Αναμφίβολα το ασφαλιστικό μας σύστημα είναι βαριά άρρωστο εδώ και δεκαετίες με ευθύνη όλων μας (πολιτικών, συνδικαλιστών και πολιτών) και βρίσκεται ένα βήμα πριν κρασάρει.
Βλέπετε, όταν ο Γιαννίτσης ετοίμασε ένα σχέδιο διάσωσης το 2001 με μέτρα που μπροστά στα σημερινά έμοιαζαν με χάδι, εκατομμύρια άνθρωποι είχαν ξεχυθεί στους δρόμους, έτοιμοι να κατασπαράξουν τον «ανάλγητο» υπουργό και την ομάδα σοφών που είχε καταρτίσει το σχετικό νομοσχέδιο.
Περισσότεροι κι από τους διαδηλωτές για το όνομα των Σκοπίων. Τέτοια αγωνιστικότητα και τόσο πάθος! Γιαννίτσης και νομοσχέδιο αποσύρθηκαν άρον άρον για να μην πέσει η κυβέρνηση – και με κάποια μπαλώματα μετατέθηκε το πρόβλημα στο μέλλον.
Το οποίο μέλλον ήρθε απειλητικότερο αφού στο μεταξύ εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας απόλαυσαν όλα αυτά τα χρόνια συντάξεις και παροχές παχυλές από τα αποθεματικά των Ταμείων κι ενώ οι εισροές εισφορών μειώνονταν χρόνο με τον χρόνο γιατί απλούστατα μειώνονταν οι εργαζόμενοι και αυξάνονταν οι συνταξιούχοι ηλικίας 40-50 χρόνων!
Ηρθαν μετά η οικονομική κρίση και τα μνημόνια και η καταστροφή ολοκληρώθηκε πριν την ώρα της.
Σήμερα, σε μια χώρα με 1.500.000 ανέργους και 3.000.000 συνταξιούχους, καλούνται οι περίπου 3.000.000 εργαζόμενοι να πληρώνουν με τις εισφορές και τους φόρους τους και να τους εξασφαλίζουν μια αξιοπρεπή διαβίωση. Σε μια σχέση, ένας εργαζόμενος ανά συνταξιούχο, ακόμα και όλο τον μισθό του να δίνει, ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Ετσι απλά και μπακαλίστικα.
Συν τοις άλλοις, οι σημερινοί εργαζόμενοι έχουν χάσει 30%-50% από τα εισοδήματα που είχαν προ κρίσης, άρα αναλογικά μειώθηκαν και οι εισφορές προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Χώρια η μαύρη εργασία που ζει και βασιλεύει.
Τώρα, λοιπόν, έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Αφού περιμέναμε να μας το επιβάλουν οι δανειστές, και δεν φρόντισαν αυτοί που μας κυβερνούσαν, από την πρώτη μέρα της χρεοκοπίας, να πάρουν δραστικά μέτρα για το Ασφαλιστικό χωρίς να μας το ζητήσουν, να κόψουν τις πρόωρες συντάξεις, να αυξήσουν τότε τα όρια συνταξιοδότησης και να ορθολογικοποιήσουν το ποσοστό αναπλήρωσης των καταβαλλόμενων συντάξεων, ήρθε το μη περαιτέρω. Λάθος άνθρωποι σε λάθος θέσεις, δειλοί και άβουλοι πολιτικοί που και τότε αλλά ακόμα και τώρα για το μόνο που νοιάζονται είναι το πολιτικό προσωπικό τους κόστος – και όχι το κόστος που θα κληθούν να πληρώσουν οι μελλοντικές γενιές και οι νέοι εργαζόμενοι.
Οι περισσότεροι από τους πολιτικούς που συνήργησαν στο διαρκές έγκλημα έχουν από καιρό περάσει στο περιθώριο ή αποβλήθηκαν από την πολιτική σκηνή και ήρθαν οι σημερινοί με υποσχέσεις (τι άλλο;) πως δεν θα θίξουν τα κεκτημένα.
Και αυτό ακριβώς επιχειρούν με το νομοσχέδιο που ετοίμασαν. Να θιγούν όσο το δυνατόν λιγότερο οι σημερινοί συνταξιούχοι και να αναλάβουν τη ζημιά αυτοί που θα συνταξιοδοτηθούν στο μέλλον, αφού όμως πρώτα απομυζηθούν ως εργαζόμενοι με αβάσταχτες εισφορές και φόρους!
Θα δουλεύουν, δηλαδή, ως τα βαθιά γεράματα και όταν και αν προλάβουν να βγουν στη σύνταξη, αυτή θα είναι ψίχουλα σε σχέση με αυτές που καταβάλλονται σήμερα, ακόμα και σε αυτούς που δούλεψαν σε όλη τους τη ζωή 15-20 χρόνια.
Με μια απίστευτη ελαφρότητα επίσης αποφασίζουν την αύξηση των εισφορών από εργοδότες και εργαζόμενους (απορώ μάλιστα τι σόι εργοδότες είναι αυτοί που πήγαν και συμφώνησαν με τον Τσίπρα), γιατί απλά τους έλειπαν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια.
Αραγε δεν κατάλαβαν πως όταν ο Σαμαράς μείωσε τις εργοδοτικές εισφορές για πρώτη φορά ύστερα από 5 χρόνια άρχισε έστω και λίγο να μειώνεται η ανεργία; Είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθούν πως η μοναδική ελπίδα για έξοδο από την κρίση είναι οι επενδύσεις, η ανάπτυξη και η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας που θα τροφοδοτήσουν και τα κρατικά ταμεία και τα ασφαλιστικά αλλά και θα επανεκκινήσουν την οικονομία;
Προφανώς οι εμμονές και οι αγκυλώσεις ορισμένων δεν αφήνουν περιθώρια. Γι’ αυτό και όλες οι ενέργειές τους συντείνουν στο να διώχνουν επενδυτές, να διώχνουν επιχειρήσεις, γιατί στα μυαλά τους το επιχειρείν και το δημιουργείν είναι εγκλήματα καθοσιώσεως!