Αυτό το διάσπαρτο αλαλούμ με τις πληροφορίες από τρόικα, κυβερνητικές πηγές, τις κόκκινες γραμμές πανταχόθεν αλλά και τις κορώνες αισιοδοξίας που εκπέμπονται αναιτίως, ωσαύτως κι αυτές τις απαισιοδοξίας, μας έχουν μπερδέψει σε τέτοιο βαθμό που ειλικρινά, δεν ξέρουμε που αρχίζει και που τελειώνει η αλήθεια.
Δεν ξέρουμε ποιο είναι το ρεαλιστικό και πιο το υπερβατικό έτσι που στο τέλος των διαπραγματεύσεων να μην μπορούμε να ξεχωρίσουμε την επιτυχία από την αποτυχία.
Κι είναι αλήθεια πως το κύριο φταίξιμο σ’ αυτό μπέρδεμα το δημιούργησε η ίδια η κυβέρνηση καθώς τα δύο κόμματα συνεργασίας άρχισαν από τον Σεπτέμβριο ένα αγώνα πλειοδοσίας για το τέλος του μνημονίου, το τέλος της τρόικας, της αυτοδύναμης πορείας, της πλήρους ανάρρωσης της οικονομίας και της επιστροφής της χώρας στην κανονικότητα με παροχές και αποκατάσταση των αδικιών. Πριν καν εξασφαλισθούν οι απαραίτητες και ικανές συνθήκες για σταδιακή και εγγυημένη έξοδο στις αγορές, Σαμαράς και Βενιζέλος άρχισαν τις κομπορρημοσύνες για το πόσο καλά τα κατάφεραν και πως έσωσαν τη χώρα και μας απάλλαξαν από το ζυγό των δανειστών.
Μη έχοντας ουσιαστικά τίποτα στα χέρια τους πέραν από πρωτογενές πλεόνασμα και μια αναιμική ανάπτυξη στους τελευταίους μήνες, προσπάθησαν ανεπιτυχώς να αντιπαρατεθούν στο λαϊκισμό της αντιπολίτευσης, επιχειρώντας να σκίσουν καλύτερα τα…μνημόνια.
Και μετά ταύτα ήρθαν οι “ανάλγητες” αγορές και στη συνέχεια οι“κακοί” τροικανοί να μας υπενθυμίσουν ποιος είναι το αφεντικό και ποιος κάνει κουμάντο στη χώρα. Έτσι η μια δυσάρεστη έκπληξη διαδέχεται την άλλη καθώς ρίχνουν στο τραπέζι των απαιτήσεων ( κακώς κατά την άποψη μου τις λέμε διαπραγματεύσεις) κάθε τόσο και κάτι απρόβλεπτο και μη αναμενόμενο.
Χρηματοδοτικό κενό 3,5 δισ. ευρώ, νέες μειώσεις συντάξεων εδώ και τώρα, όχι στις 100 δόσεις, ναι στους πλειστηριασμούς καθώς και μια σειρά άλλων απορυθμίσεων που ελάχιστα έχουν να κάνουν με δημοσιονομικά και αναπτυξιακά οφέλη αλλά εντάσσονται κυρίως στο σπάσιμο του “τσαμπουκά”.
Αν όμως η κυβέρνηση θέλει έστω και τώρα να διασώσει κάποια κομμάτια από την χαμένη υπόληψη του πολιτικού συστήματος γενικότερα, οφείλει επιτέλους να πει την αλήθεια στο λαό όσο σκληρή κι αν είναι. Έτσι, έχει η κατάσταση, αυτά μας ζητάνε, αυτά θα πάθουμε αν δεν συμμορφωθούμε, αυτά μπορούμε να παλέψουμε. Οι θριαμβολογίες και οι μαξιμαλιστικοί στόχοι μπορούν να περιμένουν για όταν θα έχουμε κάτι στα χέρια μας. Κάτι απτό και ορατό.
Γιατί σήμερα, για άλλη μια φορά δυστυχώς το μόνο ορατό είναι κάποιες νέες περιπέτειες, νέα μέτρα και αντικατάσταση του μνημονίου με μια “νέα σχέση” που πιθανόν να έχει περισσότερες δεσμεύσεις ακόμα και από τα μνημόνια.