Η Ελλάδα στην ίδια έρευνα βρίσκεται στο top 5 καθώς το 77% των εργοδοτών δεν βρίσκει τους κατάλληλους ενδιαφεροµένους για την επιχείρησή τους. Η αλήθεια είναι ότι όσο κι αν µας σοκάρει αυτή η διαπίστωση, για µια χώρα όπου τα ποσοστά των νέων που κατέχουν πτυχία ανώτατων σχολών, µεταπτυχιακά κ.λπ. είναι από τα υψηλότερα παγκοσµίως και την ίδια στιγµή ο δείκτης ανεργίας των νέων βρίσκεται και πάλι στα ύψη, δεν το βρίσκω καθόλου παράξενο.

Και αυτό γιατί η χώρα πορεύεται για δεκαετίες χωρίς προγραµµατισµό στην εκπαίδευση και χωρίς να λαµβάνει υπόψη της τον βασικό παράγοντα, τη σύνδεση της εκπαίδευσης µε την αγορά εργασίας.

Ουδείς πολιτικός ηγέτης αναλαµβάνει την ευθύνη και το πολιτικό κόστος να περιορίσει τις θέσεις εισαγοµένων στις διάφορες σχολές από τις οποίες βγαίνουν σωρηδόν διπλωµατούχοι άνεργοι και να ενισχύσει τις σχολές εκείνες όπου αποκτάται εξειδίκευση για δουλειές που έχουν ζήτηση.Κανέναν δεν προβληµατίζει το γεγονός ότι δαπανώνται άπειρα λεφτά για να βγάζουµε χιλιάδες γιατρούς, δικηγόρους, µηχανικούς και οικονοµολόγους τους οποίους απλώς δεν χρειαζόµαστε γιατί υπάρχει υπερκορεσµός και χαµηλή έως ανύπαρκτη ζήτηση. Κανείς δεν προβληµατίζεται για το τι θα γίνουν τα χιλιάδες παιδιά που τελειώνουν παιδαγωγικές σχολές και προστίθενται στον µακρύ κατάλογο των ανέργων ή υποαπασχολούµενων σε ιδιαίτερα µαθήµατα, όταν είναι γνωστές οι ανάγκες του εκπαιδευτικού µας συστήµατος. Και το κράτος, δηλαδή όλοι εµείς διά των φόρων µας, παράγει κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες νέους πτυχιούχους µε άχρηστα στην ουσία πτυχία γιατί δεν εξασφαλίζουν επαγγελµατική αποκατάσταση.

Σε όλους αυτούς να προσθέσουµε και πολλές άλλες χιλιάδες µε παρόµοια πτυχία εξωτερικού που έρχονται να αναζητήσουν την τύχη τους στην ούτως ή άλλως συρρικνωµένη ελληνική αγορά εργασίας. Από την άλλη, υπάρχουν ειδικότητες στην αγορά µε ανεργία µηδέν και αµοιβές ικανοποιητικές, όπως η πληροφορική µε όλες τις συγγενείς ειδικότητες. Οι απόφοιτοι των ανώτατων αλλά και των ανώτερων (πρώην ΤΕΙ) µε εξειδίκευση σε αυτό τον κλάδο γίνονται ανάρπαστοι. Κανείς όµως από την επίσηµη πολιτεία δεν αποφασίζει να ενισχύσει τη ζήτηση για τις σχολές αυτές και να στρέψει το ενδιαφέρον των νέων σε επιστήµες και επαγγέλµατα του µέλλοντος και της αυξηµένης πιθανότητας απορρόφησης από την αγορά εργασίας.

Κανείς, είτε γονιός είτε εκπαιδευτικός, δεν αποκαθιστά στα µάτια των παιδιών τα παρεξηγηµένα τεχνικά επαγγέλµατα, όταν στην πράξη βλέπουµε ότι οι τεχνίτες σε εκατοντάδες επαγγέλµατα λείπουν και οι υφιστάµενοι αµείβονται πολύ καλά.

Μα, θα πει κανείς, µπορεί να αποστερηθεί τα όνειρα και τις φιλοδοξίες ένας νέος, αλλά και η οικογένειά του να δει το βλαστάρι της γιατρό, δικηγόρο, µηχανικό, δηµοσιογράφο;

∆εν ζούµε σε κοµµουνιστικό καθεστώς για να µην υπάρχει ελευθερία επιλογής για το τι θέλει να κάνει στη ζωή του ο οιοσδήποτε. Σωστά. Το δίληµµα όµως είναι αν θέλουµε το παιδί µας να γίνει δικηγόρος, µηχανικός των 500 ευρώ (κι αν βρει γραφείο να τον προσλάβει), γιατρός που θα στέλνει βιογραφικά στα πέρατα του κόσµου, ή να το δούµε προγραµµατιστή και τεχνίτη που θα πάρει τη ζωή στα χέρια του αµέσως µετά την αποφοίτηση και δεν θα εξαρτάται από τους γονείς του µέχρι τη µέση ηλικία. Αλλωστε το σύνδροµο της µεταπολεµικής Ελλάδας όπου οι αγρότες είχαν όνειρο να σπουδάσουν το παιδί τους, να το κάνουν επιστήµονα ή να το βολέψουν στο ∆ηµόσιο, για να ξεφύγει από τη σκληρή ζωή των χωραφιών, δεν µπορεί να έχει θέση στη σύγχρονη εποχή, γιατί απλούστατα ο κόσµος που ζούµε είναι εντελώς άλλος.

Οικογένεια και κράτος ας αλλάξουν κουλτούρα κι ας δουν τη νέα εποχή. Καιρός να σταµατήσει αυτή η παρεξήγηση και ο διαχωρισµός ανάµεσα σε καλά και κακά επαγγέλµατα. Ούτε είναι status ο πτυχιούχος άνεργος οικονοµολόγος ή δικηγόρος. Αυτό που µετράει είναι ποιος βρίσκει δουλειά και όχι αυτός µε τα κορνιζαρισµένα και άχρηστα πτυχία.