Ακόμα κι αν λυθεί -όπως λυθεί- το θέμα της διαπραγμάτευσης, για πόσο θα αντέξουν τα Ταμεία χωρίς τη λήψη κάποιων μέτρων ενίσχυσης του κουμπαρά τους; Πρέπει πάντα να εξαρτώνται από τον Προϋπολογισμό, δηλαδή από τους φόρους που πληρώνουν όλοι;
Οι ιδεοληψίες, οι δογματισμοί και οι αγκυλώσεις ταλαιπωρούσαν τον χώρο της Αριστεράς σε όλη την ιστορική της διαδρομή. Οσο βέβαια απείχε από τους θώκους της εξουσίας, τα ζητήματα αυτά ήταν εσωτερικής κατανάλωσης και προβληματισμού. Από τη στιγμή όμως που ο λαός εμπιστεύτηκε την τύχη της χώρας στα χέρια της, διαπιστώνουμε πως αυτές οι ιδεοληψίες έχουν προστεθεί στα ήδη πολλά προβλήματα της χώρας και της κοινωνίας.
Ετσι, εδώ και σχεδόν τέσσερις μήνες, μια χώρα που βρίσκεται για χρόνια στο κόκκινο των ελλειμμάτων και των χρεών κινδυνεύει να πέσει στο μαύρο σκοτάδι της χρεοκοπίας εξαιτίας των ιδεολογικών κόκκινων γραμμών της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ.
Ακατανόητες για λίγους αυτές οι εμμονές, αλλά απόλυτα κατανοητές από τους πολλούς αυτού του τόπου. Αυτοί οι «λίγοι» πάντως που δεν μπορούν να καταλάβουν αναρωτιούνται, χωρίς φυσικά να περιμένουν απάντηση: ΟΚ, μαζί σας να μην πειραχτεί στο ελάχιστο το ασφαλιστικό και το συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας και να μη γίνει αποδεκτή η απαίτηση των δανειστών για μηδενικά ελλείμματα στα Ταμεία και συντάξεις ανάλογες με αυτά που μαζεύουν.
Ομως για πόσο διάστημα θα μπορούν να δίνουν αυτές τις συντάξεις στον κόσμο αν οι δανειστές κόψουν τη χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας; Ή ακόμα κι αν λυθεί -όπως λυθεί- το θέμα της διαπραγμάτευσης, για πόσο θα αντέξουν τα Ταμεία χωρίς τη λήψη κάποιων μέτρων ενίσχυσης του κουμπαρά τους; Πρέπει πάντα να εξαρτώνται από τον Προϋπολογισμό, δηλαδή από τους φόρους που πληρώνουν όλοι; Από τους φόρους που πληρώνουν οι εργαζόμενοι των 800 και 1.000 ευρώ για να παίρνουν κάποιοι συντάξεις 2.500 ευρώ;
Μα θα αντιτείνει κάποιος, αυτοί που παίρνουν τέτοιες συντάξεις έχουν πληρώσει και ανάλογες εισφορές επί πολλά χρόνια. Στο σημείο αυτό όμως πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αυτές οι εισφορές φαγώθηκαν από προηγούμενους συνταξιούχους και τώρα δεν υπάρχουν στα Ταμεία για να λειτουργήσει η ανταποδοτικότητα. Οσο δεν γίνεται αυτό αντιληπτό το πρόβλημα θα διαιωνίζεται και θα απειλεί να μας καταπιεί όλους. Δεν γίνεται να συνεχιστεί η αντιστοιχία ενός εργαζομένου με έναν συνταξιούχο. Και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις συνταξιούχο περίπου 50 ετών! Είναι αδήριτη ανάγκη να αυξηθούν οι εργαζόμενοι μέσω των επενδύσεων και της ανάπτυξης, και αυτό είναι το μόνο με το οποίο δεν ασχολείται η κυβέρνηση. Εκτός κι αν έχει κάτι άλλο να προτείνει που μέχρι σήμερα δεν το έχουμε ακούσει.
Κόκκινη γραμμή και οι ομαδικές απολύσεις. Λες και οι επιχειρηματίες χαίρονται τρελά να απολύουν ομαδικά εργαζομένους πάνω στους οποίους επένδυσαν. Μα όταν αναγκάζεται κάποιος να απολύσει το κάνει γιατί η επιχείρησή του δεν πάει καλά. Πέφτει ο τζίρος του και συρρικνώνεται η επιχείρηση. Αν δεν περιορίσει τις δαπάνες του για να δημιουργήσει μια μικρότερη επιχείρηση, τότε σε λίγο δεν θα υπάρχουν ούτε επιχείρηση ούτε εργαζόμενοι. Επομένως, είναι προτιμότερο με βάση αυτή την κόκκινη γραμμή να χάσουν όλοι τη δουλειά τους απ’ το να τη χάσουν οι μισοί;
Χώρια που το 1,5 εκατομμύριο άνεργοι μας προέκυψε με τον απαγορευτικό νόμο των ομαδικών απολύσεων σε ισχύ!
Ακατανόητη επίσης η άλλη κόκκινη γραμμή για τις ιδιωτικοποιήσεις. Λες και έχει ο κρατικός τομέας να επιδείξει έστω κι ένα παράδειγμα υποδειγματικής και ανταγωνιστικής λειτουργίας κάποιας κρατικής δραστηριότητας. Εκτός αν θεωρούν μεγάλο επίτευγμα το γεγονός ότι στις κρατικές επιχειρήσεις μπορούν και βολεύουν τους κομματικούς στρατούς αδιαφορώντας για τους ισολογισμούς.
Από την άλλη, παρακολουθούμε πως δεν δυσκολεύονται και πολύ να πατήσουν κάποια άλλη κόκκινη γραμμή, αυτή των νέων φόρων. Στο πρώτο που υποχώρησαν ήταν η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, η αύξηση του ΦΠΑ, η αύξηση της έκτακτης εισφοράς και το χαράτσι στους τουρίστες.
Γαρνιρισμένοι όμως αυτοί οι νέοι φόροι με εσάνς Αριστεράς, καθώς θα είναι… δικαιότεροι και θα πλήττουν τα μεσαία στρώματα και πάνω! Αυξημένο ΦΠΑ όμως που να αφήνει ανέγγιχτους τους φτωχούς να το δω και να μην το πιστέψω!