Οι τελευταίες μέρες και ώρες θυμίζουν μια παραπαίουσα κυβέρνηση όπου οι σταθερές έχουν εξαφανιστεί. Ολα τα μέτωπα είναι ανοιχτά και όλα τα ενδεχόμενα επίσης, και εξ αυτού οι κινήσεις της είναι έντονα σπασμωδικές – σε σημείο που να μην ξέρει κανείς τι μέλλει γενέσθαι σε όλα τα καυτά μέτωπα. Και δεν είναι λίγα. Κάθε τόσο, δε, προκύπτουν και νέες οικονομικές τρύπες είτε στο Δημοσιονομικό είτε στο Ασφαλιστικό, με παρεπόμενο να αρχίζει ένας ακόμα κύκλος σεναρίων για νέες έκτακτες εισφορές, νέες φορολογικές κλίμακες και, φυσικά, νέες περικοπές σε συντάξεις – τόσο για τους μελλοντικούς όσο και για τους νυν συνταξιούχους.
Δεν ξέρει κανείς τι να πρωτοπιστέψει απ’ όλα αυτά που διαρρέονται από υπουργούς, αρμόδιους και μη, αλλά, δεδομένων των οδυνηρών εμπειριών όλων των προηγούμενων ετών, καλύτερα να προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα.
Οταν, για παράδειγμα, ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης παραδέχεται -παρότι δεν είναι ο αρμόδιος- ότι συζητούν το ενδεχόμενο αύξησης της εισφοράς αλληλεγγύης έως και στο 10%, τότε καλομελέτα κι έρχεται. Οταν η άλλοτε κόκκινη γραμμή Τσίπρα για μη περικοπή των κύριων συντάξεων μετατρέπεται τώρα από τον Κατρούγκαλο σε «προσπάθεια με κάθε τρόπο να μην κοπούν οι κύριες συντάξεις», τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό τι περιμένει τους συνταξιούχους. Κάποιοι μάλιστα από το κυβερνητικό στρατόπεδο λένε ότι οι περικοπές έχουν ήδη γίνει αποδεκτές. Η συζήτηση γίνεται για το ποσοστό!
Στο θέμα των αγροτών είναι ακόμα θολή η εικόνα, καθώς δεν γνωρίζουμε μέχρι πού θα αφήσει το κουαρτέτο την κυβέρνηση να ελιχθεί, καθώς η κατάσταση με την Ελλάδα κομμένη στα δύο και στα τρία δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ. Στην πραγματικότητα βέβαια τα περιθώρια να κάνει πίσω η κυβέρνηση είναι περιορισμένα, καθώς οι ελπίδες για πολιτική διαπραγμάτευση με τους δανειστές και ο συμψηφισμός με το Προσφυγικό απλώς δεν υπάρχουν.
Οι Ευρωπαίοι ξεκαθαρίζουν με κάθε ευκαιρία ότι η αξιολόγηση θα γίνει, όταν γίνει, αυτόνομα και το Προσφυγικό θα εξεταστεί επίσης ξεχωριστά.
Τούτων δοθέντων, το επόμενο διάστημα εγκυμονεί στην κυριολεξία δυσάρεστες εξελίξεις σε όλα τα μέτωπα και δεν γνωρίζω αν ο κ. Τσίπρας αισθάνεται ακόμα ασφαλής με την πλειοψηφία των 153 βουλευτών, όταν πολλοί εξ αυτών δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν με ασφάλεια στις εκλογικές τους περιφέρειες. Πέσανε, αν και ήταν αναμενόμενο, όλα μαζί στην αριστερή μας κυβέρνηση και γι’ αυτό τα χαμόγελα κόπηκαν μαχαίρι, αν και η αλαζονεία ακόμα δεν έχει περιοριστεί ώστε να προσαρμοστεί στα νέα σκληρά δεδομένα.
Και γι’ αυτό τώρα η εξουσία είναι πιο επικίνδυνη από κάθε άλλη φορά, καθώς μέσα στην προσπάθειά της να κρατηθεί θα χρησιμοποιήσει όλους τους τρόπους και τις μεθόδους που έχει, αδιαφορώντας για αρχές και αξίες που έχουν κερδηθεί από το πολιτικό μας σύστημα και την κοινωνία μέσα από πολυετείς διεργασίες και αγώνες.
Και δείγματα επικίνδυνης αντιδημοκρατικότητας είδαμε αρκετά το τελευταίο διάστημα, όπως το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες, οι εξαγγελίες για νέες παρεμβάσεις στο ραδιόφωνο και στο Διαδίκτυο, αλλά και η ανήκουστη ολοκληρωτική άποψη Βερναρδάκη που θεωρεί ότι η παθογένεια της Δημοκρατίας μας οφείλεται στα ανεξέλεγκτα μέσα ενημέρωσης!
Είδαμε ακόμα την αντιδημοκρατική προσπάθεια παρέμβασης στο έργο και στη λειτουργία των ανεξάρτητων ρυθμιστικών αρχών, ακόμα και με νομοθετικές παρεμβάσεις, προκειμένου να ξηλώσουν διοικήσεις ώστε να αποκτήσουν τον έλεγχο.
Είδαμε επίσης την ανήκουστη απαγόρευση Φίλη στους μαθητές να διαδηλώνουν μαζί με τους γονείς τους ενάντια στη δημιουργία hot spots, ενώ δεν θα μας εκπλήξει αν η απαγόρευση διαδηλώσεων για μαθητές γενικευτεί!
Αν και μεταξύ μας, κάτι τέτοιο ίσως να μας προστάτευε στο μέλλον από άλλον έναν πρόεδρο 15μελούς που θα ήθελε να μας σώσει!