Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι τελευταίοι μήνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πιο καταστρεπτικοί και από τους πρώτους «επαναστατικούς» του 2015.
Υπάρχει βέβαια μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στις συγκρινόμενες περιόδους. Τότε ο πρωθυπουργός και οι μαθητευόμενοι μάγοι-υπουργοί του δεν ήξεραν τι τους γίνεται και όλοι μαζί παρασύρθηκαν από τον απερίγραπτο Βαρουφάκη, ο οποίος βρήκε έδαφος στους παραγεμισμένους με μαρξιστική ουτοπία και αγωνιστικότητα εγκεφάλους των συντρόφων του.
Εκτοτε έχουν περάσει 4 χρόνια, με πολλά τσαλακώματα, πολλές ιδεολογικές υπαναχωρήσεις, πολλές κωλοτούμπες και αναθεωρήσεις και ήταν λογικό να υποθέσει κανείς πως «έπαθαν και έμαθαν»!
Φευ, όμως, στην πράξη αποδεικνύεται ότι όχι μόνο δεν πήραν το μάθημά τους, αλλά είναι έτοιμοι να επαναλάβουν τα ίδια και μεγαλύτερα λάθη και να στείλουν και πάλι τον λογαριασμό στο ελληνικό κράτος, δηλαδή σε όλους εμάς τους φορολογούμενους.
Βλέπετε, οι επερχόμενες εκλογές σαλεύουν τον νου και το ένστικτο της κομματικής αυτοσυντήρησης αποδεικνύεται υπέρτερο του δημοσίου συμφέροντος.
Αρχισαν λοιπόν την κούρσα των παροχών από το τέλος του περασμένου χρόνου με το κοινωνικό μέρισμα και τις επιστροφές αναδρομικών σε ένστολους, δικαστικούς και πανεπιστημιακούς και δεν τσιγκουνεύτηκαν, ούτε καθυστέρησαν καθόλου.
Πρώτη έγνοια τους να μπουν γρήγορα λεφτά στις τσέπες των δικαιούχων, να «ζεσταθούν» λίγο μέσα στις γιορτές και να αναστρέψουν τη δημοσκοπική κατρακύλα.
Παράλληλα ξεκίνησαν να προσλαμβάνουν αφειδώς σε Δημόσιο, δήμους και οργανισμούς παρακάμπτοντας το ΑΣΕΠ, το μόνο θεσμικό όργανο για το οποίο μπορεί να υπερηφανεύεται η μεταπολιτευτική πολιτεία. Με τις γνωστές συνεντεύξεις και τα αδιαφανή κοινωνικά κριτήρια και προϋπηρεσίες μπαίνουν μπουλούκια-μπουλούκια άνεργοι πολίτες στον… καλό εργοδότη, το Δημόσιο, χωρίς να είναι βέβαιο αν όντως καλύπτουν πραγματικές ανάγκες ή απλώς ανάγκες του κυβερνώντος κόμματος.
Η καινούρια χρονιά μπήκε και γιορτάστηκε με την αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 11%, με προσωπική απόφαση του ίδιου του πρωθυπουργού, αν και λίγες μέρες πριν οι εκπρόσωποι της τρόικας διεμήνυαν ότι θα ήταν λάθος η αύξηση να υπερβαίνει το 5%-6%. Επειδή όμως εμείς έχουμε large και γαλαντόμο πρωθυπουργό, ο κατώτατος ανέβηκε στα 650 ευρώ, αν και απέχει ακόμα κατά 100 ευρώ από τις υποσχέσεις του ίδιου το 2014. Και μπορεί αυτό να μοιάζει ένα πολύ καλό μέτρο για τους δύσμοιρους τους εργαζόμενους, αλλά ελάχιστα ελήφθη υπόψη αν αυτό το κόστος μπορούν να το αντέξουν οι επιχειρήσεις – και κυρίως οι πολύ μικρές.
Και δεν θα είναι έκπληξη να δούμε στο επόμενο διάστημα μείωση θέσεων εργασίας σ’ αυτές ακριβώς λόγω του νέου κατώτατου μισθού.
Σφήνα στο κοινωνικά μέτρα πέρασε και η Συμφωνία των Πρεσπών – είμαι περίεργος όμως να μάθω τα κέρδη ή τις ζημιές για τη χώρα από αυτή την απόφαση.
Το νέο μέτωπο στο οποίο τώρα ρίχνουν το βάρος είναι οι 120 δόσεις στα ασφαλιστικά ταμεία και την Εφορία. Επειδή λοιπόν οι θεσμοί είναι αρνητικοί σε μια γενικευμένη ρύθμιση, θα προσπαθήσουν να τους ξεγελάσουν παρουσιάζοντας μέρος του σχεδίου τους ώστε να πάρουν καλή αξιολόγηση και στη συνέχεια όσο θα μπαίνουμε στην τελική ευθεία των εκλογών θα περάσουν όλο το σχέδιό τους ακόμα και νομοθετώντας μονομερώς και ανασταίνοντας τον παλιό «καλό εαυτό τους».
Την ίδια στιγμή έχουν ξεχάσει ότι πρέπει να προχωρήσουν τάχιστα τις ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες πάνε από αναβολή σε αναβολή (Ελληνικό, ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, Εγνατία, μαρίνες κ.λπ.) και περιλαμβάνονται στις δεσμευτικές υποχρεώσεις της χώρας.
Εχουν ξεχάσει επίσης να πάρουν έστω και ένα αναπτυξιακό μέτρο, με ορατό πλέον το ενδεχόμενο η χρονιά αυτή να κλείσει πολύ κάτω από τους στόχους τόσο στην ανάπτυξη όσο και στα πρωτογενή πλεονάσματα – με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Χωρίς δηλαδή καμιά συναίσθηση ότι η πολιτική του «πάρε κόσμε» μπορεί να εκτροχιάσει εκ νέου τα δημόσια οικονομικά και να χαθεί μέσα σε λίγους μήνες ό,τι με τόσο μόχθο, πόνο και αίμα του ελληνικού λαού κερδήθηκε τα τελευταία χρόνια. Ολα στον βωμό του πρόσκαιρου κομματικού οφέλους και της καμένης γης για τον επόμενο. Αραγε αυτό είναι το καινούριο στην πολιτική ή το χειρότερο από τα παλιά;