Σε όλη την 30χρονη και πλέον πορεία μου στον χώρο της ενημέρωσης, και ανεξάρτητα από τις προσωπικές, ιδεολογικές και πολιτικές προτιμήσεις, ουδέποτε πήρα δημόσια θέση σε κάποια από τις πολλές εκλογικές αναμετρήσεις.

Το κάνω για πρώτη και εύχομαι τελευταία φορά, υποστηρίζοντας ανοιχτά το «Ναι» στο αυριανό δημοψήφισμα-παρωδία.

Κι αυτό για έναν απλό λόγο: θέλω με την ψήφο μου να συμβάλω κι εγώ στο να έχουν το παιδί μου και όλα τα ελληνόπουλα μια ελπίδα να ζήσουν μετά από κάποια χρόνια σε μια χώρα με προοπτική και ελπίδα. Θέλω, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, όταν θα με ρωτούν τι έκανα σε εκείνο το καθοριστικό δημοψήφισμα, να λέω πως έχω ήσυχη τη συνείδησή μου γιατί έκανα το σωστό.

Πριν από αυτό, όμως, να ξεκαθαρίσω ότι εξαρχής αυτό το δημοψήφισμα ήταν ένα εγκληματικό λάθος της κυβέρνησης γιατί ανοίγει τεράστιες πληγές στην ελληνική κοινωνία. Μια κοινωνία που έχει υποφέρει αφάνταστα όλα τα προηγούμενα χρόνια και αντί να βάλουν τέλος σε αυτό το μαρτύριο, έστω και με ένα ακόμα μικρό χρονοδιάγραμμα υπομονής, την επιδαψίλευσαν με νέα δεινά και την οδήγησαν να ζει σε συνθήκες τριτοκοσμικές.

Κανείς μας δεν περίμενε πως εν έτει 2015 οι εικόνες από την πατρίδα μου, που κάνουν τον γύρο του κόσμου θα συγκρίνονταν μόνο με εκείνες του «σοβιετικού παράδεισου». Δεν αντέχω να βλέπω τους απόμαχους της ζωής με ήλιο και βροχή να συνωθούνται στις ατέλειωτες ουρές για να πάρουν μέρος της σύνταξής τους χωρίς κανείς να μπορεί να τους βεβαιώσει αν θα πάρουν την άλλη εβδομάδα την υπόλοιπη, πολλώ δε μάλλον, την επόμενη. Κανείς δεν φανταζόταν πως οι πολίτες θα τρέχουν μέσα στην άγρια νύχτα να βρουν, αν βρουν, κάποιο ΑΤΜ για να πάρουν τα 60 ευρώ που δικαιούνται ανά 24ωρο!

Οπως κανείς δεν φανταζόταν πως οι όποιες αποταμιεύσεις έχουν μείνει στους λογαριασμούς απειλούνται να χαθούν κι αυτές ή να κουρευτούν απλά και μόνο γιατί μια παρέα βολεμένων θα έπαιζε επί πέντε μήνες παιχνιδάκια με τους δανειστές και θα τους απειλούσε πως, αν αυτοκτονήσουμε, εσείς θα λερωθείτε με το αίμα μας!

Κανείς φυσικά δεν απαλλάσσει τις προηγούμενες κυβερνήσεις για τα δικά τους λάθη και παραλείψεις που γονάτισαν τη χώρα και τη μετέτρεψαν σε επαίτη στο ΔΝΤ και την Ε.Ε. Παρ’ όλες τις ταπεινώσεις όμως και το στράγγισμα των πολιτών με βάναυσα σκληρά και οριζόντια μέτρα, η χώρα παρέμεινε στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κουτσουρεμένοι μισθοί, κατακρεουργημένες συντάξεις, επιδόματα ελεημοσύνης για τους ανέργους αλλά τουλάχιστον υπήρχε η ελπίδα να τα αφήσουμε όλα αυτά σιγά-σιγά πίσω και να αρχίσουμε την ανασύνταξη, όπως έχει κάνει αυτή η χώρα πολλές φορές στην ιστορία της.

Τώρα όμως η χώρα «έσκασε» και δεν υπάρχει ούτε μισθός, ούτε σύνταξη για κανέναν. Και «έσκασε» στα χέρια (τι ειρωνεία στα αλήθεια) μιας αριστερής κυβέρνησης που για άλλη μια φορά μπέρδεψε την ιδεολογία της για έναν ιδεατό κόσμο με τη σκληρή πραγματικότητα. Μέσα σε πέντε μήνες κουρέλιασε την εικόνα της χώρας σε όλο τον πλανήτη και κατάφερε το ακατόρθωτο: να μη μας μείνει ούτε ένας φίλος μέσα στην Ευρώπη. Για να είμαι ακριβής, υπάρχουν κάποιοι.

Ο κ. Τσίπρας έχει την αμέριστη συμπαράσταση του Μαδούρο της Βενεζουέλας και των Podemos της Ισπανίας!

Αυτοί, όμως, δυστυχώς δεν βοηθούν στην επίτευξη μιας συμφωνίας. Η συμφωνία πρέπει να γίνει με τους Ευρωπαίους.

Πλην όμως αυτούς μόλις προχθές ο πρωθυπουργός μας βγήκε και τους κατήγγειλε για ακόμα μια φορά. Με τι μούτρα λοιπόν θα πάει την επαύριο του δημοψηφίσματος να συζητήσει μαζί τους και να επιτύχει συμφωνία αν ο λαός τους ακολουθήσει στο «Οχι»; Φρονώ πώς αν υπάρχει ελπίδα να σταματήσει το κακό εδώ και να δούμε πώς θα μαζέψουμε την τεράστια ζημιά που έχει γίνει είναι με ένα βροντερό «Ναι», να στείλουμε άλλους διαπραγματευτές, να επιχειρήσουν να ξαναχτίσουν την τραυματισμένη σχέση με τους εταίρους μας στην Ευρώπη.

Τα πράγματα δεν θα φτιάξουν εύκολα. Αλλά τουλάχιστον με το «Ναι» υπάρχει ακόμα ελπίδα.