Μια πρώτη ανάγνωση για την “επιτυχία” της πρώτης φοράς αριστερής κυβέρνησης, η οποία διαπραγματεύεται σκληρά και όχι όπως οι προηγούμενοι μνημονιακοί που υπέγραφαν ότι τους έδιναν, θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο “Ευτυχώς δεν πάθαμε τίποτα…”

Τούτη την ώρα βέβαια που έχουμε μπροστά μας τόσα ανοικτά μέτωπα και είναι άδηλο αν και πως θα περάσει αυτό το νέο μνημόνιο από αυτή τη Βουλή και κυρίως, ποιοι θα αναλάβουν να το εφαρμόσουν πειστικά ώστε να ακολουθήσει μια ομαλή εκταμίευση του νέου δανείου, παρέλκει η αναφορά σε πρόσωπα, ρητορικές, κόκκινες γραμμές, συνιστώσες της ουτοπίας και ποιοι φέρουν την μεγαλύτερη ευθύνη γι αυτή την πρωτοφανή εθνική ταπείνωση.

Ας κρατήσουμε μόνο το γεγονός ότι πήραμε άλλη μια μικρή διορία παραμονής στην Ευρωζώνη και το ευρώ κι ας ελπίσουμε πως δεν θα χρειαστεί μετά από λίγους μήνες να ζήσουμε ξανά όλο αυτό το θρίλερ με το grexit.

Γιατί προσωπικά ,θεωρώ ότι αυτό το ενδεχόμενο, δεν έχει φύγει καθόλου από το τραπέζι. Παραμένει εύκαιρο σε πρώτη ζήτηση και μένει στην υπευθυνότητα όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας και όχι μόνο στο όποιο κομμάτι απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ, να δουλέψουν μαζί παραμερίζοντας όλα αυτά που τους χώριζαν μέχρι χθες.

Άλλωστε τώρα, κανείς δεν δικαιολογείται να διαχωρίζει την ελληνική κοινωνία σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Τώρα δεν είναι κανείς αθώος του αίματος. Ας γίνει η αυτοκριτική και η αναγνώριση από τον πρωθυπουργό των ουτοπικών του εμμονών που θα αναγκασθούμε όλοι μας να πληρώσουμε πανάκριβα και ας ομονοήσουν μήπως και σώσουμε όλοι μαζί, ό,τι σώζεται μετά την…σκληρή διαπραγμάτευση και συμφωνία.

Και πρώτα-πρώτα ας μετρήσει άμεσα ο Αλ.Τσίπρας πόσοι από την κοινοβουλευτική ομάδα είναι διατεθειμένοι να τον ακολουθήσουν στην εθνική προσπάθεια διάσωσης της χώρας και από κοινού με τα άλλα φιλοευρωπαϊκά κόμματα, ας δώσουν χέρι-χέρι, την ύστατη μάχη.

Μπορεί να χάθηκαν πολλά στην ενέδρα που μας έστησε το ευρωιερατείο της Ευρωζώνης αλλά δεν χάθηκαν όλα. Μπορεί αυτή η γενιά να έχει χάσει εντελώς την προοπτική μιας αξιοπρεπούς ζωής, αλλά τουλάχιστον παραμένει η ελπίδα για τα παιδιά μας, να έχουν τις ευκαιρίες τους μέσα στο ισχυρό κλαμπ της Ευρώπης.

Μπορεί εμείς να Βουλγαροποιηθούμε μετά “τον υπερήφανο αγώνα” της αριστεράς που θα μας έφερνε την ελπίδα και την αξιοπρέπεια και θα μας γέμιζε ανάσες δημοκρατίας, αλλά τουλάχιστον ως χώρα θα παραμείνουμε στον αναπτυγμένο κόσμο και δεν θα περάσουμε ξαφνικά στον τρίτο κόσμο.

Μπορεί οι συντάξεις και οι μισθοί να περικοπούν κι άλλο και τα εισοδήματα μας να μειωθούν κι άλλο από τους βαρύτατους φόρους, αλλά τουλάχιστον θα υπάρχει η ελπίδα να δίνονται στην ώρα τους και όχι να κοπούν εντελώς όπως θα συνέβαινε σε περίπτωση μη συμφωνίας.

Κι αν ακόμα και τώρα, όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν πήρε το μάθημα του και δεν ενεργήσει με γνώμονα αποκλειστικά το εθνικό συμφέρον κι αρχίσουν το ίδιο τροπάρι των κομματικών συμφερόντων και μικροϋπολογισμών, τότε δυστυχώς για όλους, οι επόμενοι που θα αναλάβουν να μας “σώσουν” δεν θα προέρχονται από το δημοκρατικό τόξο και πολλοί από εμάς θα ψάχνουμε βάρκες για να μας περάσουν…απέναντι!