Η αισιοδοξία στη χώρα για καλύτερες μέρες ήταν εμφανής σε όλα τα επίπεδα και οι περισσότεροι μοιάζαμε να είχαμε αφήσει πίσω όλα εκείνα που μας πλήγωναν λόγω της χρεοκοπίας και των μνημονίων.

Αναμέναμε πια λιγότερους φόρους, περισσότερες και καλοπληρωμένες δουλειές, ανάπτυξη και σταδιακή επιστροφή στα αυτονόητα και τη νέου τύπου κανονικότητα.

Και μετά, ήρθαν ξανά τα πάνω κάτω καθώς από τον περασμένο Μάρτιο ενέσκηψαν στη χώρα λοιμοί, λιμοί και καταποντισμοί.

Ήτοι, κορωνοϊός, νέα φτώχεια και καταστροφικά καιρικά φαινόμενα που εν πολλοίς αποδίδονται στην κλιματική αλλαγή. Οι ζωές μας ανατράπηκαν για άλλη μια φορά και με όρους και συνθήκες που δεν είχαμε καν ποτέ φανταστεί.

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά νάσου από κοντά και μια πρωτοφανής όξυνση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το ενδεχόμενο ενός θερμού επεισοδίου πολύ πιθανό.

Οι ανατροπές στον τρόπο ζωής μας πλέον, διαδέχονται η μια, την άλλη. Η ανεργία ξανά στα ύψη και οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις με όλα αυτά τα καινοφανή, με την εξ αποστάσεως εργασία, τροφοδοτούν την ανασφάλεια αλλά και το φόβο των μειωμένων αποδοχών. Ακόμα και τα απλά καθημερινά όπως οι κοινωνικές σχέσεις δοκιμάζονται με την υποχρεωτική κοινωνική αποστασιοποίηση και μας οδηγούν σε πρωτόγνωρα μονοπάτια μιας μη επιλεγείσας μοναξιάς που τουλάχιστον δεν την είχαμε στα χρόνια των μνημονίων.

Και μια ακόμα ειδοποιός διαφορά, τα μνημόνια είχαν μια ημερομηνία λήξης ενώ η τωρινή κατάσταση μοιάζει με πορεία στο άγνωστο με πάμπολλες παραμέτρους επίσης άγνωστες.

Δεν ξέρουμε πόσοι από εμάς θα νοσήσουμε,πόσοι θα τα καταφέρουμε και πόσοι όχι, πόσο θα αντέξει το εθνικό σύστημα υγείας, πότε θα βρεθεί το φάρμακο, πότε το εμβόλιο, πόσο θα αντέξει η οικονομία να λειτουργεί υποτυπωδώς, πόσο αντέχουν τα κρατικά ταμεία, πόσο αντέχουν οι χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, πόσο οι ελεύθεροι επαγγελματίες και πόσοι ακόμα εργαζόμενοι, θα χάσουν τις δουλειές τους από τη νέα συρρίκνωση τόσο της παραγωγής όσο και της κατανάλωσης.

Δυσεπίλυτες εξισώσεις που αφορούν σε εκατομμύρια ζωές κι ανάμεσα τους κάποιοι,όχι λίγοι, που αρνούνται να κατανοήσουν την κρισιμότητα των στιγμών και είτε «ιδεολογικοποιούν» τη στάση τους και την άρνησή τους να συμμορφωθούν στα ενδεικνυόμενα μέτρα, προβάλλοντας απόψεις περί ελευθερίας αυτοδιάθεσης, αποδοχής σεναρίων συνωμοσίας αλλά ακόμα και άρνησης ύπαρξης της πανδημίας, καθώς και εγκληματική ανευθυνότητα από μερίδα της νεολαίας που καλά κάνουν και θεωρούν εαυτούς άτρωτους αλλά πρέπει κάποια στιγμή να κατανοήσουν πως δεν είναι όλοι οι άλλοι άτρωτοι σαν…κι αυτούς!

Κατανοητό πως οι απαγορεύσεις έχουν κουράσει. Όμως η καταστρατήγηση των μέτρων πουν προτείνει η επιστημονική κοινότητα, απελευθερώνει ή μετατρέπει κάποιους, σε ακούσιους θύτες; Αν και μεταξύ μας μετά από όσα έχουμε μάθει όλοι αυτούς τους μήνες, δεν επιτρέπεται σε κανένα να πει πως δεν ήξερε, άρα το «ακούσιος» είναι πολύ επιεικές.

Τούτες τις ώρες, η χώρα βρίσκεται στο παρά πέντε να οδηγηθεί σε ένα νέο lock down με ακόμα βαρύτερες συνέπειες από αυτές που βιώνουμε τώρα. Το αντέχουμε; Φρονώ πως οι περισσότεροι όχι. Τότε όμως, αφού σε μεγάλο βαθμό οι εξελίξεις επαφίενται σε μεγάλο βαθμό στην ατομική μας ευθύνη, γιατί δεν την αναλαμβάνουμε, μήπως και γλιτώσουμε τα χειρότερα;

Γιατί πρέπει να λειτουργούμε με τον βούρδουλα και την απειλή προστίμων για να φορέσουμε τη μάσκα και να μην συγχρωτιζόμαστε; Γιατί πρέπει να μας επιβάλλουν την αυτοπροστασία μας και τη προστασία των άλλων από εμάς, αφού μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας;