Τώρα πια, δεν έχουν καμιά σημασία οι αριστερές ιδεοληψίες και αγκυλώσεις. Δεν έχουν καμιά αξία οι “επαναστατικές” αποφάσεις όσο κι αν πασπαλίζονται με συναισθηματικές προσεγγίσεις για αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια του λαού και πατριωτικές κορώνες.
Καμιά αξιοπρέπεια δεν έχει ο πολίτης στην ουρά του ΑΤΜ, στην πόρτα της κλειστής τράπεζας με ελάχιστο ρευστό στη τσέπη και με αδυναμία να προσφέρει τα στοιχειώδη στην οικογένεια του. Καμιά υπερηφάνεια δεν μπορεί να έχει ο πολίτης κοιτάζοντας μπροστά προς τις επόμενες μέρες που έρχονται και τα αδιέξοδα που πολλαπλασιάζονται. Μόνο απελπισία και θυμός γι αυτούς που μας έφεραν σ’ αυτή την κατάντια. Και κυρίως καμιά ελπίδα από πουθενά.
Μόνο οργή για την ατζαμοσύνη, τον ερασιτεχνισμό και την ασχετοσύνη αυτών που βρέθηκαν στο τιμόνι της χώρας στην πιο κρίσιμη στιγμή, με ένα εγκληματικό λαϊκισμό για να υφαρπάξουν την ψήφο του ταλαιπωρημένου πολίτη. Το απύθμενο θράσος δε είναι ότι ακόμα και αυτή τη στιγμή, μέσα από τα ερείπια της χώρας, μας καλούν να επικυρώσουμε τις ανόητες αποφάσεις τους.
Μας καλούν να πάμε την Κυριακή να ψηφίσουμε σε ένα δημοψήφισμα χωρίς αντικείμενο. Να πάμε να πούμε “ναι ή όχι” σε μια πρόταση των δανειστών η οποία δεν υπάρχει. Να πάμε να πούμε όχι στους δανειστές, την Ευρώπη και το ευρώ, χωρίς να μας λένε τι θα επισυμβεί την επομένη μέρα αν τους ακολουθήσουμε.
Χωρίς να μας λένε επίσης τι θα συμβεί την επομένη μέρα αν παρ’ όλες τις προσπάθειες της κυβέρνησης ο λαός απορρίψει την πρόταση τους.
Με άλλα λόγια το χάος που επικρατεί μέσα στο μυαλό τους, το μεταφέρουν και στην κοινωνία.
Χωρίς σχέδιο, χωρίς στρατηγική χωρίς καν συναίσθηση σε τι περιπέτειες έβαλαν μια ολόκληρη χώρα από τις άφρονες επιλογές τους και τα εγκληματικά λάθη τους εδώ και 5 μήνες.
Οι τράπεζες έκλεισαν και το μόνο βέβαιο είναι πως δεν πρόκειται να ανοίξουν ούτε την επομένη των εκλογών ούτε για πολύ καιρό ακόμα γιατί απλούστατα η ημερομηνία του δημοψηφίσματος δεν είναι η απαρχή μιας νέας δημιουργικής πορείας αλλά το σημείο μηδέν για μεγαλύτερες περιπέτειες και κυριολεκτικά απρόβλεπτες εξελίξεις σε όλα τα μέτωπα.
Η Κύπρος μπήκε σε capital controls κι αυτό κράτησε 2 χρόνια!Αλλά με μια ουσιώδη διαφορά σε σχέση μ’ εμάς. Η Κύπρος αυτά τα δύο χρόνια είχε μνημόνιο. Δηλαδή είχε την ομπρέλα των δανειστών για να μην οδηγηθεί σε άτακτη χρεοκοπία.
Εμείς από μεθαύριο βρισκόμαστε εκτός προγράμματος, εκτός προστασίας και εγγυήσεων χωρίς να έχουμε να περιμένουμε στήριξη και βοήθεια από κανένα στον κόσμο όλο. Πλήρως απομονωμένοι από τους πάντες αφού φρόντισε η κυβέρνηση να κοροϊδέψει και να καταγγείλει όλους τους συνομιλητές της και να κάνει εχθρούς και τους τελευταίους φίλους.
Ακόμα και τώρα, ο πρωθυπουργός που παρέλαβε μια χώρα με τα μύρια προβλήματα αλλά κανονική και την μετέτρεψε σε συντρίμμια, βγαίνει και καταγγέλλει αυτούς που είναι ίσως η τελευταία και μοναδική ελπίδα να κάνουν κάτι και να σωθούμε από τον όλεθρο. Και μας ζητάει να φανούμε ψύχραιμοι ενώ το κόμμα του καλεί σε συλλαλητήριο για να καταγγείλει τη λιτότητα όταν ο ίδιος έφερε στην κυριολεξία την ανθρωπιστική κρίση με τις ανόητες επιλογές του αλλά και τον εθνικό διχασμό που είναι και το πιο επικίνδυνο.
Αν δε κάνει κάτι, έστω την ύστατη στιγμή, αν δεν αποσύρει πάραυτα το γελοίο δημοψήφισμα και δεν καθίσει εκ νέου στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, δεν θα είναι απλά ο μοιραίος πρωθυπουργός της καταστροφής, θα είναι ο νέος Γούναρης.
Όσοι αναγνωρίζουν τα λάθη τους και τα διορθώνουν συνήθως συγχωρούνται. Όσοι επιμένουν σ’ αυτά δεν είναι απλά επικίνδυνοι αλλά προκαλούν την τύχη τους.