Ακόμα και τη βίαιη φτωχοποίησή μας, ακόμα και την πλήρη ανατροπή της ζωής μας, ακόμα και την αναγκαστική μετανάστευση των νέων μας, αλλά και όλα τα δεινά που μας έφερε η χρεοκοπία της χώρας θα μπορούσαμε να τα δούμε με άλλο μάτι, αν ξέραμε ότι με το τέλος των μνημονίων η Ελλάδα θα ήταν μια άλλη χώρα, απαλλαγμένη από τις χαίνουσες πληγές δεκαετιών που προκάλεσαν τη χρεοκοπία.
Αν δηλαδή οι πολιτικές ηγεσίες και η κοινωνία μάθαιναν από τα παθήματα και αποφασίζαμε όλοι μαζί να ξαναφτιάξουμε τη χώρα από το μηδέν χωρίς τις λογικές και τις νοοτροπίες με τις οποίες βολευτήκαμε όλοι για κάποιες δεκαετίες, πιστεύοντας ότι αυτό θα συμβαίνει στο διηνεκές γιατί είμαστε ο περιούσιος λαός επί της γης. Δυστυχώς, όμως, όχι απλώς οι περισσότεροι δεν καταλάβαμε τίποτα από την κρίση, αλλά είμαστε έτοιμοι να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη, με πρωτεργάτη την κυβέρνηση, που κατά τα άλλα θα έφερνε το νέο και με τον καταγγελτικό της λόγο στηλίτευε τις πρακτικές του παλιού πολιτικού συστήματος.
Στην πράξη, όμως, διαπιστώνουμε ότι όχι μόνο δεν άλλαξε τίποτε, αλλά, τουναντίον, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πολιτεύονται χειρότερα και από τους πιο φαύλους του παρελθόντος.
Στην προσπάθεια να απολαύσουν τα δικά τους παιδιά το λάφυρο του κράτους, μια και ο «σοφός» λαός τούς εμπιστεύτηκε τη διακυβέρνηση στην πιο κρίσιμη καμπή της Νεότερης Ιστορίας, δεν ορρωδούν προ ουδενός. Τα παραδείγματα πολλά και καθημερινά.
Η κομματική πελατεία έχει πάντα δίκιο και είναι χρήσιμη στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση για να διασωθούν και να μην καταποντιστούν. Αγνοούν όμως το απαύγασμα σοφίας παλιού πολιτικού που αρνιόταν τα ρουσφέτια στους ψηφοφόρους του, με το επιχείρημα «αν βολέψω έναν, θα δυσαρεστήσω και θα στρέψω εναντίον μου δέκα που δεν μπόρεσα να βολέψω».
Γιατί, ως γνωστόν, η αχαριστία του Ελληνα ψηφοφόρου είναι δεδομένη και παροιμιώδης. Ποτέ δεν αρκείται σε μια εξυπηρέτηση, καθώς οι ανάγκες του είναι διαρκείς και ανατροφοδοτούμενες. Την περασμένη εβδομάδα με μια τροπολογία η κυβέρνηση μοίρασε προσδοκίες μονιμοποίησης στους χιλιάδες συμβασιούχους του Δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, καταργώντας το υποχρεωτικό τρίμηνο εκτός δουλειάς μεταξύ της παλιάς και της ανανεωμένης σύμβασης. Οι συμβασιούχοι, λοιπόν, μετά από ένα διάστημα συνεχούς και αδιάλειπτης εργασίας στο Δημόσιο θα προσφύγουν στα δικαστήρια και θα απαιτήσουν ίσα δικαιώματα με τους μόνιμους, και για τους δικαστές θα είναι μονόδρομος η δικαίωσή τους!
Επίσης, η κομματική πελατεία, που εργάζεται με συμβάσεις στους δήμους και τις περιφέρειες και μετέχει τώρα στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ για κανονικές προσλήψεις, απαίτησε και πέτυχε την ενισχυμένη μοριοδότηση όσων έχουν προϋπηρεσία σε δήμους, αφήνοντας εκτός όσους ενδιαφέρονται για τις ίδιες θέσεις αλλά είχαν την ατυχία να έχουν προϋπηρεσία στον ιδιωτικό τομέα. Μια συμβασιούχα καθαρίστρια του δήμου δηλαδή καθαρίζει καλύτερα από μια άλλη του ιδιωτικού τομέα και πάει λέγοντας!
Το 2014 (δεν έχουν περάσει δα και πολλά χρόνια, άσχετα αν μας έχει φανεί αιώνας) ο πρωθυπουργός δεσμευόταν στις τηλεοράσεις και τα μπαλκόνια ότι θα καταργήσει τους μετακλητούς υπαλλήλους που απασχολούσε η τότε κυβέρνηση και πως θα δουλέψει με το άξιο δυναμικό του Δημοσίου. Το 2014 οι κακοί μετακλητοί του παλιού συστήματος ήταν 1.500.
Σήμερα οι καλοί και απαραίτητοι μετακλητοί, κατηγορίας Καρανίκα, έχουν φτάσει αισίως τους 2.100, αλλά αυτά είναι περσινά ξινά σταφύλια, κατά την αγαπημένη φράση των Συριζαίων όταν στριμώχνονται και δεν έχουν απαντήσεις.
Τελευταίος, αλλά με μεγαλύτερη σημασία, ο διορισμός του υψηλόβαθμου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι σήμερα γενικού γραμματέα Δημοσιονομικής Πολιτικής, στη θέση του επικεφαλής του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, ενός ανεξάρτητου και υπερκομματικού θεσμού, με θητεία που θα υπερβαίνει τον χρόνο παραμονής της κυβέρνησης στην εξουσία. Φροντίδα δηλαδή για τα δικά μας παιδιά και για την επόμενη μέρα σε θέσεις-κλειδιά. Οπως άλλωστε έχει συμβεί και με δεκάδες δικά τους στην κυριολεξία παιδιά που έχουν καταλάβει υψηλού επιπέδου μόνιμες θέσεις, από τη Βουλή μέχρι οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα, και με απολαβές που θα ζήλευαν ακόμα και οι πατεράδες τους βουλευτές και υπουργοί.
Πέρα από το γεγονός ότι αυτά τα φαινόμενα μας γυρίζουν σε εποχές που δεν θέλουμε να θυμόμαστε, πέρα από το ότι το νέο αποδεικνύεται χειρότερο από το παλιό με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο, είναι οφθαλμοφανές και κάτι ακόμα. Οι μέρες που ζούμε μοιάζουν με τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας και αυτοί ζουν σαν να μην υπάρχει αύριο παραβλέποντας ότι η κρίση όχι μόνο δεν παρήλθε, αλλά είναι πάσα στιγμή παρούσα και έτοιμη να ρίξει τη λάβα της σε όλους τους Ελληνες και όχι μόνο στους φιλήδονους που απολαμβάνουν τα προνόμια της εξουσίας. Οι κίνδυνοι ελλοχεύουν είτε από τα δικά μας δεδομένα λάθη, είτε από ένα απροσδόκητο διεθνές γεγονός, για να μας οδηγήσουν σε μια κανονική και με όλους τους τύπους και τις συνέπειες χρεοκοπία.