Δεν μπορεί, αυτοί που μας κυβερνούν κάτι παίρνουν που τους «ανεβάζει» και δραπετεύουν από τα γήινα προβλήματα και την κοινή λογική.

Δεν εξηγείται διαφορετικά ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν, κινούνται και επικοινωνούν με όλους τους υπόλοιπους.

Πρώτο παράδειγμα, πήγε προχθές ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στην Μπρατισλάβα για την καθορισμένη συνεδρίαση του Eurogroup, που θα εξέταζε ανάμεσα στα άλλα και την πορεία υλοποίησης των προαπαιτούμενων, για να πείσει τους ομολόγους του να αποδεσμεύσουν την υποδόση των 2,8 δισ. ευρώ. Λεφτά που έχει ανάγκη η αποξηραμένη ελληνική οικονομία και τα περιμένει πώς και πώς η αγορά. Και ω! του παραλογισμού, από τα 14 προαπαιτούμενα είχε να παρουσιάσει μόνο 2,5! Φυσικό και αναμενόμενο για κάθε λογικό άνθρωπο ήταν αυτό που του είπαν οι ομόλογοί του: Ξαναέλα να συζητήσουμε όταν θα έχετε υλοποιήσει όλες τις δεσμεύσεις σας.

Τα λεφτά εδώ είναι, αλλά για να τα πάρετε πρέπει να σοβαρευτείτε. Κι είπε ένα ΟΚ και γύρισε με άδεια χέρια. Τι κι αν χιλιάδες επιχειρήσεις περιμένουν να πάρουν μέρος των χρημάτων που τους οφείλει το Δημόσιο για προϊόντα και υπηρεσίες που πρόσφεραν εδώ και χρόνια. Ποιος νοιάζεται γι’ αυτές τις επιχειρήσεις και, κυρίως, για τους ανθρώπους που δουλεύουν σε αυτές απλήρωτοι και απελπισμένοι.

Δεύτερο παράδειγμα: ενώ ως χώρα δεν έχουμε μαντίλι να κλάψουμε και με την αξιοπιστία μας στο ναδίρ, χωρίς να φαίνεται φως από πουθενά, ο πρωθυπουργός συνεχίζει να ταΐζει με σανό το ακροατήριό του. Επαναφέρει στο προσκήνιο ως προτεραιότητα τη διεκδίκηση των πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία, ένα θέμα το οποίο ήταν η σημαία της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του ΣΥΡΙΖΑ του 2015, ξέροντας πολύ καλά ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο (να μας πληρώσουν οι Γερμανοί) δεν υπάρχει στον αιώνα τον άπαντα και δεν είναι της παρούσης να αναφερθούμε στα λάθη που έχουν γίνει διαχρονικά από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Λάθη που έχουν περιπλέξει το ζήτημα και έχουν εφοδιάσει με ατράνταχτα νομικά επιχειρήματα την απέναντι πλευρά.

Γιατί λοιπόν το επαναφέρει και ποιους θέλει να κοροϊδέψει;

Τρίτο παράδειγμα, το χρέος της χώρας. Μέχρι τώρα ξέρουμε ότι οι Ευρωπαίοι, παρότι από το 2012 είχαν υποσχεθεί πως θα το ρυθμίσουν μόλις η χώρα παρουσιάσει πρωτογενή πλεονάσματα, βρίσκουν κάθε τόσο δικαιολογίες ώστε να το αποφύγουν ή το παραπέμπουν στο μέλλον. Βλέπετε, είναι κι αυτοί πολιτικοί που λογοδοτούν στους ψηφοφόρους τους, οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό δεν θέλουν να ακούνε για το ελληνικό πρόβλημα γιατί έχουν μπουχτίσει και η εικόνα που έχει «φιλοτεχνηθεί» από ηγέτες και μέσα ενημέρωσης για την Ελλάδα δεν είναι και η πιο κολακευτική. Το τελευταίο λοιπόν που έχουν πει είναι ότι μόλις τελειώσουν όλες οι αξιολογήσεις και η χώρα, εκτός από πλεονάσματα, περάσει στην ανάπτυξη και εφαρμόσει μέχρι κεραίας όλα όσα προβλέπει το τρίτο μνημόνιο θα ανοίξει… η συζήτηση για τους τρόπους ελάφρυνσης του χρέους.

Εμείς λοιπόν δεν κάνουμε τίποτα απ’ όσα δεσμευτήκαμε και κάποια που -κουτσά στραβά- προχωρούν, όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, κάθε τόσο κάποιος υπουργός σηκώνει μπαϊράκι και δημιουργεί νέα προσκόμματα, για να μην ολοκληρωθούν (Ελληνικό, ΔΕΣΦΑ, αεροδρόμια κ.λπ.).

Ο πρωθυπουργός αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για το χρέος με το επιχείρημα ότι αυτό είναι πρόβλημα της Ευρώπης και αν δεν επιλυθεί, η Ευρώπη θα διαλυθεί!
Σοβαρά, τα πιστεύει αυτά; Επειδή εμείς χρωστάμε, οι πιστωτές οφείλουν να μας μειώσουν το χρέος γιατί διαφορετικά θα έχουν και οι ίδιοι πρόβλημα; Δεν περνάει από το μυαλό του πρωθυπουργού ότι:

■ Ακόμα κι αν κάνουμε στάση πληρωμών και χρεοκοπήσουμε, αυτά που οφείλουμε στις ευρωπαϊκές χώρες θα πληρωθούν ό,τι κι αν γίνει γιατί υπάρχουν ισχυρότατες διεθνείς συμβάσεις και εξασφαλίσεις ότι θα τα πάρουν πίσω με κάθε τρόπο όσα χρόνια και να περάσουν;

■ Η όποια ενδεχόμενη ρύθμιση χρέους γίνει θα γίνει όχι γιατί οι δανειστές είναι καλοί και μας κάνουν χάρη, αλλά για να καταφέρουν να πάρουν πίσω τα λεφτά τους έστω με μικρότερες δόσεις και σε βάθος χρόνου.

Ολα τα άλλα είναι παραμύθια της Χαλιμάς. Παρέλκει η αναφορά στον κ. Γιάννη Δραγασάκη που θυμήθηκε ότι η συνολική διαγραφή του χρέους ήταν και παραμένει στόχος της κυβέρνησης!

Μετά ταύτα, βλέπετε καμιά επαφή με την πραγματικότητα;