Και ως προς τα υγειονομικά σχεδόν όλοι συμφωνούμε ότι και έγκαιρα ελήφθησαν και αποτελεσματικά ήταν μέχρι τώρα, κάτι που αναγνωρίζεται από τη διεθνή κοινότητα, καθώς αυτά είναι και μετρήσιμα και συγκρίσιμα με τα αποτελέσματα των άλλων χωρών.

Κι ερχόμαστε στον οικονομικό τομέα και την κρίση που έπληξε και πλήττει όλο τον πλανήτη και ενδεχομένως επαυξημένα τη χώρα μας λόγω της σημαντικής εξάρτησης της οικονομίας μας από τον τουρισμό.

Θα διαφωνήσει κανείς ότι ελήφθησαν άμεσα μέτρα στήριξης για όλους τους πληττόμενους από το lockdown, είτε αυτοί είναι ελεύθεροι επαγγελματίες, εργαζόμενοι, ελεύθεροι απασχολούμενοι, είτε επιχειρήσεις;
Επιδόματα, αναστολή πληρωμής φορολογικών και ασφαλιστικών εισφορών, άτοκα δάνεια επανεκκίνησης επιχειρήσεων, φοροελαφρύνσεις, εισφορομειώσεις κ.λπ., αν μη τι άλλο, δείχνουν ότι το κράτος, με τα όποια λιγοστά μέσα διαθέτει, είναι παρόν και προσπαθεί να αμβλύνει όσο γίνεται τις βαριές επιπτώσεις που ήρθαν και έρχονται τόσο για τις επιχειρήσεις όσο και για τους εργαζομένους.

Θα μπορούσε αυτή η βοήθεια να ήταν μεγαλύτερη και να κάλυπτε στο σύνολο τις απώλειες όλων; Οποιος το ισχυρίζεται αυτό, μάλλον ζει σε άλλον πλανήτη. Και τούτο γιατί δεν υπάρχει στον κόσμο κάποια χώρα, ακόμα και από τις πλουσιότερες, στην οποία να μπορεί το κράτος να αναλάβει όλο το τεράστιο κόστος των οικονομικών απωλειών που υπόκεινται επιχειρήσεις και εργαζόμενοι.

Θα αναρωτηθεί κανείς, μα όλα καλά και τέλεια τα έκανε η κυβέρνηση;

Επ’ ουδενί ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο. Και λάθη έγιναν και αδικίες στην οριζόντια μοιρασιά των πακέτων στήριξης έγιναν και αβλεψίες παρατηρήθηκαν, αλλά και ετεροβαρείς ενισχύσεις στους διάφορους κλάδους της οικονομίας.
Αν, όμως, αναλογιστούμε την πρωτοφανή και απρόσμενη κρίση, συν το γεγονός ότι η χώρα δεν πρόλαβε να βγει καλά-καλά από τα μνημόνια και να θεραπεύσει τις πληγές που άφησαν τα δέκα χρόνια χρεοκοπίας, ε, τότε δεν μπορούμε να στήνουμε στα έξι μέτρα τον Μητσοτάκη και να του χρεώνουμε τα πάντα, από την ύφεση μέχρι το βοήθημα που πήρε κάποιος ενώ δεν το δικαιούνταν.

Κανείς δεν αποκρύπτει ότι μας περιμένουν δύσκολες μέρες αυτή τη χρονιά, καθώς η ύφεση θα είναι βαθιά και πρωτόγνωρη στο δεύτερο εξάμηνο.

Το ζητούμενο, όμως, από όλους θα ήταν να κατατεθούν ιδέες και προτάσεις ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες με βάση τις αντοχές της οικονομίας ώστε να στηριχθούν στον μέγιστο βαθμό όσοι πλήττονται και κυρίως τα φτωχότερα και αδύναμα στρώματα της κοινωνίας.

Τούτες τις ώρες απαιτείται εποικοδομητική αντιπολίτευση γιατί η κρίση δεν έχει χρώματα μπλε, πράσινα και κόκκινα. Η κρίση χτυπά όλη τη χώρα και όλους μας. Αρα το λιγότερο που απαιτούν αυτές οι ώρες είναι μια ελάχιστη συναίνεση για να αντιμετωπίσουμε τις επιπτώσεις όλοι μαζί ώστε όλοι μαζί να περάσουμε στην επόμενη μέρα.

Αλλωστε, έχουμε νιώσει στο πετσί μας και έχουμε πληρώσει ακριβά στα χρόνια της χρεοκοπίας τον λαϊκισμό που περίσσεψε με τα Ζάππεια και τα Προγράμματα Θεσσαλονίκης αλλά και τους «Αγανακτισμένους». Τα παραδείγματα της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και της Κύπρου που βγήκαν από τα δικά τους μνημόνια γρηγορότερα και με λιγότερες συνέπειες, επειδή τα κόμματα όλα έβαλαν πλάτη και παραμέρισαν τις διαφορές τους μέχρι να περάσει η λαίλαπα, κάποτε πρέπει να τα δούμε και στη χώρα μας. Οι δραματοποιημένες διαπιστώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης, λες και είναι ρεπόρτερ, για την οικονομική κατάσταση επιχειρήσεων και εργαζομένων, όταν δεν συνοδεύονται από ρεαλιστικές προτάσεις στήριξης, όχι μόνο δεν βοηθούν, αλλά και μας διχάζουν ξανά.

Και φυσικά δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική προτάσεις περί σεισάχθειας, διαγραφής χρεών και υποχρεώσεων, πλήρους κάλυψης των μισθών που θα έπαιρναν αν εργάζονταν όσοι δεν εργάζονται και νέου κινήματος «Δεν πληρώνω». Γιατί κάτι τέτοιο θα οδηγούσε τάχιστα σε μια νέα χρεοκοπία, και αυτό φαντάζομαι δεν το θέλει κανείς. Ούτε να χτίσει πολιτικές καριέρες πάνω στα νέα συντρίμμια.