Το μεγάλο ζητούμενο, πάντα και κυρίως τώρα που η οικονομία της χώρας έχει βυθιστεί στα τάρταρα, είναι οι επενδύσεις. Στο όνομά τους ομνύουν οι πάντες ή, για να ακριβολογούμε, σχεδόν οι πάντες, γιατί αν σκεφτούμε πώς αντιμετωπίζουν τους επενδυτές κάποια ελληνικά κόμματα και κάποιοι συνδικαλιστές, τότε μάλλον μιλάμε για επενδυτές survivors που οικεία βουλήσει αποφασίζουν να προσπαθήσουν να επιβιώσουν σε ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο περιβάλλον.
Και έχουμε τέτοια παραδείγματα ουκ ολίγα. Πριν από μερικά χρόνια είχαν ενδιαφερθεί Κορεάτες επενδυτές να αγοράσουν κομμάτι από τα Ελληνικά Διυλιστήρια Ασπροπύργου και οι άνθρωποι αποφάσισαν να επισκεφθούν τις μονάδες για να δουν τι ακριβώς θα αγόραζαν. Φευ, όμως, οι συνδικαλιστές στη συγκεκριμένη μονάδα είχαν άλλη άποψη, τους υποδέχθηκαν με… πέτρες και τους πήραν στο κυνήγι. Το θέαμα, αν δεν ήταν για κλάματα, θα έβγαζε γέλιο με τους κουστουμαρισμένους Κορεάτες να τρέχουν έντρομοι στην εθνική οδό Αθηνών – Κορίνθου και τους γενειοφόρους συνδικαλιστές να τους κυνηγούν σαν κλέφτες! Προφανώς θα ακούν σήμερα Ελλάδα και θα τρέχουν ακόμα!
Κάτι ανάλογο συνέβη μόλις προχθές στην Κέρκυρα. Το ΤΑΙΠΕΔ, μετά από αλλεπάλληλες άγονες προσπάθειες και μύρια γραφειοκρατικά προβλήματα, κατάφερε και βρήκε επενδυτή για το περίφημο κτήμα της Κασσιόπης. Το επενδυτικό fund NCH Capital μετά τον διεθνή διαγωνισμό ανακηρύχθηκε πλειοδότης για τη συγκεκριμένη αναξιοποίητη για δεκαετίες έκταση, που για τους περισσότερους ντόπιους είναι ένας βάλτος με τον οποίο δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς.
Το NHC Capital, αφού απέκτησε το δικαίωμα αξιοποίησης της έκτασης, προέβη σε μια σειρά μελετών και πλάνων και με μια αξιοσημείωτη ευαισθησία για ένα απρόσωπο fund θέλησε να ενημερώσει την τοπική κοινωνία και τους φορείς του νησιού για τα επενδυτικά του σχέδια, αφού πρώτα περίμενε επί πολλούς μήνες να πάρει το πράσινο φως από το Συμβούλιο της Επικρατείας, στο οποίο προσέφυγαν περιβαλλοντολόγοι κaι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις.
Δυστυχώς, όμως, διαφορετική άποψη είχαν οι εκπρόσωποι του τοπικού ΠΑΜΕ αλλά και ο δήμαρχος του νησιού που εξελέγη με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έκρινε ότι είναι ο «δημοκρατικά νομιμοποιημένος εκπρόσωπος της ολότητας των Κερκυραίων» και ο οποίος θεωρεί ότι «είναι υποχρεωμένος να διεκδικήσει την αξιοποίηση της έκτασης (που το Ελληνικό Δημόσιο πούλησε και εισέπραξε το τίμημα από επενδυτές!) επ’ ωφελεία του κοινωνικού συνόλου και του δημόσιου συμφέροντος». Ναι, σωστά διαβάσατε!
Κι έτσι, οι «δημοκρατικά νομιμοποιημένοι ενεργοί πολίτες» (καμιά 20αριά στο σύνολο) έκαναν ντου στον χώρο όπου επρόκειτο οι επενδυτές να κάνουν ενημέρωση στους φορείς του νησιού, απαγόρευσαν την είσοδο όσων ήθελαν να ενημερωθούν και γενικά επιχείρησαν να ματαιώσουν την εκδήλωση.
Για την ιστορία, οι νέοι ιδιοκτήτες προτίθενται να επενδύσουν περισσότερα από 100 εκατ. ευρώ σε μια ήπιας μορφής τουριστική επένδυση με δόμηση μόνο στο 7% της έκτασης των 35 στρεμμάτων και με εγκεκριμένες όλες τις περιβαλλοντολογικές μελέτες.
Κατόπιν τούτων, αλλά και λόγω του γενικότερου αντιεπενδυτικού κλίματος που καλλιεργεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ακόμα και με απειλές για όσους σκέφτονται να αγοράσουν δημόσια περιουσιακά στοιχεία πως θα τους αναγκάσουν όταν έρθουν στην εξουσία να τα επιστρέψουν στο κράτος, αναρωτιέμαι πώς ακόμα υπάρχουν ξένοι επενδυτές που κάθονται και ακούνε τα επενδυτικά καλέσματα Ελλήνων αξιωματούχων.
Οταν ένας ξένος έχει να αντιμετωπίσει την απίστευτη ελληνική γραφειοκρατία, τη δαιδαλώδη πολυνομία, το πιο ασταθές φορολογικό σύστημα, το πιο αντιαναπτυξιακό δικαστικό σώμα, το ΣτΕ, αλλά και το πιο εχθρικό πολιτικό σύστημα μαζί με τους επαγγελματίες συνδικαλιστές που δεν θέλουν να εκπροσωπούν εργαζομένους αλλά ανέργους, πρέπει τελικά να είναι μαζοχιστής.
Οσοι, δε, από εμάς θέλουμε να ελπίζουμε πως κάποια στιγμή θα αλλάξουν τα πράγματα, θα ανοίξουν δουλειές, θα περάσουμε στην ανάπτυξη, θα ξαναφτιάξουμε τις ζωές μας, έστω και από χαμηλότερη βάση και με μικρότερες προσδοκίες, μάλλον ζούμε με αυταπάτες, γιατί εν τέλει οι εχθροί δεν βρίσκονται εκτός, αλλά εντός των τειχών.