Τόσο το δεκαετές ομόλογο που εκδόθηκε πριν λίγες μέρες όσο και η έκδοση εντόκων γραμματίων χθες, πέτυχαν ιστορικά χαμηλά ρεκόρ. Τα έντοκα μάλιστα για πρώτη φορά ενδεχομένως και από συστάσεως, αρνητικά επιτόκια.
Τα νέα από τη φορολογία επίσης είναι καλά τόσο από αυτά που έχουν ήδη μπει σε ισχύ όσο και από αυτά που θα ισχύσουν από τον καινούργιο χρόνο και θα περιλαμβάνονται στο υπό κατάθεση νομοσχέδιο. Μικρές μεν μειώσεις αλλά πρόδρομες και για άλλες, αν όλα εξελιχθούν όπως τα σχεδιάζει η κυβέρνηση.
Τα νέα από τις νέες επενδύσεις επίσης καλά γιατί με αφορμή το ξεκόλλημα της εμβληματικής επένδυσης του Ελληνικού, κάτι φαίνεται να κινείται. Μένει να δούμε και άλλες μικρές και μεσαίες επενδύσεις που θα κάνουν τη διαφορά στη γενική επενδυτική άπνοια των τελευταίων ετών.
Τα νέα για αρκετές χιλιάδες συνταξιούχων μετά και την απόφαση του ΣτΕ που έκρινε ορισμένες διατάξεις του νόμου Κατρούγκαλου αντισυνταγματικές, είναι επίσης καλά, μετά και τη δέσμευση του πρωθυπουργού ότι η κυβέρνηση θα συμμορφωθεί με την απόφαση.
Νέα όμως από το μέτωπο των μισθών των εργαζομένων δεν ακούμε καθόλου. Για τους μισθούς των εργαζομένων που υποχρεώθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια να αποδεχθούν με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης αλλά και την υποχώρηση τους στις απαιτήσεις των εργοδοτών να εργάζονται χωρίς να αμείβονται για επιπλέον του ωραρίου ώρες, δεν βλέπουμε να λαμβάνεται κάποια πρωτοβουλία.
Είναι όλες αυτές οι χιλιάδες των εργαζομένων που εκ των πραγμάτων υποχρεώθηκαν να ανεχθούν ένα πρωτόγνωρο νέο καθεστώς εργασίας για Ευρωπαϊκή χώρα, ελπίζοντας πως βάζοντας πλάτη στο να κρατηθούν εν ζωή επιχειρήσεις και παράλληλα να αποφύγουν ψυχικές ασθένειες που γεννά η ανεργία, ήλπιζαν πως η επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα, θα σήμαινε και γι αυτούς σταδιακή επιστροφή στη ζωή.
Κι όμως όπως φαίνεται, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα θα αργήσουν πολύ να δουν βελτίωση των μισθών τους (πέραν των φορολογικών ελαφρύνσεων), είτε αφορά στον κατώτατο είτε στο ωρομίσθιο τους είτε ακόμα στις ημέρες απασχόλησης.
Κανείς δεν έχει την απαίτηση αυτά τα προβλήματα να λυθούν από τη μια μέρα στην άλλη όπως δεν περιμένει η βαριά πληγείσα επιχειρηματικότητα να περάσει από τη μια μέρα στην άλλη σε τρελή κερδοφορία που μπορεί να μοιραστεί στους εργαζόμενους.
Από την άλλη όμως, είναι δώρο άδωρο να περιμένουν οι εργαζόμενοι του ιδιότυπου περιθωρίου, να υλοποιηθούν νέες επενδύσεις, να ανοίξουν νέες δουλειές για να αναζητήσουν αλλού την τύχη τους ή να υποχρεωθούν οι νυν εργοδότες τους να δώσουν αυξήσεις για να μην τους χάσουν. Δεν υποστηρίζω φυσικά τις μπούρδες του ΣΥΡΙΖΑ και την διαστημική τους θεωρία πως πρέπει να δοθούν αυξήσεις στους μισθούς γιατί έτσι θα έρθει η ανάπτυξη.
Όταν όμως έρχεται το κράτος και μειώνει τη φορολογία των επιχειρήσεων και των μερισμάτων και σχεδιάζει να το επεκτείνει και γενικώς τις ελαφρύνει όπως μπορεί, σίγουρα προοπτικά θα υπάρχει κάποιο περιθώριο και για τους εργαζόμενους τους οποίους οι επιχειρήσεις, προφανώς και τους χρειάζονται και δεν τους κρατούν για φιλανθρωπικούς λόγους.
Δεν λέω, καλή η πολιτική για το νοικοκύρεμα της χώρας και την ανάταξη της αξιοπιστίας της μετά τα 10 πέτρινα χρόνια, αλλά αν η πολιτική και οι πολιτικοί δεν είναι χρήσιμοι για όλους τους πολίτες, τότε οι «περιθωριοποιημένοι» μοιραία θα άγονται και θα φέρονται από λαϊκιστές και δημοκόπους, τα έργα και τις ημέρες των οποίων βιώσαμε με οδυνηρό τρόπο όλοι, τα τελευταία χρόνια.
Αρκετά λοιπόν με τις πολλές ταχύτητες εργαζομένων. Καιρός να μειωθούν αυτές και να διαχυθεί το γενικότερο νοικοκύρεμα προς όλους πλην των εκ πεποιθήσεως τεμπέληδων που βολεύονται με επιδόματα.