Οταν όλο το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης εστιάζεται στο πόσα κρούσματα εμφανίζονται καθημερινά, πόσοι νέοι θάνατοι και πόσοι ασθενείς δίνουν τη μάχη της ζωής στα νοσοκομεία, τότε παρέλκει η αναφορά σε άλλα μείζονα θέματα.
Οταν εν μέσω βαθιάς ύφεσης και άδηλου μέλλοντος η χώρα αναγκάζεται λόγω των εθνικών κινδύνων να προβαίνει σε ακριβούς εξοπλισμούς, τότε μάλλον έχουν αλλάξει οι προτεραιότητες της χώρας.
Οταν στο μελετημένο και καλά προετοιμασμένο σχέδιο κάποιων να εξαφανίσουν διά παντός τον καταυλισμό με τρεις διαδοχικές φωτιές δημιουργώντας χάος στη Λέσβο και στον κρατικό μηχανισμό η Ευρώπη το μόνο που έρχεται να πει είναι «θα σας βοηθήσουμε να ξαναφτιαχτεί η δομή» και δεν αποφασίζει ούτε τώρα να μας ελαφρύνει από αυτό το τεράστιο βάρος των δεκάδων χιλιάδων μεταναστών που μας υποχρεώνουν να το σηκώσουμε μόνοι, τότε μάλλον η Μόρια είναι μόνο η αρχή.
Οι ημέρες, οι εβδομάδες και οι μήνες που θα ακολουθήσουν -και μακάρι να διαψευστώ- θα είναι πολύ δύσκολοι για τους περισσότερους Ελληνες. Κι αυτό δεν χρειάζεται μαντικές ικανότητες ή βαθιές οικονομικές αναλύσεις.
Το βλέπουμε καθημερινά στις επιχειρήσεις -μικρές και μεγάλες- και όχι μόνο από τον χώρο της εστίασης, όπου καθημερινά μειώνεται ο τζίρος και συσσωρεύονται οι υποχρεώσεις. Το βλέπουμε στις θέσεις εργασίας που χάνονται, στις καθυστερήσεις καταβολής μισθών, στην εκ περιτροπής απασχόληση και στους δείκτες καταναλωτικής εμπιστοσύνης.
Το ακούμε όμως και από τα πλέον επίσημα χείλη τόσο για τη μεγάλη ύφεση, αλλά, το κυριότερο, πως δεν μπορούν ακόμα να κάνουν καμιά πρόβλεψη όσο η πανδημία όχι μόνο επανέρχεται, αλλά το κάνει και με μεγαλύτερη σφοδρότητα και απρόβλεπτες συνέπειες.
Ετσι, για άλλη μία φορά καλούμαστε να σφίξουμε το ζωνάρι και τα δόντια και να δώσουμε άλλη μία μάχη επιβίωσης ως χώρα και ως κοινωνία.
Και αυτή τη φορά δεν υπάρχουν στον πολιτικό ανταγωνισμό ούτε Ζάππεια, ούτε μνημόνια να σκίσουν κάποιοι ευερέθιστοι. Υπάρχει μια σκληρή πραγματικότητα, την οποία όλοι μεν βλέπουν, αλλά στην πράξη δεν έχουν κάτι ουσιαστικό να προτείνουν πέρα από επιδόματα στήριξης από τα τελευταία αποθέματα του κρατικού ταμείου, κάτι που άλλωστε κάνει με επιτυχία και η κυβέρνηση. Ψηφίστηκε για να φέρει επενδύσεις, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, να περιορίσει το κράτος και να φέρει την ανάπτυξη, και στην πράξη αναγκάστηκε να εφαρμόζει… αριστερή πολιτική, με διανομές επιδομάτων και εξίσωση των όποιων εισοδημάτων προς τα κάτω.
Ακόμα, όμως, και οι προσπάθειες να μη μεταφερθούν στις καλένδες οι προεκλογικές δεσμεύσεις για μειώσεις φόρων, εισφορών και βαρών, κατάλοιπα των μνημονίων, φρονώ πως γίνονται εν κενώ αέρος. Και τούτο γιατί όταν όλη η οικονομία επί μήνες κινείται, όπως κινείται, με δανεικά, δεν παράγει πλούτο, δεν έχει έσοδα, οι όποιες (καλοδεχούμενες) ελαφρύνσεις απλώς θα διογκώσουν έτι περαιτέρω το δεδομένο μεγάλο δημοσιονομικό πρόβλημα.
Και μπορεί επί του παρόντος λόγω της παγκόσμιας συγκυρίας να ξεχάστηκαν οι δεσμεύσεις και οι υποχρεώσεις της χώρας με τα πλεονάσματα που απορρέουν από τα μνημόνια, αλλά είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αυτές οι δεσμεύσεις θα επανέλθουν τάχιστα μόλις τελειώσει όλη αυτή η περιπέτεια της πανδημίας. Δεν θα ξεχαστούν, ούτε θα παραγραφούν τα χρέη μας, ούτε και οι συμβολαιοποιημένες υποχρεώσεις μας.
Τούτων δοθέντων, μάλλον οι καλύτερες μέρες για την πολύπαθη ελληνική κοινωνία αναβάλλονται και μετατίθενται για τη μετά κορωνοϊό εποχή, οψέποτε έρθει αυτή.