Όσοι εμφανίζονται επιφυλακτικοί για τα μελλούμενα με την εν εξελίξει διαπραγμάτευση , δεν σημαίνει ότι θα ικανοποιηθούν αν η κυβερνητική αντιπροσωπεία δεν πετύχει τους στόχους της.
Σαφώς και όλοι επιθυμούμε μια άλλη πολιτική για τη χώρα μας και τερματισμό της πολύχρονης λιτότητας που έχει φτωχοποιήσει το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Όμως αυτό είναι διαφορετικό από τον υπέρμετρο ενθουσιασμό που έχει καταλάβει πολλούς συμπολίτες μας και μάλιστα ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς που δεν ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή ο πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομικών έχουν ξεκινήσει μια ευρωπαϊκή περιοδεία και γνωστοποιούν τις προθέσεις τους. Γιατί ναι μεν έχει την αξία του να παρουσιάσεις στους συνομιλητές το πρόβλημα- το οποίο φαντάζομαι θα το έκαναν και οι προηγούμενοι- αλλά αυτό που έχει μεγαλύτερη Αξία είναι αν διακρίνεται κάποιου είδους κατανόηση και υποχώρηση στις μέχρι τώρα θέσεις τους.
Δυστυχώς όμως, πέρα από το τσάι και τη συμπάθεια και τα φιλοπαίγμονα σχόλια για το new dress code των κυβερνητικών, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, δεν είδα καμιά χαραμάδα ελπίδας.
Το αντίθετο τα τελεσίγραφα πάνε κι έρχονται κι εμείς κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε.
Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο Ευρωπαίο αξιωματούχο ακούσαμε τα ίδια και τα ίδια. Σεβασμό στους κανόνες της Ευρωζώνης, τήρηση των δεσμεύσεων της χώρας και στη συνέχεια διάλογος και διαβουλεύσεις για το χρέος.
Δεν άκουσα ούτε από τον Ρεντσι, ούτε από τον Ολαντ, τον Γιούνκερ, τον Σουλτς και πολύ περισσότερο από τον Ντράγκι μια κουβέντα που να αφήνει παράθυρο για αποδοχή των Ελληνικών προτάσεων. Και δεν μιλάμε για το Γερμανικό ιερατείο που είναι κολλημένο στις γνωστές σκληρές και άκαμπτες θέσεις τους που συνοψίζονται : αν θέλετε λεφτά υπογράψτε νέο πρόγραμμα.
Όσο και να θέλω να συμμετάσχω στη χαρά των κυβερνητικών και να ελπίσω πως κάτι αλλάζει επιτέλους για τη χώρα μας, δεν μπορώ γιατί δεν βλέπω συμμάχους στην προσπάθεια. Καλά τα χαμόγελα, οι αβρότητες και οι φιλοφρονήσεις αλλά στο δια ταύτα παραμένουμε ανάδελφοι και μάλιστα σε τροχιά ρήξης.
Μακάρι να διαψευσθώ και να αλλάξουν την άτεγκτη στάση τους οι δανειστές αλλά όσο σκέφτομαι πως φέρθηκαν στους Σαμαρά-Βενιζέλο που ανήκαν και στις δικές τους πολιτικές οικογένειες αναρωτιέμαι γιατί να υποχωρήσουν σε μια αριστερή κυβέρνηση; Τι έχουν να φοβηθούν; Μήπως τα βροντήξουμε και δημιουργηθεί νέα παγκόσμια οικονομική κρίση; Κατά την ταπεινή μου άποψη αυτός ήταν ένας κίνδυνος τον οποίο έπρεπε να εκμεταλλευτούν οι κυβερνήσεις το 2010 και το 2012. Από τότε οι Ευρωπαίοι έχουν πάρει τα μέτρα τους κι έχουν θωρακιστεί επαρκώς για να αντέξουν με μικρές επιπτώσεις ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Γι αυτό το πιο αισιόδοξο σενάριο φρονώ πως είναι ένας συμβιβασμός μεταξύ των δύο πλευρών και συμβολικού χαρακτήρα υποχωρήσεις που θα συνοδεύονται από μια μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης σε θέματα που άπτονται κυρίως στο ανθρωπιστικό πρόβλημα. Για τις άλλες δεσμεύσεις της χώρας από τα μνημόνια ,το πολύ-πολύ να δεχτούν να τις βαφτίσουν με άλλο όνομα. Όμως ακόμα και οι όποιες μικρές υποχωρήσεις, ελαφρύνσεις, θα είναι καλοδεχούμενες από το τίποτα, που ίσχυε όλα τα προηγούμενα. Μένει να δούμε τη συνέχεια από το Βερολίνο και κυρίως από τη Σύνοδο Κορυφής την επόμενη εβδομάδα.