Αναγορεύουν ή και πλάθουν ήρωες που στέκονται -πάνω από τις μάζες ως φωτεινοί φάροι αλλά φωτίζουν και τα αρνητικά δείγματα που παραδίδονται στη χλεύη των πολλών.
Έτσι λοιπόν και στην παρούσα υγειονομική κρίση που αλλάζει καθημερινά τις ζωές μας και τις γενικότερες επιπτώσεις θα τις βλέπουμε εφεξής σε κάθε βήμα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, αναγορεύτηκαν και δικαίως ως ήρωες οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό της λεγόμενης πρώτης γραμμής.
Αυτοί δηλαδή που στα νοσοκομεία αναφοράς της χώρας δίνουν όλο αυτό το διάστημα, τον σκληρό αγώνα να σώσουν ζωές με κίνδυνο και τις δικές τους ζωές.
Ειδικότητες που σε άλλες εποχές δεν ήταν στην πρώτη γραμμή ζήτησης και επαγγελματικής καταξίωσης όπως οι λοιμοξιωλόγοι, επιδημιολόγοι, εντατικολόγοι , αναισθησιολόγοι κλπ που ήρθαν και σήκωσαν στις πλάτες τους όχι μόνο την προσπάθεια περιορισμού του ιού και της αντιμετώπισης της ασθένειας του covid 19, αλλά και να προσδώσουν κύρος στο δημόσιο σύστημα υγείας της χώρας.
Ένα μικρό ποσοστό από το σύνολο των λειτουργών στο δημόσιο σύστημα υγείας, μέσα σε λίγο διάστημα, ήρθε και ξέπλυνε τις αμαρτίες δεκαετιών και πλέον τώρα όλοι αναγκάζονται να ομιλούν για ανάγκη στήριξης και ουσιαστικά επανίδρυσης του ΕΣΥ.
Ξεχάστηκαν ως δια μαγείας, όλα εκείνα τα φαινόμενα πλημμελούς παροχής υπηρεσιών, οι τριτοκοσμικές εικόνες των νοσοκομείων αλλά και γιατί να το κρύψουμε , τα φαινόμενα χρηματισμού λειτουργών προκειμένου ο ασθενής να τύχει της προσοχής και της απαιτούμενης επιμέλειας στην ασθένεια του.
Σήμερα, οι λίγοι πραγματικοί ήρωες, αυτοί που βρίσκονταν όλα τα προηγούμενα χρόνια υποαμοιβόμενοι στο περιθώριο της ιατρικής κοινότητας, “καθάρισαν” το σύνολο.
Μηδένισαν το κοντέρ και όλοι μιλούν με τα καλύτερα λόγια για τους γιατρούς του δημόσιου συστήματος ανεξαρτήτως της ειδικότητας και της προϊστορίας ενός εκάστου.
Δεν ξέρω για πόσο καιρό θα μείνουν στο απυρόβλητο, αλλά στο χέρι τους είναι τώρα που σιγά-σιγά τα νοσοκομεία της χώρας επανέρχονται στην κανονική τους λειτουργία, με τα προγραμματισμένα χειρουργεία και τις λοιπές υπηρεσίες, να αποδείξουν στην πράξη πως η κοινωνία κακώς, είχε μια τόσο κακή εικόνα και πως όλοι οι ασθενείς ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης και γνωριμιών, απολαμβάνουν τις ίδιες υγειονομικές υπηρεσίες.
Ένας άλλος μύθος που δημιουργήθηκε στις μέρες της καραντίνας, είναι η συλλογική υπευθυνότητα που επέδειξε ο γενικός πληθυσμός.
Έχω τη γνώμη και μακάρι να κάνω λάθος, πως πέραν των ανθρώπων που όντως ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου μαζί με το οικογενειακό και φιλικό τους περιβάλλον, υπάρχει στην κοινωνία ένα μεγάλο κομμάτι που πειθάρχησε αναγκαστικά.
Λίγο τα πρόστιμα, λίγο η κοινωνική κατακραυγή, επετεύχθη σε ένα ικανοποιητικό βαθμό, η λεγόμενη συμμόρφωση.
Όμως ,δεν έλειψαν τα φαινόμενα της έλλειψης κοινωνικής ευθύνης εκεί που δεν υπήρχε αστυνόμευση και πρόστιμα, όπως οι τράπεζες, τα σούπερ μάρκετ κλπ κατά τη διάρκεια της καραντίνας και πολύ περισσότερο από την περασμένη Δευτέρα που επετράπη η ελεύθερη κίνηση.
Το μαρτυρούν τα μποτιλιαρίσματα στους δρόμους αν και η οικονομική ζωή της χώρας, άνοιξε μόνο σε ποσοστό 10%. Που αλήθεια πάνε όλοι αυτοί πουν βγήκαν στους δρόμους; Ολοι στα κομμωτήρια, τα βιβλιοπωλεία και τα κέντρα αισθητικής;
Το μαρτυρούν ακόμα τα απαράδεκτα φαινόμενα με τις συναθροίσεις σε πλατείες ,όπως στην Αγία Παρασκευή, το Βόλο, τη Λάρισα , ή στα μπαρ που σερβίρουν -και καλά- ποτά take away που τα απολαμβάνουν οι πελάτες στο δρόμο, τον πεζόδρομο ή τα απέναντι παγκάκια, χωρίς κανόνες προφύλαξης, με υπόκρουση μουσικής από τους ιδιοκτήτες των μπαρ!
Τώρα λοιπόν που από τη συλλογική ευθύνη με αστυνομικά μέτρα, περνάμε στην ιδιωτική ευθύνη χωρίς έλεγχο, πολύ φοβούμαι πως θα αποδειχθεί πως δεν την έχουμε και σε μεγάλη …υπόληψη!
Κι αλίμονο ως κοινωνία αν δείξουμε τέτοια ανωριμότητα ώστε να αναγκάζεται κάθε τόσο η πολιτεία να επιβάλλει περιοριστικά μέτρα τοπικού χαρακτήρα, όταν διαπιστωθεί πως η κατάσταση ξεφεύγει και την ανευθυνότητα των ολίγων , θα την πληρώνουν πολύ περισσότεροι.
Θα μπορέσουμε άραγε να κρύψουμε ή και να εξαφανίσουμε την ελληναρά που κρύβουμε όλοι μέσα μας ή θα τον αμολήσουμε με την πρώτη ευκαιρία; Μάθαμε τίποτα από τον κορωνοϊό ή βγαίνουμε από την καραντίνα, ίδιοι και απαράλλαχτοι όπως μπήκαμε; Ιδού το ερώτημα και το νέο μεγάλο στοίχημα.