Είναι ίσως από τις πιο θολές περιόδους που ζούμε τις τελευταίες μέρες, με πολλά ενδεχόμενα ανοικτά, τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτικό επίπεδο.
Δεν ξέρω πώς, αλλά εκεί που κάτι είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται σαν αισιόδοξη εξέλιξη, καθώς πλησιάζουμε στη λήξη του παρόντος προγράμματος της τρόικας, αίφνης για άλλη μια φορά όλα κρέμονται από μια κλωστή.
Εκβιασμοί από τους δανειστές, ψυχρή στάση από τους Γερμανούς, κόκκινες γραμμές και αμηχανία από την ελληνική πλευρά και ένα οικονομικό περιβάλλον κάθε άλλο παρά ιδανικό για μια χώρα που θεωρητικά ετοιμάζεται να σταθεί ξανά στα πόδια της μετά από μακρά ανάρρωση.
Τα spreads στα ύψη και απαγορευτικά, το χρηματιστήριο βουλιάζει καθημερινά, η πραγματική οικονομία στο αναμείνατε για ρευστότητα και η κοινωνία κυριολεκτικά παραδομένη και αποκαμωμένη από τα βάρη που της έχουν φορτώσει στους ώμους, σε ένα οδυνηρό αδιέξοδο.
Τα χρονικά περιθώρια ασφυκτικά και περιπλεγμένα. Διαπραγματεύσεις με την τρόικα η οποία θέτει όρους για να έρθει στην Αθήνα, το Eurogroup της 8ης Δεκεμβρίου και η Σύνοδος Κορυφής μια εβδομάδα αργότερα, η καταληκτική ημερομηνία της 31ης Δεκεμβρίου οπότε αν δεν βρεθεί κάποια λύση η χώρα εγκαταλείπεται αβοήθητη στις ορέξεις των αγορών, ενώ τον Φεβρουάριο κρίνεται και η κυβερνητική θητεία με την ψηφοφορία για την εκλογή του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας.
Και μέσα σε αυτά τα στενά πλαίσια όπου κρίνονται όλα και μπορούν να συμβούν επίσης όλα, από το καλύτερο σενάριο μέχρι το χειρότερο, δηλαδή από το να υπάρξει συμφωνία με την τρόικα, συμφωνία στήριξης χωρίς νέο μνημόνιο και ελάφρυνση του χρέους, μέχρι μια νέα περιπέτεια γιατί οι Ευρωπαίοι απηύδησαν και δεν αντέχουν άλλο την ελληνική…”ιδιαιτερότητα”!
Έστω λοιπόν και τώρα , θα περίμενε κανείς στο εσωτερικό μια άτυπη έστω ανοχή και στήριξη από σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο μέχρι να κλείσουν αυτά τα κρίσιμα κεφάλαια γιατί αυτό δεν βολεύει όπως λάθος νοείται την κυβέρνηση, αλλά τη χώρα και την επόμενη κυβέρνηση.
Κι όμως στην πράξη όλοι έχουν βαλθεί να σταματήσουν όλα σε αυτό το σημείο, για να γίνει το πολιτικό ξεκαθάρισμα. Και πες ότι ο Σαμαράς ενδίδει και πάει σε εκλογές τώρα. Μετά; Τι θα γίνει μετά; Θεωρούν εκεί στην αξιωματική αντιπολίτευση ότι έχουν μπροστά τους πεδίο δόξης λαμπρό; Δεν βλέπουν πως η πατάτα που θα πιάσουν στα χέρια τους θα είναι καυτή και δεν θα ‘χουν σε ποιόν να την πετάξουν; ‘Η μήπως πιστεύουν αυτά που λένε, πως θα πάνε στους Ευρωπαίους και θα απαιτήσουν να μας σβήσουν το χρέος κι αυτοί θα πουν, μετά χαράς!
Ούτε φαντάζομαι πως περνάει από το μυαλό τους ότι θα μας δώσουν όσο χρόνο χρειαζόμαστε για να κάνουμε απανωτές εκλογές μέχρι να σχηματιστεί κυβέρνηση, πληρώνοντας αυτοί τις υποχρεώσεις του κράτους εντός και εκτός συνόρων.
Αν λοιπόν υπάρχει προσέγγιση με τον ρεαλισμό, τούτες τις μέρες ας δοθεί έστω σιωπηλά ένα τράτο μέχρι να δούμε και να καταλάβουμε που ακριβώς το πάνε οι δανειστές και μετά θα έχουμε όλο το χρόνο για πολιτικά ξεκαθαρίσματα.
Άλλωστε ούτως ή άλλως, νέο μνημόνιο και νέα μέτρα που απαιτούν εγκρίσεις από τη Βουλή, δεν περνούν με τίποτα και η όποια αυστηρή επιτήρηση μέχρι να αποπληρωθεί το 75% του χρέους, είναι δεδομένη και συμβολαιοποιημένη και θα δεσμεύει, θέλει δεν θέλει, κάθε μελλοντική κυβέρνηση, εφόσον θέλουμε να παραμείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση . Όλα τα άλλα είναι λόγια που χαϊδεύουν τα αυτιά αδαών ψηφοφόρων.