Ένα περίεργο και δυσνόητο σε μεγάλο βαθμό σκηνικό, διαμορφώνεται το τελευταίο διάστημα, έτσι που ακόμα και οι προσεκτικοί παρατηρητές, να αδυνατούν να κατανοήσουν που οδηγούμαστε. Τα γεγονότα αρκετά και εν πολλοίς  αλληλοαναιρούμενα η δε σύνθεση του παζλ δύσκολη.

 Αξίζει όμως να δούμε μερικά από αυτά στο πεδίο τόσο της οικονομίας όσο και της πολιτικής και τα οποία έχουν τη σημασία τους ,όσο κι αν φαίνεται πως μεταξύ τους δεν συνδέονται.

-Επίσκεψη Χαρδούβελη στον Σόιμπλε και συζητήσεις για την επόμενη μέρα στη σχέση μας με τους δανειστές, καθώς στο τέλος του χρόνου λήγει το μνημόνιο. Πέραν όμως από τσάι και συμπάθεια δεν είδαμε    να δημοσιοποιούνται οι προθέσεις της Γερμανίας. Ίσα-ίσα που το Γερμανικό υπουργείο Οικονομικών, έσπευσε να διευκρινίσει για όσους μπορεί να εικάζουν διάφορα, πως καμιά συμφωνία δεν υπάρχει, πέρα από γενικές κουβέντες.

-Η τρόικα αρνείται να  διασαφηνίσει πότε ακριβώς θα έρθει στην Αθήνα για την ολοκλήρωση των συζητήσεων, οι δικοί μας στέλνουν συνεχώς email  με θέσεις και προτάσεις επί των εκκρεμών θεμάτων αλλά δεν παίρνουν καμιά  απάντηση όπως στο παρελθόν.

-Η Κομισιόν και επίσημα πλέον ανακοινώνει πως θεωρεί  εξαιρετικά απίθανο το ενδεχόμενο να βγει η χώρα στις αγορές  στην παρούσα φάση.

-Για τα περίφημα 11,4 δισ. που περίσσεψαν στο ΤΧΣ κι ενώ η ελληνική πλευρά ήδη τα θεωρεί ως μαξιλάρι ασφαλείας όταν βγει στην αγορά,  επίσημα οι δανειστές δεν ανοίγουν τα χαρτιά τους και παραπέμπουν το θέμα στο  Eurogroup και στη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου , όπου πιθανώς να μας ανακοινώσουν και τα νέα προαπαιτούμενα που δεν θα υπάγονται σε κάποιο νέο μνημόνιο αλλά στην υπό διαμόρφωση  “νέα σχέση”.

-Για την υλοποίηση της δέσμευσης  των Ευρωπαίων περί ρύθμισης του χρέους ώστε  αυτό να καταστεί βιώσιμο, όταν πετύχουμε πρωτογενή πλεονάσματα, κουβέντα  από κανένα. Λες και δεν υπάρχει το θέμα ή λες κι έγινε ξαφνικά  από μόνο του βιώσιμο και δεν χρειάζεται πλέον ελάφρυνση!

-Τόσο οι Ευρωπαίοι όσο και το ΔΝΤ εξαρτούν  τις όποιες συζητήσεις από την τελική αξιολόγηση της τρόικας.

– Όμως τόσο η ελληνική πλευρά όσο και της τρόικας ανταγωνίζονται ποιος θα βάλλει περισσότερες κόκκινες γραμμές, με αποτέλεσμα το χάσμα διαρκώς να μεγαλώνει και να ξαναμπαίνουν στο τραπέζι ακόμα και παλιές και ξεχασμένες (όπως νομίζαμε) απαιτήσεις.

– Ωστόσο η προετοιμασία της ελληνικής πλευράς πάνω σε ανοικτά θέματα-δεσμεύσεις φαίνεται πως δεν έχουν προχωρήσει στο ελάχιστο ωσάν να γίνεται ένα σικέ  παιγνίδι ροκανίσματος του χρόνου μέχρι τη διαφαινόμενη προκήρυξη των πρόωρων εκλογών.

Από την άλλη το πολιτικό σκηνικό αγγίζει τα όρια του παραλόγου με την κυβέρνηση να υποστηρίζει πως η παρούσα Βουλή μπορεί να βγάλει πρόεδρο της Δημοκρατίας και την αντιπολίτευση να προσέρχεται σε εθνικό διάλογο και συναινέσεις των πολιτικών δυνάμεων αφού όμως… προηγηθούν εκλογές!

Εν τοιαύτη όμως περιπτώσει ,αν η κυβέρνηση είναι τόσο σίγουρη και αισιόδοξη γιατί δεν προχωρά και δεν κλείνει τα δεκάδες ανοικτά μέτωπα για να μπορέσει η οικονομία και ο κόσμος να πάρει μια ανάσα; Μήπως τα  “σαπίζει” όλα ώστε να τα θέσει διλληματικά στο  εκλογικό σώμα;

Όσον αφορά στην αξιωματική αντιπολίτευση, τι σόι προσέγγιση στη συναίνεση  είναι αυτή; Αφού αναγνωρίζει την κρισιμότητα των στιγμών γιατί σώνει και καλά εμφανίζεται να συναινεί  και για Πρόεδρο Δημοκρατίας και  εθνική συνεννόηση για το χρέος και για κοινή γραμμή στη διαπραγμάτευση, αλλά κατόπιν εκλογών; Και πως το ξέρει ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα είναι τέτοιο που θα επιτρέπει προσεγγίσεις μεγαλύτερες απ’ ότι σήμερα; Και τέλος πάντων είναι σοβαρή θέση η συναίνεση αλά καρτ;

Την ίδια ώρα, στα λεγόμενα  εθνικά θέματα,  μαύρα πυκνά σύννεφα μαζεύονται στο Αιγαίο μέχρι κάτω στην Κύπρο. Οι Τούρκοι αυτή τη φορά φαίνεται πως δεν κάνουν τα γνωστά κολπάκια τεχνητών κρίσεων που μας έχουν συνηθίσει όλα τα προηγούμενα χρόνια. Τόσο οι κινήσεις στην Κύπρο, όσο και η κινητικότητα στη Θράκη, δείχνουν ότι αυτή τη φορά κινούνται με σχέδιο το οποίο εντάσσεται στη γενικότερη γεωπολιτική σκακιέρα της γείτονος. Τα ανοικτά της μέτωπα με τους Κούρδους, τους Σύριους του Ισλαμικού χαλιφάτου, οι τεντωμένες σχέσεις με τις ΗΠΑ και οι εκβιασμοί της, συνδέονται άμεσα και με την Ελλάδα αλλά κυρίως με την Κύπρο σε ένα σενάριο που μπορεί να πάρει επικίνδυνη και καταστροφική τροπή τέτοια που τα Ιμια να μοιάζουν με καλαμπούρι. Άλλωστε είναι πάγια  πολιτική τους, όταν μας βλέπουν διαιρεμένους και αδύναμους να προβάλλουν τη δική τους ισχύ και να γεννούν  παράλογες απαιτήσεις γράφοντας στα παλιά τους υποδήματα, το διεθνές δίκαιο και τα κυριαρχικά δικαιώματα άλλων χωρών.

Μετά ταύτα μπορεί κανείς να αισθάνεται ότι όλα βαίνουν καλώς και πως  όλα είναι υπό έλεγχο; ΄’Η μήπως η εικόνα του πολιτικού προσωπικού όπως εμφανίζεται, δίνει την αίσθηση ότι μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων γιατί υπάρχει στρατηγική και σχεδιασμός;