Zούμε ενδεχομένως στην πιο παρανοϊκή περίοδο της νεότερης Ιστορίας. Μιας Ιστορίας σε ενεστώτα χρόνο και γι’ αυτό ενδεχομένως αδυνατούμε να συλλάβουμε το μέγεθος και τις πραγματικές διαστάσεις της καταστροφής που συντελείται μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα
Θολωμένοι όλοι από αυτά που κατακρημνίζουν τις ζωές και τα όνειρά μας, παραβλέπουμε πως, πέρα από τα προσωπικά δράματα, υπάρχει και μια αντικειμενική κατάρρευση της ίδιας της χώρας η οποία τους τελευταίους μήνες συντελέστηκε με πράξεις και παραλείψεις της παρούσας κυβέρνησης.
Και για να είμαστε συγκεκριμένοι, ας εξετάσουμε δύο μόνο παραμέτρους του προβλήματος, οι οποίες είναι βέβαιο ότι θα απασχολήσουν το δικαιικό μας σύστημα σύντομα.
Η δήθεν διαπραγμάτευση που γινόταν τους τελευταίους 6 μήνες και η απότοκη παράλυση της οικονομίας επέφεραν μείωση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος κατά 19 δισ. ευρώ! Απώλεια εθνικού πλούτου, τον οποίο οι φωστήρες της οικονομικής πολιτικής έβλεπαν να εξατμίζεται και αμέριμνοι έκαναν πως διαπραγματεύονταν ενώ, όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε, δούλευαν παράλληλα το σχέδιο της ρήξης με τους δανειστές και της εξόδου από το ευρώ.
Επίσης, ενώ ήξεραν και ήταν ενημερωμένοι με τον πλέον επίσημο τρόπο πως, αν δεν καταλήγαμε σε συμφωνία μέχρι τις 30 Ιουνίου, τότε η ΕΚΤ, εκ του καταστατικού της, θα σταματούσε την παροχή ρευστότητας στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, όχι μόνο δεν έκλεισαν τη συμφωνία εντός του 4μήνου της παράτασης που τους είχε δοθεί, αλλά οδήγησαν τα πράγματα στην εκπνοή της προθεσμίας και στο ανεκδιήγητο δημοψήφισμα.
Φυσικό επακόλουθο ήταν το κλείσιμο της στρόφιγγας από την ΕΚΤ και η αναπόδραστη επιβολή των capital controls. Εξ αυτού του λόγου η εκτιμώμενη ζημία στο τραπεζικό σύστημα, στην καλύτερη περίπτωση, θα φτάσει τα 15-20 δισ. ευρώ. Και γι’ αυτόν τον λόγο το ελληνικό κράτος θα δανειστεί με το τρίτο μνημόνιο πρόσθετα κεφάλαια προκειμένου να ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες. Αυτά τα λεφτά προστίθενται στο χρέος και θα κληθούμε να τα πληρώσουμε όλοι εμείς με ελπίδα, υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια.
Αυτά όμως δεν μπορούν να περάσουν στο ντούκου και όταν με το καλό λυθούν τα επείγοντα, που είναι η οριστική αποφυγή της χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ, είναι βέβαιο ότι οι νομικοί της χώρας θα έχουν πολλή δουλειά στην απόδοση ευθυνών γι’ αυτούς που ζημίωσαν τη χώρα με πράξεις και παραλείψεις με ένα τεράστιο ποσό. Και δεν μιλάμε για πολιτικές ευθύνες που μπορεί να αναλάβει κάποιος και στη συνέχεια να καθαρίσει.
Αυτά, δε, είναι τα οφθαλμοφανή. Γιατί, αν περάσουμε στην ονομαστικοποίηση των ζημιών σε επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα, τότε θα μιλάμε για εθνική καταστροφή και θα υπεισέλθουμε και στα σενάρια της συνωμοσίας, των κρυφών σχεδίων και των μεθοδεύσεων εκ του πονηρού, προκειμένου να εξυπηρετηθούν άλλοι σκοποί και συμφέροντα και δεν ξέρω αν μπορεί να υπάρξει εισαγγελέας να λύσει αυτό το κουβάρι των ευθυνών.
Το γεγονός πως αποφύγαμε τα πολύ χειρότερα με τη στροφή του Τσίπρα την ύστατη στιγμή δεν νομίζω ότι έγινε με αμιγώς «πατριωτικά» κριτήρια για να προστατευτεί ο λαός από τα χειρότερα.
Οι φίλοι και σύμμαχοί μας από την άλλη όχθη του Ατλαντικού, που έπαιξαν ενεργό ρόλο, είχαν φροντίσει να τον ενημερώσουν πως η μη συμφωνία θα επέφερε τέτοια δεινά στον λαό που θα ισοδυναμούσε με γενοκτονία. Και ως γνωστόν σε αυτές τις περιπτώσεις αναλαμβάνει αυτεπάγγελτα το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης!
Οι original αριστεροί σύντροφοι του Τσίπρα, όμως, περί άλλα τυρβάζουν. Θεωρούν πως το υπέρτατο καθήκον τους είναι η τήρηση των κομματικών και προσωπικών τους ιδεοληψιών και δεν έχουν καταλάβει ακόμα και τώρα πως η διακυβέρνηση μιας χώρας και ενός λαού είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση και δεν έχει καμιά σχέση με εσωκομματικές κοκορομαχίες και φράξιες. Και, το κυριότερο, δεν έχουν αντιληφθεί ούτε τώρα ότι ο κίνδυνος για τη χώρα δεν έχει περάσει και ότι και οι δικές τους ενέργειες θα κριθούν -και μάλιστα αυστηρά- γιατί στην καταστροφή ουδείς μπορεί να διαχωρίσει τη θέση του. Ο διαχωρισμός γίνεται μόνο με παραιτήσεις από δημόσια αξιώματα.