Μέσα στις παρενέργειες που έχουν αναδυθεί στα δυο χρόνια της πανδημίας, είναι και διάφορα φαινόμενα και συμπεριφορές ορισμένων συμπολιτών μας που ενδεχομένως δεν φανταζόμασταν.
Συμπεριφορές και δράσεις στα όρια της παράνοιας, σε σημείο να αναρωτιέται κανείς που ήταν όλοι αυτοί και πως συνυπήρχαμε μαζί τους.
Αρνητές του κορωνοϊού, της επιστήμης, των μέτρων προφύλαξης, των εμβολίων, «θεματοφύλακες του Συντάγματος» που ανάθεμα κι αν το έχουν διαβάσει και πολύ περισσότερο αν το έχουν καταλάβει, αρνητές της εκπαίδευσης των παιδιών τους επειδή είναι υποχρεωτική η μάσκα και τα τεστ στα παιδιά, «πνευματικοί» -ο Θεός να τους κάνει- που με τα κηρύγματα και την επίδραση τους σε αδαείς, τους στέλνουν να συναντήσουν τον δημιουργό τους μια ώρα αρχύτερα και πάσης άλλης απόχρωσης μπουμπούκια που άνθησαν με αφορμή αυτή τη φορά, την πανδημία.
Και τους βλέπουμε και μαθαίνουμε γι’ αυτούς τώρα και πέφτουμε από τα σύννεφα! Όμως δεν μπορεί, όλοι αυτοί αποκλείεται και πριν να ήταν κανονικοί και τώρα ξαφνικά τους κτύπησε κατακέφαλα. Θα είχαν πάντα «περίεργες» συμπεριφορές κι απλά το στενό τους περιβάλλον θα τους κάλυπτε ενώ το κοινωνικό και επαγγελματικό τους περιβάλλον απλά θα κουνούσε το κεφάλι με συγκατάβαση υπονοώντας, τι να κάνουμε συμβαίνουν κι αυτά!
Όμως μια ευνομούμενη και οργανωμένη κοινωνία οφείλει να έχει στο οπλοστάσιο της, μια νομική πρόνοια ώστε να αντιμετωπίζονται εν τη γενέσει τους αυτά τα φαινόμενα.
Η Βουλή σε καθημερινή βάση νομοθετεί για τις πλέον απίθανες περιπτώσεις, πλην όμως, αφήνει τη Δικαιοσύνη χωρίς νομικό οπλοστάσιο σε μια σειρά από παραβατικές συμπεριφορές οι οποίες μένουν ατιμώρητες και μόνο όταν ο κόμπος φθάσει στο χτένι έρχονται πρωτοβουλίες για αυστηροποίηση ποινών.
Τα παραδείγματα το τελευταίο διάστημα αρκετά που μετά την αγανάκτηση της κοινής γνώμης, έρχονται να νομοθετήσουν και να αυστηροποιήσουν τις ποινές για μια σειρά αδικήματα που ο νομικός μας πολιτισμός αντιμετώπιζε με αβάσταχτη επιείκεια.
Το να κατέχει κανείς για παράδειγμα βόμβες μολότοφ στο σακίδιό του σε κάποια πορεία ήταν πλημμέλημα -γιατί μάλλον τις πήγαιναν κάποιοι βόλτα- και μόνο αν αποδεικνύετο ότι την πέταξες, μπορεί να αντιμετώπιζες κάποιες συνέπειες.
Από την ημέρα όμως που και η κατοχή έγινε κακούργημα, δεν είδαμε μολότοφ ούτε στην πορεία της 17ης Νοέμβρη ούτε στην επέτειο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου.
Αρα, ανάγκα και οι Θεοί πείθονται…
Το άλλο που πάλι εκ των υστέρων και καταϊδρωμένα λειτούργησε το κράτος, ήταν η αυστηροποίηση των ποινών για βιαστές, παιδόφιλους και για τα εγκλήματα γενετήσιας προσβολής. Έπρεπε να δούμε όσα είδαμε με όλα αυτά τα τέρατα που παρέλασαν μέσα από την ειδησεογραφία για να αλλάξουν οι νόμοι, να αυστηροποιηθούν οι ποινές και να επιμηκυνθεί η παραγραφή αυτού του τύπου των εγκλημάτων. ΄Οχι πως λύθηκε το πρόβλημα γιατί τέτοια αρρωστημένα υποκείμενα πάντα θα υπάρχουν αλλά τέλος πάντων όταν φθάνει στις αίθουσες των δικαστηρίων μια τέτοια υπόθεση, οι ποινές δεν θα είναι χάδι κι ούτε μετά την παρέλευση ολίγου χρόνου αυτά τα καθάρματα θα μπορούν να κυκλοφορούν ξανά ανάμεσα μας.
Χθες κατατέθηκε μια τροπολογία που προβλέπει φυλάκιση 2 ετών και χρηματικό πρόστιμο για τους γονείς εκείνους που αρνούνται να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Μέχρι σήμερα τέτοιοι γονείς δεν αντιμετώπιζαν κανένα νομικό πρόβλημα πέραν από συστάσεις συμμόρφωσης στην υποχρέωση τους.
Αλλά και πάλι φρονώ η προβλεπόμενη ποινή είναι χάδι γι’ αυτούς τους «κολλημένους» γονείς που διαπράττουν αυτό το έγκλημα στα παιδιά τους και τον ψυχισμό τους σ’ αυτή την τρυφερή ηλικία. Ένα χρηματικό πρόστιμο είναι στην ουσία και η φυλάκιση και κάποιοι στόκοι θα προτιμήσουν να το πληρώσουν από το να αναθεωρήσουν την παράνοιά τους. Ενώ αν προβλεπόταν η αφαίρεση της γονικής μέριμνας ίσως να το σκέφτονταν διαφορετικά…
Ναι, η Δημοκρατία είναι ανεκτική στις διαφορετικότητες, ναι, η Δημοκρατία δεν εκδικείται, ναι, η Δημοκρατία αφήνει ελεύθερα όλα τα άνθη να ανθίσουν, όμως η Δημοκρατία δεν πρέπει να ρίχνει και λίπασμα στα «άνθη του κακού».
Η Δημοκρατία και ο πολιτισμός μας οφείλουν να προασπίζονται τα δικαιώματα όλων και κυρίως των θυμάτων από συμπεριφορές παραβατών και εγκληματιών.
Να θέτει τους κανόνες και τα όρια και να τα επιβάλλει αλλά πάνω απ’ όλα να προστατεύει τους αδύναμους και τα θύματα παραβατικών συμπεριφορών.
Διαφορετικά, η κατακτημένη με αγώνες Δημοκρατία μας θα εμφανίζεται πάντα αδύναμη, ανεκτική και θα τρέχει πίσω από τα γεγονότα.