Γράφτηκε και δεν διαψεύσθηκε, πως η ιδέα να συγκεντρωθούν τα ταμειακά διαθέσιμα όλων των φορέων της γενικής κυβέρνησης στην Τράπεζα της Ελλάδας, ήταν της Κομισιόν.
Και το βρίσκω λογικό να θέλουν οι δανειστές να έχουν ακριβή εικόνα της ταμειακής κατάστασης της χώρας (τις υποχρεώσεις μας ούτως ή άλλως τις γνωρίζουν καλύτερα από εμάς), μη τυχόν συμβεί το ατύχημα από λάθος μέτρημα, κάτι που δεν θα το ήθελαν στην παρούσα φάση επ ουδενί. Κανείς φαντάζομαι στην Ευρώπη, δεν θα ήθελε να χρεωθεί ένα πιστωτικό γεγονός για μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια όταν οι ίδιοι έχουν δανείσει ήδη τη χώρα με 300 δισ. ευρώ. Και γι αυτό το λόγο η ΕΚΤ αύξησε κατά 1,5 δισ. τον ELA στις τράπεζες αφού αυτές θα υποστούν και την φυγή των κεφαλαίων των ταμείων.
Πέραν αυτού όμως, οι συνειρμοί που γίνονται με αυτές τις κινήσεις της κυβέρνησης, να σπάει τους κουμπαράδες και του τελευταίου οργανισμού, σίγουρα δεν είναι και οι καλύτεροι, αν σκεφτεί κανείς ότι κάτι ανάλογο είχε γίνει και στην Αργεντινή λίγες μέρες πριν χρεοκοπήσει.
Χώρια το τσαλάκωμα της εικόνας της κυβέρνησης που με τόση επιμέλεια φιλοτεχνούν τα επικοινωνιακά επιτελεία της που αναγκάζεται να υπογράψει Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου ενώ παράλληλα απειλεί τις Διοικήσεις των Ασφαλιστικών ταμείων πως αν δεν προσφέρουν “οικειοθελώς” τα ταμειακά τους διαθέσιμα τότε δεν θα πάρουν την κρατική επιχορήγηση για τις υποχρεώσεις τους.
Πάντως, αυτό που είναι σαφές και πλέον το ομολογούν σχεδόν όλοι οι υπουργοί και κυβερνητικοί παράγοντες, είναι πως οι ώρες που περνά η χώρα είναι πάρα πολύ κρίσιμες.
Ακόμα κι αυτοί που επιχειρούν να βγάλουν προς τα έξω κάποια νότα αισιοδοξίας λέγοντας πως οι διαπραγματεύσεις θα ολοκληρωθούν και δεν θα βγούμε από το ευρώ, δεν μπορούν να το κάνουν με τρόπο πειστικό και αληθοφανή. Γι αυτό φουντώνουν όλα τα σενάρια που φθάνουν ακόμα και σε προσφυγή στις κάλπες κάτι που ομολογώ δεν το καταλαβαίνω, Γιατί αν είναι να πάει ο ΣΥΡΙΖΑ σε εκλογές, λίγους μήνες μετά την 25η Ιανουαρίου, επειδή δεν μπορεί να υλοποιήσει αυτά που υποσχέθηκε (σκίσιμο μνημονίων, παροχές στους πολίτες ,επαναφορά στο 2009 κλπ), αναρωτιέμαι τι ακριβώς θα ζητήσει από τους πολίτες. Θα ζητήσει την ψήφο των πολιτών για να μην κάνει αυτά που υποσχέθηκε τον Ιανουάριο αλλά να κάνει όλα εκείνα για τα οποία καταψηφίστηκε η προηγούμενη κυβέρνηση; Ε αν είναι να το δούμε κι αυτό, τι να πω, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Επί του παρόντος όμως, η κατάσταση έχει φθάσει στο μη περαιτέρω. Δεν γίνεται να ζούμε μη γνωρίζοντας τι μας περιμένει κυριολεκτικά την επόμενη μέρα. Δεν πάει άλλο με το μέτρημα των κερμάτων. Πρέπει αυτή η “επίπονη” διαπραγμάτευση να καταλήξει επιτέλους γιατί η τρίμηνη αβεβαιότητα απειλεί να νεκρώσει όλη τη χώρα και η ζημιά που σημειώνεται στην οικονομία είναι ενδεχομένως πολύ μεγαλύτερη από τα όποια ενδεχόμενη κέρδη της σκληρής διαπραγμάτευσης. Κι αυτό με το αισιόδοξο σενάριο ότι στο τέλος θα υπάρξει συμφωνία και θα αποφύγουμε τα χειρότερα. Γιατί αν παρ’ όλα αυτά φθάσουμε και σε ναυάγιο τότε κάποιοι δεν θα βρίσκουν μαντήλι να κλάψουν.