Μπορεί το μείζον θέμα της χώρας και ημών των πολιτών, να είναι σήμερα, η αναγκαιότητα εξόδου από τα μνημόνια και η χαλάρωση της φορομπηχτικής πολιτικής, εν τούτοις αυτά τα δύσκολα χρόνια της χρεοκοπίας, έχουν δημιουργηθεί και διάφορα άλλα προβλήματα που σε ένα μεγάλο βαθμό είναι απότοκα της κρίσης και σε καμιά περίπτωση δεν είναι αμελητέα.
Ένα από αυτά είναι και το γεγονός ότι η χώρα τείνει να γίνει χώρα συνταξιούχων και ανέργων.
Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους.
Σήμερα στη χώρα των 10,9 εκατομμυρίων Ελλήνων, οι συνταξιούχοι φθάνουν στους 2,656 εκατ. Και σε τρία χρόνια από σήμερα ,με το νέο κύμα φυγής θα ανέλθουν στα 2,845 εκατ.
Στον ιλιγγιώδη αυτό αριθμό αν προσθέσουμε και το 1,3 εκατ. των ανέργων και με βάση τους απασχολούμενους οι οποίοι τον Ιούνιο έφθαναν τα 3,527 εκατ. ,τότε το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως ο κάθε εργαζόμενος έχει αναλάβει να συντηρεί 1,1 συνταξιούχους!
Δηλαδή ,ο κάθε εργαζόμενος( και όχι απαραίτητα αμειβόμενος) με τους φόρους του και τις ασφαλιστικές του εισφορές, πρέπει να συντηρεί ένα και πλέον μη ενεργό εργασιακά συμπολίτη μας.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ανάλογο παράδειγμα σε άλλη χώρα αλλά αυτοί οι αριθμοί εμένα προσωπικά με τρομάζουν γιατί βλέπω μπροστά ένα βουνό και ανεξάρτητα πως θα εξελιχθούν τα πράγματα με το χρέος της χώρας, με τα μνημόνια και τις τρόικες.
Μόνο στα τελευταία χρόνια, από τις αλλαγές των νόμων και από το φόβο του εγκλωβισμού, εξαναγκάσθηκαν να βγουν σε σύνταξη πάνω από 400.000 άνθρωποι που είχαν να δώσουν πολλά ακόμα στο χώρο εργασίας τους ,ενώ στην πόρτα εξόδου βρίσκονται άλλες 189.000 εργαζόμενοι για τα επόμενα τρία χρόνια.
Τούτων δοθέντων, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι ακόμα κι αν όλα πάνε κατ΄ ευχήν, το βιοτικό επίπεδο όλων μας , θα βαίνει συνεχώς μειούμενο και οι κοινωνικές παροχές θα ελαχιστοποιηθούν και ανεξάρτητα από αναλογιστικές μελέτες , κόκκινες γραμμές και διαβεβαιώσεις, οι συντάξεις αποκλείεται να παραμείνουν στα σημερινά επίπεδα.
Πόσο μάλιστα που το όποιο όφελος στις δαπάνες για συντάξεις από την περικοπή της 13ης και 14ης σύνταξης, έχει σχεδόν ήδη εξανεμιστεί από την προσθήκη χιλιάδων νέων συνταξιούχων.
Η μόνη λύση είναι… η μείωση του προσδόκιμου που εδώ που τα λέμε με αυτές τις παροχές κι αυτές τις συντάξεις και αυτό το κόστος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, θα προκύψει νομοτελειακά σε μια άλλη εκδοχή, το γνωστό,”σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν”!