Δεν ξέρω αλλά έχω την αίσθηση, πως ζω σε άλλη χώρα από αυτή που ζουν οι πολιτικοί μας. Έχω την αίσθηση πως ο κανόνας ότι οι αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια, αφήνει παγερά αδιάφορους αυτούς που μας κυβερνούν ή επιδιώκουν να μας κυβερνήσουν.
Τι έχουμε λοιπόν μπροστά μας αυτές τις μέρες αλλά δεν θέλουν να δουν οι επίδοξοι διεκδικητές της εξουσίας μιας χρεοκοπημένης χώρας είτε αυτοί είναι Συριζαίοι είτε Νεοδημοκράτες;
Έχουμε τα ήδη ψηφισμένα προεκλογικώς μέτρα με το επίδομα σύνταξης, τη μείωση του ΦΠΑ, τις 120 δόσεις και τα παντοειδή επιδόματα. Τα έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση προκειμένου να πείσει τους ψηφοφόρους και φυσικά σύρθηκε και η Ν.Δ και τα ψήφισε γιατί διαφορετικά θα εισέπραττε την οργή των ψηφοφόρων και θα έδινε επιχειρήματα στον ΣΥΡΙΖΑ να τη χαρακτηρίζει ανάλγητη που δεν αισθάνεται τις ανάγκες των φτωχών ανθρώπων.
Τα μέτρα αυτά κοστολογήθηκαν μόλις χθες από την Κομισιόν περίπου σε 1,9 δισ. Η επίσημη αιτιολόγηση ήταν πως υπάρχει δημοσιονομικός χώρος καθώς στο τέλος του χρόνου θα υπάρχει σημαντικό υπερπλεόνασμα πάνω από το 3,5% που είμαστε υποχρεωμένοι να δημιουργούμε. Μάλιστα ανακοινώθηκε και ένα τρικ πώς από το μαξιλάρι ασφαλείας των 28 δισ. που έχει δημιουργηθεί από την υπερφορολόγηση, τη μη καταβολή συντάξεων σε νέους συνταξιούχους, τη μη αποπληρωμή των προμηθευτών του δημοσίου και την περαιτέρω μείωση του Προγράμματος Δημοσίων επενδύσεων, τα 5,5 δισ. θα μεταφερθούν σε άλλο ειδικό λογαριασμό και θα κατανεμηθούν στα τρία επόμενα χρόνια, ως εγγύηση, αν το πλεόνασμα δεν φθάσει στο 3,5% του ΑΕΠ.
Πλην όμως το τρικ αυτό απορρίφθηκε από τους θεσμούς και δεν μπήκε καν σε συζήτηση. Κατά συνέπεια οι θεσμοί από τώρα βλέπουν μια τρύπα 1,9 δισ. για τη χρονιά που διανύουμε.
Και πριν δοθεί μια πειστική απάντηση πως θα αντιμετωπιστεί αυτή η τρύπα,με δεδομένη και την ισχνή και εκτός στόχων ανάπτυξη, την επομένη των εθνικών εκλογών μας προκύπτει νέο θέμα.
Αυτό της μη μείωσης του αφορολόγητου.
Κι ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει ψηφίσει 2 φορές τη μείωση κατόπιν πιέσεων των δανειστών και σε κάθε Eurogroup επαναβεβαίωνε τη δέσμευση της, αίφνης πριν από τις Ευρωεκλογές και πάλι μέσα στον πυρετό των παροχών, βγήκε και δήλωνε πως δεν θα εφαρμόσει αυτό το νόμο όπως έκανε και με τις συντάξεις.
Η Ν.Δ βλέποντας τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και προκειμένου να μη της χρεώσουν και πάλι αναισθησία, υπερέβαλλε εαυτόν και πρότεινε στην κυβέρνηση πως αν το εννοεί να φέρει νομοσχέδιο στη Βουλή και να καταργήσουν όλοι μαζί τη μνημονιακή υποχρέωση από τώρα.
Προς στιγμήν η κυβέρνηση ποίησε την νήσσαν και έμεινε στις λεκτικές υποσχέσεις.
Στη συνέχεια όμως ήρθε η συντριβή των ευρωεκλογών και η προκήρυξη των εθνικών εκλογών.
Και τι βλέπουμε τώρα; Ο Τσίπρας συναισθανόμενος προφανώς το μοιραίο και από τις εθνικές κάλπες, φέρνει νομοσχέδιο για τη μη μείωση του αφορολόγητου που θα ψηφισθεί την τελευταία ημέρα εργασιών της παρούσας Βουλής. Δηλαδή αύριο και με δεδομένη την απόφαση αποχής της Ν.Δ από τις συζητήσεις και το κοινοβουλευτικό έργο αυτών των ημερών ,καθώς έκρινε πως δεν θέλει να νομιμοποιεί τις παντοειδείς ρουσφετολογικές ρυθμίσεις λίγα 24ωρα πριν διαλυθεί η Βουλή.
Επομένως ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνος του θα καταργήσει τον δικό του νόμο και θα προσθέσει άλλη μια τρύπα 2 δισ. περίπου στην οικονομία της χώρας παγιδεύοντας τον Μητσοτάκη να τον εφαρμόσει καθώς άλλωστε το είχε προτείνει και ο ίδιος.
Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ θα επαίρεται πως αυτός δεν μείωσε το αφορολόγητο κι είναι ο φιλολαϊκός της ιστορίας ενώ η Ν.Δ θα βρεθεί να χάνει με γκολ από τα αποδυτήρια.
Μα θα πει κανείς, είναι κακό να μη μειωθεί το αφορολόγητο που αφορά σε όλους τους Έλληνες οι οποίοι θα επωφεληθούν από 600 έως 1200 ευρώ ετησίως;
Προφανώς και δεν είναι κακό. Πλην όμως αν είναι να ξαναπέσει η χώρα στα βράχια( γιατί εκεί την οδηγούν με όλες αυτές τις παροχές που κατά τα άλλα δεν θα έδιναν) και να πληρώσουμε όλοι μαζί ένα πολύ βαρύτερο λογαριασμό και να ξαναφέρουμε το ΔΝΤ να μας σώσει όπως εκείνο ξέρει, τότε καλύτερα να μας λείπει το βύσσινο.
Πρώτα να πατήσει γερά στα πόδια της η οικονομία, να αρχίσει να αποδίδει, να γεννά νέο πλούτο και μετά οι ελαφρύνσεις και η αναδιανομή.
Δυστυχώς όμως, η Ελλάδα στις προεκλογικές περιόδους μετατρέπεται σε Ελντοράντο και η πλειοδοσία παροχών είναι μια πάγια τακτική ακόμα και από τους πιο ορθολογιστές και ρεαλιστές πολιτικούς. Κι αυτό γιατί διαφορετικά δεν κερδίζονται εκλογές.
Και για το μέλλον αυτής της χώρας, όσο κι αν ομνύουν σ’ αυτό φαρισαϊκά, ναρκοθετείται διαρκώς και μοιραία θα οδηγούμαστε από χρεοκοπία σε χρεοκοπία και από λιτότητα σε μεγαλύτερη λιτότητα.