τραπεζικό γίγαντα με τα πήλινα πόδια κι εμφανίζονται θωρακισμένες και στο στάδιο της εξυγίανσης.

Από την άλλη, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, στην προσπάθειά της να τιθασεύσει τον πληθωρισμό στις χώρες της ΕΕ, αυξάνει συνεχώς τα επιτόκια, με αποτέλεσμα να δημιουργείται τεράστιο πρόβλημα τόσο στις τράπεζες όσο και στις επιχειρήσεις που καλούνται να δανείζονται πανάκριβο χρήμα ή να μην το κάνουν και να αναστέλλουν επενδυτικά προγράμματα. Σήμερα αναμένεται να ανακοινώσει η Κριστίν Λαγκάρντ και νέα αύξηση κατά 50 μονάδες βάσης αφού οι εκτιμήσεις για τον πληθωρισμό είναι πως δεν θα πέσει στους επόμενους μήνες. Το ίδιο και στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού όπου ο κεντρικός τραπεζίτης δήλωσε πως το 6% δεν είναι απαραίτητα το ταβάνι για τα διατραπεζικά επιτόκια και πως αν χρειαστεί θα τα ανεβάσει κι άλλο!

Τούτων δοθέντων όλα δείχνουν πως η παγκόσμια οικονομία μπαίνει ξανά σε ένα καθοδικό σπιράλ, με πολλές νέες φούσκες έτοιμες να σκάσουν. Κι αυτό λίγα μόλις χρόνια από την οικονομική κρίση του 2008 που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και συμπαρέσυρε ολόκληρες χώρες, ανάμεσα τους και τη χώρα μας η οποία πλήρωσε το ακριβότερο τίμημα απ’ όλες, με μια υπερδεκαετή κρίση και τα επακόλουθα της χρεοκοπίας.

Κι αλίμονο τώρα, πάνω που αρχίσαμε δειλά-δειλά να επουλώνουμε τις πληγές που άφησαν πίσω τους τα μνημόνια, να ξαναμπούμε σε νέες περιπέτειες από μια νέα εισαγόμενη κρίση. Έχοντας μάλιστα στις πλάτες μας ένα τεράστιο εξωτερικό χρέος το οποίο επιδεινώθηκε από την υγειονομική κρίση, ελλειμματικούς προϋπολογισμούς λόγω και της ενεργειακής κρίσης αλλά και λίγο πριν από τις εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων μόνο σταθερότητα δεν προδιαγράφει.

Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά οι κεντρικοί τραπεζίτες και οι κυβερνήσεις να δράσουν έγκαιρα και να σταματήσουν το κακό εν τη γενέσει του γιατί σε διαφορετική περίπτωση τουλάχιστον εμείς ως Έλληνες πολίτες, απλά δεν θα το αντέξουμε!

Την ίδια στιγμή βλέπουμε σήμερα την ΑΔΕΔΥ και τη ΓΣΕΕ να έχουν προκηρύξει γενική απεργία με αφορμή το δυστύχημα των Τεμπών -τη δεύτερη μέσα σε μια εβδομάδα- με αίτημα, άραγε, ποιο; Και καλά τους νέους, τους φοιτητές και τους μαθητές τους καταλαβαίνω και κατανοώ τις κινητοποιήσεις τους.

Όμως, τι ζητούν οι Δημόσιοι υπάλληλοι που κατά κύριο λόγο απεργούν, γιατί ο ιδιωτικός τομέας στην πλειονότητα δουλεύει κανονικά, να αλλάξει και να εκσυγχρονιστεί το Δημόσιο; Ένα Δημόσιο όπου οι ίδιοι οι απεργοί δεν δέχονται αλλαγές που αλλάζουν τη βολή τους και δεν θέλουν να ακούσουν λέξη για αξιολόγηση και διαρκή επιμόρφωση; Κι είναι άραγε η απεργία ο καλύτερος τρόπος για δείξουν το θυμό και την οργή τους για το δυστύχημα στα Τέμπη; Την έννοια της αυτοκριτικής την έχουν ακούσει ποτέ; Είναι άμοιροι ευθυνών αυτοί και οι συνδικαλιστές τους, για το λεγόμενο βαθύ κράτος με τις αναχρονιστικές αντιλήψεις και πρακτικές το οποίο υπηρετούν;

Exit mobile version