Σ’ αυτή τη χώρα έχουμε συνηθίσει να ζούμε συνεχώς με τους μύθους μας. Μας αρέσει και βολευόμαστε φτιάχνοντας εχθρούς, άλλους πραγματικούς και πολύ περισσότερους φανταστικούς. Μετά ιδεολογικοποιούμε τους μύθους και τις φαντασιώσεις, αυτοθυματοποιούμαστε και αρχίζουμε την επίθεση για να βρούμε το… δίκιο μας. Ετσι και τώρα, για άλλη μια φορά μ’ αυτό το καλαμπούρι που λέγεται «αξιολόγηση» και από την οποία εξαρτάται ξανά η ζωή ή ο θάνατος της χώρας.
Ο εχθρός και πάλι το «ανάλγητο» Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τα ύποπτα σχέδια που απεργάζονται οι τεχνοκράτες του και οι πάτρωνές τους! Τορπιλίζουν την αξιολόγηση και εκβιάζουν με σκληρότερα μέτρα τόσο την ελληνική πλευρά όσο και τους Ευρωπαίους, που τώρα είναι οι «καλοί» της υπόθεσης, ότι αν δεν μας επιβάλουν τα μέτρα που θέλει το ΔΝΤ, τότε πρέπει να κάνουν μεγαλύτερο κούρεμα στο χρέος!
Να δούμε όμως τι λέει και το ΔΝΤ. «Δεν ζητάμε τίποτα περισσότερο από αυτά που συμφωνήθηκαν στο τρίτο μνημόνιο. Τελεία και παύλα. Αν τηρηθούν οι δεσμεύσεις και τα προτεινόμενα μέτρα είναι επαρκώς κοστολογημένα και αξιόπιστα, είμαστε έτοιμοι να προσέλθουμε για τη συνέχιση και την ολοκλήρωση της αξιολόγησης».
Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να ρίχνει με μεγάλη ευκολία το ανάθεμα στο ΔΝΤ, ας ξαναδιαβάσει τι υπέγραψε και ψήφισε το περασμένο καλοκαίρι και ας αναλογιστεί αν αυτά που προτείνει τώρα βγάζουν τον λογαριασμό που μας έραψαν στην περίφημη σκληρή διαπραγμάτευση.
Δεν υποστηρίζω φυσικά ότι οι του ΔΝΤ είναι αθώες περιστερές και ότι δεν κάνουν λάθη, δεν έχουν εμμονές και αρτηριοσκληρωτικούς εγωισμούς. Το αντίθετο. Ομως η ιστορία των μνημονίων διαχρονικά βρίθει από παρόμοιες καταστάσεις. Στριμωγμένες οι κυβερνήσεις μεταξύ διάσωσης και χρεοκοπίας, αναγκάζονταν να υπογράψουν ό,τι τους έδιναν για να ξεφύγουν από τον κίνδυνο και μετά έχει ο Θεός. Και ο Θεός μπορεί να έχει, εμείς όμως όχι.
Ετσι και το περασμένο καλοκαίρι. Οπου ο «ακάματος» διαπραγματευτής πρωθυπουργός μας πήρε την κατάσταση που του δημιούργησε το asset Βαρουφάκης στα χέρια του και τις πρωινές ώρες εκείνης της αλήστου μνήμης Συνόδου Κορυφής υπέγραψε το 3ο μνημόνιο.
Αυτό το μνημόνιο, λοιπόν, για το οποίο πανηγύριζε ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ο λαός, ο οποίος τον επιβράβευσε με μια ακόμα εκλογική νίκη, προέβλεπε με σαφήνεια που δεν επιδέχεται παρερμηνείες τη λήψη μέτρων 9 δισ. μέχρι το 2018 και περιορισμό των δαπανών από το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας κατά 1% του ΑΕΠ, τουτέστιν 1,8 δισ. ευρώ.
Και τώρα που χρονικά φτάσαμε στο «έχει ο Θεός», οι ελεγκτές διαπιστώνουν ότι τα μέτρα και οι περικοπές των δαπανών για το Ασφαλιστικό και τα ισοδύναμα που προτείνουμε δεν βγάζουν το αποτέλεσμα που υποχρεούμαστε από τη σύμβαση.
Τσουρούτικα στοιχεία, μαξιμαλιστικοί στόχοι διαζευγμένοι από τον ρεαλισμό και πολιτικαντισμός με κόκκινες γραμμές, προστασία των αδυνάτων, προστασία της κοινωνίας κ.λπ., τα οποία μια χαρά ακούγονται και όλοι τα προσυπογράφουμε, πλην όμως υπάρχει μια μικρή διαφορά: οι δανειστές το περασμένο καλοκαίρι μας έσωσαν στο και ένα με την προϋπόθεση ότι θα τηρήσουμε απαρέγκλιτα τα συμφωνηθέντα.
Τότε λοιπόν έπρεπε να ανοίξει τα μάτια του ο κ. Τσίπρας και να επιμείνει, αν το ‘χε καταλάβει, ότι ο λογαριασμός αυτός δεν βγαίνει. Αλλωστε δεν ήταν λίγοι τότε, τόσο Ευρωπαίοι όσο και κάποιοι λίγοι νουνεχείς Συριζαίοι, που φώναζαν ότι ο λογαριασμός είναι βαρύς και ασήκωτος και ότι δεν θα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε. Σήμερα, λοιπόν, σκιαμαχούμε και πάλι προσπαθώντας να τους πείσουμε να ρίξουν νερό στο κρασί τους, να χαλαρώσουν τις απαιτήσεις τους, μετερχόμενοι ακόμα και τερτίπια σύνδεσης του οικονομικού μας προβλήματος με το Προσφυγικό. Στο τέλος, φυσικά, όλοι πια υποψιαζόμαστε τι θα συμβεί. Θα μας φέρουν και πάλι στο αμήν, λίγο πριν από την αδυναμία πληρωμής μισθών, συντάξεων και δανείων, και θα εκλιπαρούμε ως τοξικομανείς για τη δόση μας υπογράφοντας στα τυφλά και αδιάβαστα ό,τι μας δώσουν.
Αυτό που δεν ξέρω είναι αν και πάλι θα μας κοροϊδέψουν με επιτυχίες που υπάρχουν μόνο στο μυαλό τους και από τη νέα σκληρή διαπραγμάτευση. Οπως δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμα αρκετοί που τους εμπιστεύονται και δεν βλέπουν πόσο σοβαρά βλάπτουν τη χώρα και τους πολίτες της.