Να λοιπόν, που όντως υπήρχε ένα πρόβλημα που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μεγαλύτερο για τη χώρα, από αυτό της οικονομικής κρίσης. Το προσφυγικό.
Οι ραγδαίες εξελίξεις των τελευταίων ημερών αποδεικνύουν περίτρανα πως και αυτό το μείζον θέμα, η κυβέρνηση το υποτίμησε όπως φυσικά και τη χρεοκοπία της χώρας.
Οι αριστερίστικες ιδεολογίες για χώρα χωρίς σύνορα, για πρόσφυγες που λιάζονται και μεταναστευτική πολιτική μπάτε σκύλοι αλέστε, ήταν θέμα χρόνου να προκαλέσουν αυτό το δράμα που παίζετε αυτές τις ώρες, σχεδόν σε όλη την ελληνική επικράτεια με τους χιλιάδες εγκλωβισμένους δύσμοιρους πρόσφυγες, που απεγνωσμένοι δεν ξέρουν που να πάνε και την επίσημη πολιτεία να μην ξέρει τι να τους κάνει.
Βλέπετε, όταν κάποιοι ένα χρόνο πριν, στηλίτευαν την Τασία Χριστοδολουπούλου πως με τις αμετροεπείς δηλώσεις της, έδινε στην ουσία ένα σαφέστατο μήνυμα προς όλους τους διακινητές ανθρώπινων ψυχών, να κατευθύνουν τα καραβάνια των προσφύγων και των μεταναστών προς την Ελλάδα, η κυβέρνηση τους κατηγορούσε για ρατσισμό, ξενοφοβία και ακροδεξιές απόψεις.
Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι, το πρόβλημα μέρα με τη μέρα διογκωνόταν αλλά οι προτεραιότητες της κυβέρνησης ήταν άλλες όπως για παράδειγμα οι άδειες των τηλεοπτικών σταθμών. Ξέροντας ότι στα Τουρκικά παράλια περιμένουν σχεδόν 2 εκατομμύρια πρόσφυγες να περάσουν απέναντι, η ελληνική κυβέρνηση περί άλλων τύρβαζε αντί να οργώνει την Ευρώπη και να κτυπάει καμπανάκια για την ανθρωπιστική κρίση που έρχεται κατά κύματα στη χώρα μας.
Έτσι, βρέθηκε προ τετελεσμένων, όπως γίνεται πάντα και αποδέχθηκε το στόλο του ΝΑΤΟ να αναλάβει δράση αναχαίτισης και τάξης στα ελληνικά θαλάσσια σύνορα. Και τι ειρωνεία, όταν μόλις πριν από τρεις μήνες, ασκούσε veto στην ενίσχυση της Frontex για τη φύλαξη των συνόρων της χώρας και σκιαμαχούσε ποιος θα έχει τον πρώτο ρόλο στις περιπολίες, το Λιμενικό Σώμα ή η διεθνής δύναμη της Frontex. Αυτά όμως ανήκουν στην ιστορία. Το θέμα είναι τι γίνεται από δω και πέρα.
Με κλειστά σύνορα σε ένα παράδοξο ντόμινο που ξεκινάει από την Αυστρία και επεκτείνεται και σε άλλες χώρες της ΕΕ που από τη μια συμφώνησαν στην Σύνοδο κορυφής της προηγούμενης Παρασκευής να μην κλείσουν τα σύνορα τους μέχρι τις 6 Μαρτίου και μέσα σε λίγες ώρες αθέτησαν τη συμφωνία τους και σήκωσαν αντάρτικο στο σχέδιο της Μέρκελ.
Οι ροές όμως, συνεχίζονται αμείωτες και ενισχυμένες θα λέγαμε, τα hot spots μπούκωσαν μέσα λίγες ώρες και χιλιάδες ανθρώπινα δράματα, σέρνονται στην κυριολεξία στις εθνικές οδούς, στις πλατείες της Αθήνας και στο λιμάνι του Πειραιά.
Η επίσημη πολιτεία χωρίς καν μια στοιχειώδη οικονομική βοήθεια από την ΕΕ για να αντιμετώπιση τα επείγοντα της διατροφής αυτών των ανθρώπων, παραπαίει απεγνωσμένη και δεν ξέρει τι να κάνει και μόλις τώρα αποφάσισε να κάνει διαβήματα και παράπονα στις χώρες που αθέτησαν τη συμφωνία χωρίς να τη λαμβάνει κανείς υπόψη. Έφθασε μάλιστα σε τέτοιο σημείο απαξίας που οι Βαλκανικές χώρες ,(Αλβανία, Βοσνία, Βουλγαρία, Κόσοβο, Κροατία, Μαυροβούνιο, ΠΓΔΜ, Σερβία και Σλοβενία) υπό την Αυστρία να αποφασίσουν ερήμην μας, να μας μετατρέψουν σε μια ατέλειωτη αποθήκη ψυχών λες και το προσφυγικό είναι ένα θέμα της Ελλάδος και όχι πανευρωπαϊκό.
Με άλλα λόγια βάλαμε τρικλοποδιά στον εαυτό μας και μέσα από μια ακατανόητη αριστερή διεθνιστική αντίληψη, χωρίς γνώση των τεκταινομένων στη γεωγραφική μας γειτονιά και τώρα τρέχουμε και δεν φθάνουμε.
Και θα πει κανείς και ποια είναι τώρα η λύση; Όχι πάντως ελληνική όσο κι αν και τα περισσότερα κόμματα δεν σπεκουλάρουν πάνω στο προσφυγικό. Η λύση πρέπει να βρεθεί μέσα από την Ευρώπη κι εκεί θα πρέπει να δοθούν όλες οι μάχες και δεν χρειάζεται να περιμένουν την 6η Μαρτίου κι αν θα δεήσει η Τουρκία να συμμετάσχει στην προγραμματισμένη Σύνοδο. Αν και οι ελπίδες είναι πολύ χλωμές και με την ενεργοποίηση του ΝΑΤΟ, ακόμα δε και με μερικό άνοιγμα των συνόρων και πολύ φοβούμαι πως οι εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές και θα μας κάνουν να ξεχάσουμε τα δικά μας πραγματικά και επώδυνα προβλήματα από την οικονομική κρίση.