Τα αποτελέσματα της πολιτικής του «βλέποντας και κάνοντας» τα είδαμε και τα νιώσαμε στο πετσί μας όλοι οι Ελληνες εκείνο το αλήστου μνήμης εξάμηνο του 2015. Η μετέπειτα μεταστροφή ή κωλοτούμπα που μας φόρτωσε το 3ο μνημόνιο κρίθηκε από το εκλογικό σώμα ως στροφή στον ρεαλισμό και του έδωσε και πάλι την ευκαιρία να τον δει αν όντως το εννοούσε κι έβαλε μυαλό.
Φευ όμως, στα 4 χρόνια που ακολούθησαν ναι μεν προς τους έξω αποδείχτηκε ο καλύτερος και πιο πειθήνιος συνεργάτης των δανειστών, όμως στο εσωτερικό παρέμεινε ο απαράλλαχτος ΣΥΡΙΖΑ της τοξικότητας, του ρεβανσισμού και του ταξικού διαχωρισμού της καθημαγμένης ελληνικής κοινωνίας. Κι αυτό το πλήρωσε στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις. Σήμερα, έρχεται (ο μόνος επί του παρόντος) ο κ. Νίκος Βούτσης να παραδεχθεί ευθαρσώς δημόσια πως όντως το 2014 η βασική στόχευσή τους ήταν να ρίξουν πάση θυσία τον Σαμαρά, αλλά δεν είχαν πρόγραμμα ούτε τους ανάλογους ανθρώπους και στελέχη ώστε από την επομένη της ανάληψης της εξουσίας να εφαρμόσουν συγκεκριμένο πρόγραμμα ανά υπουργείο και τομέα. Δηλαδή ομολογείται αυτό που βλέπαμε όλοι, ότι μάθαιναν στου κασίδη το κεφάλι.
Στον αντίποδα λοιπόν αυτής της οδυνηρής εμπειρίας, τι βλέπουμε; Μια νέα κυβέρνηση που από την πρώτη μέρα απέδειξε πως ήταν πανέτοιμη σχεδόν σε όλους τους τομείς της κυβερνητικής δράσης, τόσο με στελεχιακό δυναμικό όσο και με σχέδιο, άποψη και νομοσχέδια έτοιμα για κατάθεση στη Βουλή.
Σαφώς κι αυτό δεν σημαίνει ότι όλα ήταν σωστά και μελετημένα στη λεπτομέρειά τους, αλλά αυτά εν τινί μέτρω είναι και λογικό γιατί ως αντιπολίτευση δεν θα μπορούσε να έχει στη διάθεσή της όλες τις παραμέτρους και τα οικονομικά στοιχεία.
Πάντως κατάφερε και ανέδειξε τη διαφορά με τους προηγούμενους, πως στο διάστημα που ήταν στην αντιπολίτευση δούλευαν μεθοδικά για την επόμενη μέρα και δεν περίμεναν απλώς να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ ως ώριμο φρούτο.
Κι αυτό είναι ένα καλό δίδαγμα και για τον ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται σήμερα στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εχει τώρα όλο τον χρόνο αλλά και την εμπειρία, πλέον, να αλλάξει και να γίνει ένα κόμμα εξουσίας με δομές, σχέδιο, προγραμματισμό και όραμα ρεαλιστικό για τη χώρα και όχι ουτοπικά όνειρα που απλώς καλύπτουν το αριστερό DNA μιας μικρής μερίδας του παλιού μικρού ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα που είναι πια ένα μεγάλο και πολυσυλλεκτικό κόμμα, αν θέλει να παραμείνει μεγάλο ή και να μεγαλώσει κι άλλο, πρέπει να κάνει στο εσωτερικό του μια γενναία αυτοκριτική και να ακούσει επιτέλους και τις μετριοπαθείς ρεαλιστικές φωνές όπως αυτή του κ. Βούτση, και φαντάζομαι και κάποιων άλλων που σίγουρα θα υπάρχουν στους κόλπους του. Αν επικρατήσουν και πάλι οι ακραίες αλλά και μειοψηφικές απόψεις τόσο των νεοφερμένων «επαναστατών» του γλυκού νερού από το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ ή των των αριστερίστικων συνιστωσών, τότε η «κυβερνώσα αριστερά» θα αργήσει πολύ να ξαναγίνει κυβέρνηση.
Μπορεί επί του παρόντος ο Κυριάκος Μητσοτάκης να μοιάζει ότι πολιτεύεται χωρίς αντίπαλο, πλην όμως και γι’ αυτόν κάποια στιγμή, όταν παρέλθει ο χρόνος του μέλιτος, θα έρθουν τα δύσκολα, γιατί η πορεία του δεν θα είναι πάντα ευθύγραμμη. Είναι μοιραίο κάποια στιγμή να βρεθεί αντιμέτωπος με δύσκολες και όχι ευχάριστες αποφάσεις.
Μπορεί στο μυαλό του να θεωρεί βέβαιο πως θα φέρει την ανάπτυξη, τις νέες επενδύσεις, τις νέες δουλειές και ευεργετικά μέτρα για τους πολίτες, πλην όμως, όπως και στη ζωή, όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελά.
Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αλλάξει και να αποτελέσει μια σοβαρή πλέον εναλλακτική στο πολιτικό σκηνικό του 2020, γιατί οι εποχές αλλάζουν ραγδαία και αλίμονο σ’ αυτούς που δεν προσαρμόζονται.