Όλοι οι περιφερειάρχες και δήμαρχοι, πλην Συριζαίων, ανέβηκαν χθες στα κάγκελα για την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου η οποία τους παίρνει τα διαθέσιμα κεφάλαια τους και ουσιαστικά τους αφήνει απένταρους και τους αναγκάζει να αναστείλουν το προγραμματισμένο έργο τους.
Οκ, όταν το κράτος ξεμένει από ρευστό και πρέπει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, προκαταβολές για τα πεντηκονταετή αεροπλάνα και οι δανειστές δεν μας… καταλαβαίνουν, κάποιοι πρέπει να βάλουν πλάτη. Το αν οι δήμαρχοι θα έχουν να πληρώσουν τους δικούς τους υπαλλήλους και υποχρεώσεις τους, είναι άλλο θέμα.
Όπως είναι άλλο θέμα ότι αυτά τα λεφτά προέρχονται από τους τους δημοτικούς φόρους των πολιτών κι είναι ανταποδοτικοί. Όμως ακόμα κι αν καμφθεί η αντίσταση των περιφερειαρχών και δημάρχων και τους τα πάρουν, για πόσο διάστημα μπορεί να αντέξει η οικονομία χωρίς συμφωνία στις διαπραγματεύσεις;
Δεκαπέντε ημέρες; Ένα μήνα; Και μετά τι; Θα βάλουν χέρι και στα διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων ή μήπως στις καταθέσεις των πολιτών;
Όπως και να τα υπολογίσει κανείς με βάση τις πάγιες ανάγκες τους Δημοσίου, ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Κάποιο κονδύλι θα λείψει. Και δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα γίνει τότε, είτε δεν πληρωθούν μισθοί είτε δεν πληρωθεί δόση σε ΔΝΤ ή ΕΚΤ.
Κατά συνέπεια πρέπει επιτέλους η κυβέρνηση να αποφασίσει άμεσα τι ακριβώς θέλει. Με ποιούς θα πάει και ποιους θα αφήσει δηλαδή. Στους τρεις μήνες που ανέλαβε τις τύχες της χώρας πειραματίστηκε αρκετά, μπλόφαρε με τους δανειστές πολλές φορές, πέταξε τη μπάλα στην κερκίδα αρκετές φορές νομίζοντας πως έτσι κερδίζει χρόνο, έπαιξε με τις λέξεις και τις έννοιες και κατάφερε σε χρόνο ρεκόρ να ξεμείνουμε από συμμάχους και φίλους και να ξαναγίνουμε το παγκόσμιο “μαύρο πρόβατο”.
Με ακατανόητες κινήσεις, πότε με τον Ξηρό, πότε με τους Ρώσους, κατάφερε να εξοργίσει από Αμερικανούς μέχρι Ευρωπαίους την ίδια ώρα που όλοι ξέρουμε πως αν θέλουμε να παραμείνουμε στο ευρώ, άλλοι δρόμοι δεν υπάρχουν έξω από την Ευρωπαϊκή οικογένεια.
Αν υπάρχει κάποιο άλλο σχέδιο που δεν το ξέρουμε και το οποίο δικαιολογεί αυτές τις ακατανόητες προκλήσεις προς όλους, να μας το πουν κι εμάς να προετοιμαστούμε για τη συνέχεια.
Η άγνοια και η αβεβαιότητα μας σκοτώνει μέρα- μέρα και όλος αυτός ο ορυμαγδός των πληροφοριών και εκτιμήσεων αλλά και των ωμών απειλών από τους Ευρωπαίους αξιωματούχους οδηγούν ένα λαό στα όρια του. Ο,τι είναι να γίνει ας γίνει τάχιστα γιατί αυτό το μαρτύριο της σταγόνας δεν αντέχεται. Θέλουν ρήξη; Ας την επιχειρήσουν. Θέλουν συμφωνία; Ας την επιχειρήσουν. Από εκεί και πέρα, οι πολίτες ξέρουν τι θα κάνουν και πώς θα διαχειριστούν τις ελπίδες και την αξιοπρέπεια τους!