Μπορεί η κυβέρνηση, όταν κατάρτιζε το πρόγραμμα της, να είχε λάβει πρόνοιες για τα περισσότερα θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία και να είχε προετοιμάσει από πριν τους ανθρώπους που θα στελέχωναν τον κρατικό μηχανισμό ώστε να εφαρμόσουν άμεσα τις επιλογές της, όμως στην πράξη αποδεικνύεται πως κάποια θέματα της ξέφυγαν και τώρα, τα βρίσκει θεριεμένα μπροστά της. Προβλήματα που ή δεν υπολόγιζε το βάθος και τη δυναμική τους ή τα θεωρούσε ελάσσονος σημασίας.

Να όμως που η ζωή έρχεται να δείξει πως τίποτα δεν είναι εύκολο και τα αναπάντεχα μπορούν να ανατρέψουν όλους τους προγραμματισμούς.

Σήμερα λοιπόν, εφτά μήνες από την ανάληψη της διακυβέρνησης τα πλέον δισεπίλυτα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση και με τεράστια απήχηση στην ελληνική κοινωνία, είναι το λεγόμενο μεταναστευτικό και τα κόκκινα δάνεια με τους παρεπόμενους πλειστηριασμούς των κατοικιών.

Δυο προβλήματα που τα “παντρεύτηκε” και μαζί τους θα πορευτεί θέλει δεν θέλει, μέχρι τέλους.
Και τούτο γιατί τουλάχιστον στο ορατό μέλλον, δεν πρόκειται να επιλυθεί δια παντός ούτε το μεταναστευτικό ούτε οι πλειστηριασμοί.

Και στα δύο δε, η εμπλοκή και η λύση βρίσκεται στην Ευρώπη, της οποίας κατά τα άλλα, είμαστε μέλη πλην όμως το βασικό συνεκτικό της από ιδρύσεως που είναι η αλληλεγγύη, απλά δεν υφίσταται και οι χώρες μέλη κάνουν στην ουσία σαν να μην υπάρχουν.

Συγκεκριμένα, όπως γνωρίζουμε όλοι, από την 1η Μαΐου παύει η προστασία του νόμου Κατσέλη για την πρώτη κατοικία και οι Ευρωπαίοι με τους θεσμούς τους, δεν μας επιτρέπουν καμιά περαιτέρω παράταση της προστασιας.

Μας επέτρεψαν με το ξεκίνημα της κρίσης για να αποφευχθούν οι μεγάλες κοινωνικές ανατροπές και αποδέχθηκαν την έννοια της “πρώτης κατοικίας”. Πουθενά όμως στον κόσμο, δεν υφίσταται τέτοια προστασία γιατί η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων μια και μοναδική κατοικία διαθέτει( αυτοί που διαθέτουν περισσότερες και τις εκμεταλλεύονται, έχουν τον τρόπο τους να είναι συνεπείς στα δάνεια τους) και το καπιταλιστικό σύστημα δεν κάνει διακρίσεις γιατί είναι έτσι δομημένο. Δανείστηκες και δεν επιστρέφεις το δάνειο; Με συνοπτικές διαδικασίες εκπίπτουν οι υποθήκες και χάνεις τα πάντα. Έτσι απλά.

Στην περίπτωση μας όμως, λόγω χρεοκοπίας και από το φόβο κοινωνικών ταραχών, έκαναν τα στραβά μάτια και “καταργήσαμε” τους νόμους του καπιταλισμού για ένα διάστημα αλλά δόθηκε ημερομηνία λήξης.

Εξ αυτού όμως του λόγου, σώθηκαν μεν πολλές κατοικίες από τους πλειστηριασμούς αλλά βούλιαξαν οι τράπεζες και το κράτος(δηλαδή όλοι εμείς οι φορολογούμενοι) αναγκάσθηκε να τις ανακεφαλαιοποιήσει τρεις φορές αλλά και πάλι παραμένουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Έτσι αυτό που προβάλλει εκ νέου είναι τι θα γίνει με τα χιλιάδες κόκκινα δάνεια και τις χιλιάδες σπίτια που πλέον κινδυνεύουν από τις τράπεζες, τα funds που έχουν αγοράσει τα δάνεια και τους πλειστηριασμούς.

Η κυβέρνηση έχει αρχίσει να παίρνει το μήνυμα του κοινωνικού εκτροχιασμού και ψάχνει απελπισμένα να βρει τρόπο έστω να κλωτσήσει το τενεκεδάκι παρά πέρα χωρίς όμως και να διακινδυνεύσει κι άλλη ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών καθώς όλοι καταλαβαίνουμε πώς κάτι τέτοιο δεν γίνεται αλλά συν και το γεγονός πως μόνο με την εξυγίανση τους, μπορεί η ελληνική οικονομία να ελπίζει σε επενδύσεις και ανάπτυξη .

Ομολογουμένως η λύση μοιάζει με τον τετραγωνισμό του κύκλου.

Όμως το πρόβλημα θα διογκωθεί και το κράτος οφείλει να δείξει το κοινωνικό του πρόσωπο με κάποιο τρόπο. Ποιος είναι αυτός δεν ξέρω αλλά σίγουρα δεν πρέπει να αφεθούν κάποιες χιλιάδες , οι όντως ανήμποροι συμπολίτες μας, να πεταχτούν στον Καιάδα μαζί με τους στρατηγικούς κακοπληρωτές.

Κι ούτε να δοθεί άλλοθι στα άλλα κόμματα που τώρα το παίζουν προστάτες των καταφρονεμένων ενώ όταν είχαν την ευθύνη, απλά αγόραζαν χρόνο ώστε το πρόβλημα να σκάσει στα χέρια άλλων.

Όμοια και με το μεταναστευτικό. Η Ευρώπη σφυρίζει αδιάφορα και επιβάλλει οι μετανάστες να παραμένουν στη χώρα πρώτης εισδοχής, πληρώνουν κάτι ψίχουλα και θεωρούν πως έκαναν το χρέος τους.

Και ποσώς τους ενδιαφέρει πως μια μικρή και οικονομικά αδύνατη χώρα όπως εμείς θα συνυπάρξει με τις ορδές των μεταναστών που την κατακλύζουν και τους οποίους πρέπει να φερθούμε με ανθρωπισμό και να τους παρέχουμε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, όταν αυτό δεν μπορούμε να το εγγυηθούμε ούτε για τους ίδιους τους Έλληνες.

Δυσεπίλυτο και πολυπαραγοντικό πρόβλημα κι ένα πολιτικό σύστημα που από την αριστερή πλευρά δεν θεωρεί πως είναι πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία να μας έρθουν 500 χιλιάδες ή ένα εκατομμύριο μετανάστες οι οποίοι θα εγκλωβιστούν εδώ και από την ακροδεξιά που επιχειρεί να το εκμεταλλευτεί με ρατσιστικά συνθήματα και πρακτικές που δεν προσιδιάζουν σε μια δημοκρατική χώρα.

Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση αυτή, πρέπει να βρει μόνιμες λύσεις και όχι προσωρινές και στα δυο προβλήματα με κάθε κόστος, γιατί διαφορετικά και οι επόμενες κυβερνήσεις θα ξεκινούν από δυσμενέστερη θέση εις το διηνεκές.