Έχει γίνει πια κλισέ η φράση, περί «κρίσιμων στιγμών που ζει η χώρα», πλην όμως, όσοι μπορούν να βλέπουν ολόκληρο το κάδρο και όχι σημαδάκια και πινελιές, αυτοί διαπιστώνουν ότι όντως οι μέρες που ζούμε, είναι αυτή τη φορά, κυριολεκτικά κρίσιμες.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σ’ έναν επικίνδυνο αναβρασμό και όχι μόνο λόγω του Brexit αλλά των γενικότερων διαλυτικών φαινομένων και της έντονης αμφισβήτησης του ρόλου της από τα ίδια τα μέλη της και της διαρκούς εξάπλωσης του λεγόμενου ευρωσκεπτικισμού με όχημα τον λαϊκισμό.
Οι παλιότεροι φόβοι για Ευρώπη δύο ταχυτήτων που ας μην κρυβόμαστε στην πράξη αυτό είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού, έρχεται τώρα και με το πιο επίσημο τρόπο και γίνεται το νέο μανιφέστο. Γερμανοί, Γάλλοι, Ισπανοί και οι ισχυροί Βορειοευρωπαίοι δηλώνουν ξεκάθαρα πως όποιος αντέχει να τους ακολουθήσει ας το κάνει και οι υπόλοιποι δεν είναι πλέον υποχρεωμένοι. Μπορούν να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο και τη δική τους ταχύτητα, επαναπροσδιορίζοντας παράλληλα τη θέση τους μέσα ή ακόμα και έξω από το Ευρωπαϊκό club!
Οι παραδοσιακές στενές σχέσεις συνεργασίας Ευρώπης-ΗΠΑ, μετά την εκλογή Τραμπ επίσης τελούν υπό αναθεώρηση, καθώς η Αμερική του Τραμπ επιθυμεί να γκρεμίσει την παγκοσμιοποίηση και την ελεύθερη διακίνηση προϊόντων όπως την ξέραμε έως τώρα, υψώνοντας τείχη δασμών.
Η ευρύτερη γεωγραφική γωνιά που βρίσκεται η χώρα μας, καζάνι έτοιμο να εκραγεί και οι εθνικοί κίνδυνοι που ελλοχεύουν παντοειδείς. Το μεταναστευτικό πρόβλημα δεν είναι το μόνο που απειλεί να μας πνίξει αν καταπέσει η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας και απελευθερωθούν οι ροές μεταναστών. Κυρίαρχα είναι η απρόβλεπτη και απρόκλητη συμπεριφορά της γείτονος Τουρκίας που κλιμακώνεται σε καθημερινή βάση και αλίμονο αν ο σουλτάνος Ερντογάν δεν αρκεστεί μόνο στις λεκτικές απειλές.
Και δεν είναι μόνο η Τουρκία ο κακός γείτονας. Η Αλβανοί κάθε τόσο εγείρουν παράλογες απαιτήσεις και επιχειρούν να επιβάλλουν μια δικιά τους ατζέντα γράφοντας κι αυτοί όπως και οι Τούρκοι, στα παλιότερα των υποδημάτων, τις διεθνείς συνθήκες και συμφωνίες που καθόρισαν τα σύνορα των κρατών κατά τον 20στο αιώνα.
Οι βόρειοι γείτονες μας, οι Βούλγαροι, έχουν επιλέξει ένα διαφορετικό τρόπο να μας πλήξουν. Τον οικονομικό. Με κίνητρα φορολογικά και επιχειρηματικές -επενδυτικές διευκολύνσεις έχουν υποδεχθεί χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις, που προσφέρουν εργασία στο δικό τους πληθυσμό και εισπράττουν φόρους για τον προϋπολογισμό τους, αυξάνοντας παράλληλα το ΑΕΠ τους από τη δραστηριότητα ελληνικών επιχειρήσεων.
Και φυσικά το μόνιμα ανοικτό θέμα των Σκοπίων με τις μόνιμες προκλήσεις και την παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας.
Η χώρα μας σε αυτό το δυσμενές περιβάλλον, βρέθηκε καχεκτική και οικονομικά αδύναμη αλλά κυρίως με πολλαπλά τραύματα στην ομοψυχία της, στους στόχους και τα οράματα της, με ένα λαό εξουθενωμένο, διχασμένο, απελπισμένο και πολιτική ηγεσία πολύ κατώτερη των περιστάσεων.
Αγόμεθα και φερόμεθα πίσω από τις δηλώσεις ξένων και Ελλήνων αξιωματούχων σε ένα λεκτικό παιγνίδι που ουδείς μπορεί να καταλάβει που το πάνε και τι άλλο μας ετοιμάζουν.
Ποιο σχέδιο εξυπηρετούν οι συνεχώς μεταβαλλόμενες τοποθετήσεις και απαιτήσεις τους και εν τέλει για ποιο μέλλον μας προορίζουν. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε καν μήπως είναι όλα μάταια, σε όσες αξιολογήσεις και σε όσα νέα μνημόνια υποκύψουμε, αφού στο τέλος θα γίνει αυτό που προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να αποφύγουμε εφτά χρόνια τώρα. Η χρεοκοπία και η έξοδος στο χάος. Γιατί διαφορετικά, δεν εξηγείται η προτεσταντική-τιμωρητική πρακτική των δανειστών έναντι της χώρας, όσο κι αν οι συνομιλητές που έχουν απέναντι, τους είναι απεχθείς και αναξιόπιστοι.
Η μανιχαϊστική αντίληψη take it or leave it δεν μπορεί να έχει θέση σε ένα τραπέζι που υποτίθεται γίνεται διαπραγμάτευση, όσο κι αν με τη στάση της ηγεσίας μας, τους έχουμε φθάσει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια στα άκρα δοκιμάζοντας την υπομονή τους. Αν δεν μας αντέχουν άλλο είναι προτιμότερο να μας το πουν ξεκάθαρα και όχι να παίζουν το παιγνίδι της δήθεν αλληλέγγυας Ευρώπης, παίζοντας με τις ζωές 11 εκατομμυρίων ανθρώπων, όσα λάθη κι αν έχουν κάνει στην επιλογή των ηγετών τους!