Η κυβέρνηση το τελευταίο διάστημα έχει ρίξει και σωστά, όλο το βάρος της στην οικονομία και τα εθνικά θέματα. Είναι προβλήματα αναμφισβήτητα υψίστης προτεραιότητας στα οποία διακυβεύονται πολλά όχι μόνο για τους πολίτες αλλά και το έθνος μας.

Τα αποτελέσματα αυτής της υπερδραστηριότητας άλλα φαίνονται άλλα όχι ακόμα καθώς απαιτείται χρόνος ωρίμανσης. Σε γενικές γραμμές όμως, οι σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης μέχρι προ ολίγων ημερών, έδειχναν μια επιδοκιμασία σε υψηλά επίπεδα σχεδόν σε όλους τους τομείς κυβερνητικής δράσης.

Και αίφνης, μας προέκυψε μια απόφαση -εισήγηση κάποιας επιτροπής από το χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου κι ήρθαν τα πάνω κάτω. Δεν μπαίνω στην ουσία του θέματος με το οποίο ασχολούνται διεξοδικά άλλοι συνάδελφοι που γνωρίζουν κάλλιον εμού αυτά τα θέματα. Ούτε με ενδιαφέρει ποιος έχει δίκιο,ποιος άδικο και ποια συμφέροντα παίζονται έξω από τα γήπεδα.

Ούτε ποιος ήρξατο χειρών αδίκων κι αν οι χειρισμοί της κυβέρνησης ήταν σωστοί ή έβαλε τα χέρια της κι έβγαλε τα μάτια της.

Αυτό που μου προξενεί μεγάλη ανησυχία, είναι ότι η δύναμη που τελικά φαίνεται να έχουν στα χέρια τους οι οπαδοί και ιδιοκτήτες ομάδων. Οπαδοί που αδιαφορούν για χρονικές συγκυρίες, για εθνικά θέματα, για οικονομικά προβλήματα των πολλών συμπολιτών και όχι μόνο βάζουν πάνω από όλα την ομάδα τους αλλά απειλούν με εθνικό διχασμό τη χώρα για τη …μπάλα!

Τρεις μέρες τώρα, όπου σταθώ κι όπου βρεθώ όλες οι συζητήσεις έχουν να κάνουν με αυτό το θέμα και όλοι από τους light μέχρι τους φανατικούς “φιλάθλους” όλων των αποχρώσεων, τα ρίχνουν στην κυβέρνηση.

Η οποία κυβέρνηση, άκουσον -άκουσον από το φόβο και την πίεση των φανατικών ( που προφανώς από κάπου παίρνουν γραμμή) έφθασε στο σημείο να νομοθετήσει κατεπειγόντως για να ελαφρύνει τις ποινές με τις οποίες απειλούνταν δύο ομάδες!

Να μου επιτρέψετε αλλά αυτά τα φαινόμενα στο σύνολο τους, δεν προσιδιάζουν σε μια προηγμένη ευρωπαϊκή Δημοκρατία, σε μια σύγχρονη χώρα, σε μια χώρα με μυριάδες προβλήματα και εκατομμύρια ταλαίπωρους πολίτες αλλά σε μια τριτοκοσμική.

Δεν ξέρω πως η κυβέρνηση έπεσε σε αυτή την παγίδα, αν μπορούσε να προβλέψει τις εξελίξεις, αν έπρεπε να λάβει εκ των προτέρων τα μέτρα της κι αν ήταν σωστό που παρενέβη όπως παρενέβη. Αυτό που ξέρω, είναι πως από το πουθενά απέκτησε ένα πρόβλημα που θα το κουβαλάει για καιρό πάνω της κι αλίμονο αν αρχίσει η φθορά της από τέτοια θέματα γιατί τρέμουμε στην ιδέα τι θα συμβεί και πως θα αντιδράσει στην απευκταία περίπτωση που σκάσει ένα πραγματικά σοβαρό θέμα στη…βάρδια της.

Αν δεν μπορεί να κάνει ζάφτι και να θέσει τα όρια σε 5-10 ανθρώπους που ελέγχουν το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, πως μπορούμε να είμαστε ήσυχοι πως μπορεί να κάνει καλά τον Ερντογάν και όλα εκείνα τα συμφέροντα που αναπτύσσονται στην ευρύτερη περιοχή μας;

Πως μπορούμε να εμπιστευτούμε ότι έχει τη δύναμη να χειριστεί τους μεγαλοεπιχειρηματίες της χώρας που αλληλοσπαράσσονται για τις δουλειές με το Δημόσιο;

Γι αυτό λοιπόν, έχω τη γνώμη πως τα μικρά προβλήματα τα λύνει κανείς με κάθε τρόπο, όταν είναι μικρά γιατί όταν μεγαλώσουν η κατάσταση μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτη. Και στο τέλος της γραφής, έ όχι .Πάει πολύ να διχαστούμε και για τη μπάλα.